บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 406 ส่งนางเข้าวังไปรับการอบรม

แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วต่ำว่า: “ไม่รู้นะขอรับ วันนี้หลังจากที่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยกลับไปแล้ว ฝ่าบาทก็ยังไม่เสด็จออกมาเลย ข้าน้อยเข้าไปดูแลรับใช้พระองค์ข้างใน ก็เห็นว่าพระองค์มีสีพระพักตร์หนักอึ้งหม่นหมองยิ่งนัก บางครั้งก็ส่งเสียงคำรามอีกด้วย สุรเสียงที่คำรามออกมาน่าสงสารอย่างยิ่ง บางครั้งก็ขว้างปาข้าวของ จะตราประทับ หินฝนหมึกอะไรก็ทรงขว้างปาทั้งหมด ส่งเสียงดังอึกทึกกึกก้อง กระทั่งใต้เท้าเหลิ่นมาแล้วก็ยังไม่ให้เข้าพบ ไม่รู้จริง

“เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยพูดอะไรบ้าง เจ้าไม่ได้ยินหรอกหรือ?” แม่นมสี่ถาม “เป็นไปได้หรือไม่ว่าเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยจะทำให้พระองค์ทรงกริ้ว?”

แล้วพูดว่า “พูดตามที่เห็นคิดว่าไม่น่าจะใช่ ท่าทีของเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยตอนที่เข้าวังมาเมื่อวานนี้เย่อหยิ่งจองหองถึงเพียงนั้น ฝ่าบาทก็ยังไม่ทรงกริ้วแม้แต่น้อย วันนี้ตอนที่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยมา เขาถึงกับออกตัวยกน้ำชาให้ฝ่าบาทเองด้วยซ้ำ ท่าทางประจบสอพลอไม่ต่างจากสุนัขตัวหนึ่ง รอจนเมื่อเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยกลับไป กลับดูโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา เงาแผ่นหลังช่างอ้างว้างเหี่ยวเฉา ราวกับคนที่ถูกตำหนิคำรบใหญ่ ๆ

เหมือนว่าคงไม่ได้คำตอบอะไรจากทางนี้ กระทั่งมู่หรูกงกงก็ยังไม่รู้

ความไว้วางใจที่ฝ่าบาทมีต่อมู่หรูกงกง เป็นเรื่องที่รู้กันดีในราชสำนัก อย่างน้อยก็น่าจะมีรำพึงรำพันกับเขาบ้างเป็นครั้งคราว

สรุปแล้ว เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยสร้างปัญหายุ่งยากอะไรให้กับฝ่าบาทกันแน่?

“จริงสิ หลังจากที่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยกลับไป ฝ่าบาทก็ไปน้อมทักทายไท่ซ่างหวง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ แม่นมสี่ก็รีบกล่าวลา แล้วไปที่พระตำหนักฉินคุน

นางเข้าไปน้อมทักทายไท่ซ่างหวง แน่นอนว่านางย่อมไม่กล้าเอ่ยปากทูลถามไท่ซ่างหวงโดยตรง จึงทำได้เพียงดึงมือฉางกงกงออกไปถาม

ผลปรากฏว่า ฉางกงกงรู้เรื่องนี้จริง ๆ จึงหัวเราะอย่างมีเลศนัยพลางพูดว่า "ลูกสาวของเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยจะถวายตัวเข้าวัง"

แม่นมสี่เบิกตากว้าง “จริงรึ?”

“ก็ใช่น่ะสิ! ฝ่าบาทคงไร้หนทางแล้วจริง ๆ ถึงได้เสด็จมาหาไท่ซ่างหวงเพื่อขอความช่วยเหลือคิดหาทางออกให้”

“แล้วไท่ซ่างหวงทรงตรัสว่าอย่างไรบ้าง?” แม่นมสี่ถามอีก

ฉางกงกงปิดปากหัวเราะชอบใจครู่ใหญ่ แล้วพูดว่า “ไท่ซ่างหวงทรงปรายพระเนตรมองฝ่าบาทเพียงแวบเดียว แล้วตรัสกล่าวด้วยความประหลาดพระทัยว่า เจ้าแก่ใจวัยลูกคนนี้นี่นะ ช่างมีดวงเรื่องนารีไม่มีแผ่วเลยจริง ๆ ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ แม่นมสี่ก็หลุดหัวเราะคิดออกมา “เช่นนั้นหลังจากไท่ซ่างหวงทรงตรัสประโยคนี้แล้ว พระองค์ทรงให้ความช่วยเหลืออะไรแก่ฝ่าบาทบ้างหรือไม่?”

ฉางกงกงส่ายหน้า “ไม่เลย บอกเพียงแค่ว่านี่เป็นเรื่องดี เพราะจะอย่างไร ฝ่าบาทก็ไม่ได้ทรงคัดเลือกพระชายามาห้าปีแล้ว วังหลังนี้ก็ไม่มีผู้มาใหม่ อุตส่าห์มีคนตาบอดกระโดดเข้ามาเองทั้งคน ไท่ซ่างหวงตรัสเพียงว่าเป็นเรื่องดี เป้าหมายอะไรก็ตามที่ฝ่าบาทหวังไว้ ก็เท่ากับบรรลุได้ตามเป้าหมายแล้ว เช่นนั้นก็ให้มันเป็นไปตามนี้นี่ล่ะ"

แม่นมสี่มั่นใจหนักแน่นราวกับได้กินลูกตุ้มเหล็กเข้าไปทั้งลูก ออกจากวังไปอย่างมั่นอกมั่นใจ

อีกด้านหนึ่ง ฮ่องเต้หมิงหยวนทรงมีรับสั่งเรียกให้มู่หรูกงกงเข้าพบ ตรัสถามด้วยสีพระพักตร์มืดมนว่า “เหตุใดเมื่อครู่นี้เจ้าถึงไม่อยู่ที่นี่ ไสหัวไปอยู่ที่ไหนมา?”

ในเวลานี้มู่หรูกงกงไม่กล้ายั่วยุให้พระองค์ยิ่งกริ้วหนัก จึงกราบทูลไปตามความจริงว่า “ทูลฝ่าบาท แม่นมสี่เข้าวังมาเพื่อน้อมทักทาย แต่หม่อมฉันไม่กล้าเรียกให้นางเข้ามา จึงออกไปพูดกันสองสามคำที่ด้านนอก นางขอน้อมทักทายฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนแววพระเนตรมืดทะมึน "นางมาน้อมทักทาย? ไม่ใช่ว่านางได้รับคำสั่งให้เข้าวังมาสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้หรอกรึ?"

ฮ่องเต้หมิงหยวนคิดถึงเรื่องนี้ทีไร ก็รู้สึกเศร้าโศกโศกายิ่งนัก เดิมทีต้องเป็นชายารองของเจ้าห้าแท้ ๆ แต่ตอนนี้กลับจะกลายมาเป็นพระชายาของเขาเองไปเสียได้ ตอนนี้ถึงตาเขาที่ต้องเป็นฝ่ายรับเคราะห์แทนเจ้าห้าแล้ว

มู่หรูกงกงไม่กล้ากราบทูลตรง ๆ ทำได้เพียงยิ้มแหย ๆ แล้วทูลว่า: “แม่นมสี่ไม่ได้ถามถึงเรื่องอะไรอื่นพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่นางไปทูลรายงานสถานการณ์ของพระชายาแก่ไท่ซ่างหวง จึงถือโอกาสมาน้อมทักทายฝ่าบาทด้วย"