บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 402 เจ้ากล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร

ฮ่องเต้หมิงหยวนทรงรู้สึกไม่พอพระทัยขึ้นมาแล้ว อาหารมื้อนี้ที่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยจงใจสำรอกออกมา ดูจะใหญ่โตเกินตัวไปหน่อยแล้วกระมัง? แม้จะพูดว่าตอนนี้เขาได้เลื่อนชั้นยศขึ้นมาเป็นเจ้าพระยาแล้วก็จริง แต่ก่อนที่เขาจะได้ไปเจิ้งเป่ย ก็ไม่ใช่ว่าเป็นเพียงแม่ทัพคนหนึ่งเท่านั้นหรอกรึ?

แม้ว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาจะทุ่มเทหยาดเหงื่อแรงใจแรงกายไปมากมาย แต่ราชสำนักก็ไม่เคยปฏิบัติต่อคนในตระกูลของเขาอย่างละเลยแม้แต่น้อย แม่ของเขาได้รับการพระราชทานยศเป็นฮูหยินตราตั้ง นี่ก็นับว่าเป็นเกียรติยศขนาดไหนแล้ว?

เพียงแต่ ฮ่องเต้หมิงหยวนทรงมีความคุ้นชินในการติดต่อสื่อสาร รวมถึงรับมือกับบรรดาขุนนางมากมายหลากหลายประเภท ดังนั้น พระองค์จึงส่ายพระพักตร์เพียงน้อย ๆ พลางตรัสว่า “คนวัยหนุ่มสาวมักชอบใช้อารมณ์เป็นธรรมดา เป็นข้าเองที่สั่งให้นางกลับบ้านไปคิดทบทวนตัวเองเสียใหม่ หลังจากที่นางคิดทบทวนในความผิดได้ แน่นอนว่าย่อมต้องขัดเกลาจิตใจและนิสัยของตนเองได้ใหม่เป็นธรรมดา”

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยยังคงยกยิ้มน้อย ๆ "เช่นนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ? เห็นจะเป็นไปตามนั้นจริงๆ แต่สรุปแล้ว นี่ก็เป็นเรื่องภายในครอบครัวของอ๋องฉู่ หม่อมฉันจะพูดอะไรมากไปก็คงไม่ดีนัก ฝ่าบาทตรัสว่าพระองค์จะทรงพระราชทานงานแต่งให้กับก่วงถิงลูกสาวหม่อมฉัน ไม่ทราบว่าเป็นคุณชายตระกูลไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ? ขอพระองค์อย่าทรงล้อเล่นกับหม่อมฉันเลย ลูกสาวคนนี้เอาแต่ใจตัวเองมาตั้งแต่ยังเล็ก เกรงว่าถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไป อาจจะไม่เข้าตานางก็เป็นได้”

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ หากไม่ใช่ตำแหน่งชายาเอกของอ๋องชิน เขาจะไม่พิจารณาเรื่องนี้นั่นเอง

ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ไม่ได้เร่งรีบ เพียงยกถ้วยชาขึ้นมา จิบช้า ๆ พลางตรัสว่า "การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ในเมื่อเป็นเรื่องใหญ่ เป็นธรรมดาที่ควรต้องถามความคิดเห็นของท่านเจ้าพระยาก่อน ส่วนจะเลือกใครข้ายังไม่ได้ตัดสินใจ แต่เผอิญว่าเมื่อวานเสียนเฟยได้เชิญคุณหนูฮู่เข้าวังมาสนทนาคลายเหงา พวกนางทั้งสองดูสนิทสนมเข้ากันได้ดี ดูคล้ายจะมีชะตาต้องกันไม่น้อย "

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “เรื่องนี้หม่อมฉันก็ได้ยินจากลูกสาวมาแล้วเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ ลูกสาวหม่อมฉันเคารพเทิดทูนเสียนเฟยอย่างยิ่ง นางยังบอกด้วยว่า หากนางได้รับเกียรติเป็นลูกสะใภ้ที่แท้จริงของเสียนเฟย นั่นคงเป็นสิ่งที่วิเศษสุดอย่างไม่อาจหาอะไรมาทดแทนได้"

“ลูกสะใภ้ก็คือลูกสะใภ้ ยังมีลูกสะใภ้จริงลูกสะใภ้ปลอมอะไรกัน ?” ฮ่องเต้หมิงหยวนแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ พลิกลิ้นอย่างไร้ความจริงใจขึ้นมาทันควัน

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยกลับสวนขึ้นแบบไม่อ้อมค้อมว่า “ฝ่าบาท หม่อมฉันมีเพียงลูกสาวคนนี้คนเดียว เป็นธรรมดาที่จะไม่อาจตัดใจยอมให้นางต้องพบเจอความน้อยเนื้อต่ำใจได้ ในเมื่อนางบอกว่าอยากแต่งให้กับอ๋องฉู่ เช่นนั้นก็ต้องเป็นชายาเอกของอ๋องฉู่เท่านั้น หม่อมฉันไม่อาจให้นางต้องทนน้อยเนื้อต่ำใจ แต่งเข้าไปในฐานะของอนุได้"

จากนั้นจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ : "หากไม่ใช่เพราะนางแล้วล่ะก็ วันนี้แม่ของเจ้าไหนเลยจะมีโอกาสได้เห็นเจ้ากลับมาบ้าน? ป่านนี้น่ากลัวว่าศพจะเหม็นเน่า

"ที่แท้ก็มีเรื่องเช่นนี้ด้วยอย่างนั้นรึ? ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าชายาฉู่ผู้นี้

“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ?” ฮูหยินใหญ่ตอบกลับ

แล้วจะทำให้นางยอมสละตำแหน่งได้อย่างไรกันล่ะนี่ ? ถิงเอ๋อของเราจะเป็นชายารองไม่ได้นะขอรับ หรือไม่ เราก็เหลือหนทางให้นางสักหน่อย จัดที่จัดทางไว้ให้นางใช้ชีวิตบั้นปลายสักแห่ง หากนางคลอดลูกออกมา ก็ให้เรียกถิงเอ๋อว่าแม่

เมื่อฮูหยินใหญ่ได้ฟังคำพูดเหล่านี้ ก็บันดาลโทสะ “เจ้ากล้าดียังไงถึงกล้าทำเรื่องที่ละเมิดศีลธรรมความเป็นมนุษย์ถึงขนาดนี้ ? ยังถึงกับคิดจะไล่แม่ออกไปเก็บลูกเค้าไว้อีก นี่เจ้าพูดออกมาได้อย่างไร?

จึงไม่กล้าพูดเรื่องนี้อีก เปลี่ยนไปพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มว่า “ท่านแม่ไม่ให้พูด เราก็ไม่พูดแล้วดีกว่านะขอรับ เช่นนั้นก็ให้นางเป็นชายารองดีหรือไม่? ถึงอย่างไรเจ้าพระยาจิ้งก็ไม่ใช่คนโดดเด่นมีผลงานอะไร ด้วยสถานะของตระกูลเจ้าพระยาจิ้ง

ฮูหยินใหญ่เงื้อมือขึ้นได้ก็ฟาดออกไปอย่างแรง “คนเขาเป็นชายาเอกอยู่ดี ๆ เจ้าจะต้องไปแยกผัวแยกเมียเค้าให้จงได้ใช่หรือไม่ ?

แล้ว ก็กลัวว่าโรคหัวใจของนางจะกำเริบ จึงรีบพูดปลอบใจไปว่า “ขอรับ ๆ เป็นความผิดของลูกเองขอรับ ลูกหุบปากแล้ว ท่านแม่โปรดระงับโทสะด้วย

ฮูหยินใหญ่ยังคงโกรธไม่หาย “ถ้าเจ้ากล้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกล่ะก็ ข้าจะตีขาเจ้าให้หัก!”