บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 403 ข้าอยากอยู่กับคนที่ข้าชอบ

ฮู่ก่วงถิงรู้ว่าถ้าพ่อของนางไปหารือเรื่องการแต่งงานในวันนี้ ในใจของนางจึงลุ้นระทึก ได้แต่ใจเต้นไม่เป็นส่ำอยู่ตลอดเวลา

รอจนถึงตอนที่สาวใช้มาส่งข่าว หัวใจของนางก็เต้นรัวกระหน่ำราวลั่นกลองรบแล้ว นางรีบฝืนเก็บงำอาการเหมือนไม่มีอะไร แล้วเดินตามสาวใช้ออกไป

“ท่านย่า ท่านพ่อ!” ฮู่ก่วงถิงก้าวขึ้นไปข้างหน้าแล้วค้อมกายคำนับ เป็นเพราะรู้ว่าเรื่องที่คุยกัน คือเรื่องการแต่งงานของนางเอง ใบหน้าของนางจึงแดงก่ำอย่างเขินอาย

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยยิ้มแย้มขณะมองดูลูกสาวตัวเอง ใต้หล้าแห่งนี้ ทำไมถึงได้มีผู้หญิงที่งดงามถึงเพียงนี้ได้หนอ ? ช่างถอดแบบแม่ของนางมาทุกกระเบียดนิ้วเลยจริง ๆ เสียดายก็แต่ แม่ของนางมาด่วนจากไปเร็วเท่านั้น

“ถิงเอ๋อนั่งลงก่อนลูก พ่อกับท่านย่าของเจ้ากำลังคุยเรื่องสำคัญของเจ้าอยู่ เพียงแต่มีบางเรื่องที่จำเป็นต้องถามความเห็นของเจ้าเสียก่อน” เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเกริ่นนำ

ฮู่ก่วงถิงนั่งลง ริมฝีปากสีแดงสดขยับน้อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า "ท่านพ่อ เชิญท่านพูดมาเถิดเจ้าค่ะ"

“พ่อรู้ดีว่า แต่ไหนแต่ไรมา เจ้าก็เป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่เต็มใจจะเป็นอนุของใคร อันที่จริงแล้วครอบครัวสามัญชน อนุเรียกกันง่าย ๆ ก็คือเมียน้อย แต่ในราชวงศ์ก็คือชายา เจ้ามีความคิดเห็นอย่างไรกับเรื่องนี้? ” เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยพยายามจะพูดยกระดับให้ดูสูงขึ้นไปอีกสักหน่อย แต่เห็นได้ชัดว่า เมื่อมีคำว่าอนุอยู่ในนั้น คำพูดหลังจากนั้นไม่ว่าเขาจะพูดอะไร มันก็ไม่มีทางสูงส่งขึ้นไปได้มากกว่านั้นแล้ว

ใบหน้าของฮู่ก่วงถิงแดงก่ำ พูดเสียงแผ่วเบาว่า : "ลูกยินดีเจ้าค่ะ"

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยตกใจจนผงะ ยินดี? ด้วยนิสัยใจคอของนาง ถึงกับยินดีเป็นอนุจริง ๆ น่ะรึ?

“ยินดีจริง ๆ รึ?” เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยถึงขั้นแคะหูตัวเอง เพราะกลัวว่าจะได้ยินผิดไป เอ่ยถามซ้ำอีกครั้ง

ฮู่ก่วงถิงชม้ายตามองเขาแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า “เรื่องการแต่งงานของลูก ล้วนเป็นพ่อแม่จัดการตามเห็นสมควร ลูกจะไปมีความเห็นเป็นอื่นได้อย่างไรกันล่ะเจ้าคะ ? ท่านพ่อเห็นชอบเช่นไร ลูกก็เห็นสมควรเช่นนั้นเจ้าค่ะ”

“เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ เป็นพ่อแม่ที่จัดการให้ตามความเหมาะสมเห็นชอบ เจ้าเลิกคิดที่จะตัดสินใจเองไปเสียเถอะ”

“ใครเป็นคนพูดรึ?” ฮู่ก่วงถิงยังคงดื้อรั้นดันทุรังน้ำขุ่น ๆ

ดวงตาเบิกโพลงจนใหญ่เกือบจะเท่ากระดิ่งผูกวัวอยู่แล้ว

ดวงตาเบิกกว้างไม่แพ้กัน “ข้าไม่เคยพูดจาเหลวไหลไร้สาระเช่นนั้น ชีวิตของข้าก็ควรเป็นข้าที่ตัดสินชีวิตตัวเอง ข้าจะแต่งให้ใคร ก็ต้องให้ข้าเป็นคนตัดสินใจ ไม่ใช่พ่อเป็นคนตัดสินใจ พูดสั้น ๆ คือ หากข้าไม่ได้แต่งกับฝ่าบาท

“ข้าจะฆ่าเจ้า นังลูกไม่รักดี!” เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเงื้อมือขึ้น ทำท่าจะตบลงไปสักฉาด

"พ่อตบมาเลย ตบให้ตรงหน่อยล่ะ ตบเสร็จข้าจะไปฆ่าตัวตายที่หน้าป้ายวิญญาณของท่านแม่

“เจ้ากล้ารึ?”เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยลดมือลงอย่างดุดัน แต่น้ำเสียงกลับอ่อนลงระดับหนึ่ง

ว่าข้าจะกล้าหรือไม่!” นิสัยดั้งเดิมอันแท้จริงของฮู่ก่วงถิงได้เผยออกมาจนหมดสิ้น ไม่มีการปกปิดสร้างภาพใด

ๆ แต่กลับไม่มีหนทางอื่น เขาทำได้เพียงหันไปขอความช่วยเหลือจากฮูหยินใหญ่ " ท่านแม่

ๆ เช่นกัน พูดด้วยท่าทางที่ครุ่นคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่า “ถิงเอ๋อ เหตุใดเจ้าจึงได้มีความคิดที่จะแต่งกับฝ่าบาทหรือ? บรรดาลูกหลานรุ่นเยาว์ หน้าตาหล่อเหลามากความสามารถก็มีตั้งมากมาย เหตุใดเจ้าจึงไม่ชายตาแลบ้างเลยล่ะ

ร้องไห้พลางพูดว่า: “ท่านย่า ท่านได้โปรดอนุญาตเถิดเจ้าค่ะ หลานไม่เคยขอร้องอะไรท่านมาก่อนเลยในชีวิต ท่านโปรดอนุญาตให้กับความเอาแต่ใจของหลานสาวท่านครั้งนี้สักครั้งเถิดเจ้าค่ะ หลานชอบเขาจริง ๆ นับตั้งแต่อายุได้แปดขวบที่ข้าได้เห็นเขา