บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 409 เจ้าช่างใจกว้างจริง ๆ

“มีรึที่ความคิดของเจ้าจะปิดบังซ่อนเร้นจากสายตาข้าไปได้น่ะ? ก่อนหน้านี้ข้าล้มป่วย ยังไม่เห็นเจ้ามาปรากฏตัว วันนี้เสด็จพ่อของเจ้าแต่งตั้งเด็กผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นเป็นสนม

อ๋องอานเลิกคิ้วพลางหัวเราะ “ท่านแม่ ที่ท่านป่วย ท่านก็ป่วยให้เสด็จพ่อดูไม่ใช่รึ? จะให้ลูกทำตาใสมาหาท่านไปทำไมกันพ่ะย่ะค่ะ?”

“พูดจาเหลวไหล เสด็จพ่อของเจ้าน่ะ อยากมาก็มา

ไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนัก เป็นเพราะก่อนหน้าจนมาถึงวันนี้ล้วนไม่มีคนใหม่เข้ามา อีกทั้งบรรดาพระสนมทั้งหลายต่างก็มีลูกชายลูกสาวกันหมดแล้ว จึงเป็นธรรมดาที่จะทุ่มเทความรักไปที่ลูก

ไม่ใช่ฮ่องเต้ที่อ่อนโยนหรือเห็นแก่ความรักใคร่อะไรนัก เวลาที่พระองค์ยุ่งในเรื่องงานราชการขึ้นมา

ก็มักจะผลัดเปลี่ยนเสด็จไปประทับจนครบทุกตำหนักเสมอ ดังนั้น หากมีชื่อมีตำแหน่งแล้ว ก็แทบจะไม่ต้องต่อสู้แย่งชิงความโปรดปรานใด ๆ

เพียงแต่ผู้หญิงนั้น บางครั้งก็ต้องการความรักใคร่ห่วงใยจากผู้ชายเช่นกัน ต่อให้เป็นคำพูดที่อ่อนโยนแค่เพียงไม่กี่ประโยคก็ตาม

วิธีการของกุ้ยเฟยก็คือการแกล้งป่วย เมื่อกุ้ยเฟยเรียกหมอหลวงมาตรวจอาการ จะอย่างไรฝ่าบาทก็ต้องเสด็จมาเยี่ยมเยียนถามไถ่อาการสักหลายคำอย่างแน่นอน

อ๋องอานย่อมรู้วิธีการของท่านแม่เป็นธรรมดา ด้วยเหตุนี้จึงยิ้มอย่างรู้ทันออกมา

กุ้ยเฟยก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันผิดอะไร เหล่าสตรีในวังหลัง จะอย่างไรก็ต้องมีเล่ห์เพทุบายในใจกันบ้างไม่มากก็น้อย

กุ้ยเฟยยิ้มเต็มใบหน้า ค่อยเอ่ยถามขึ้นว่า “บาดแผลหายดีแล้วรึ?”

อ๋องอานตอบด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไรตั้งนานแล้วพ่ะย่ะค่ะ โชคดีที่ท่านแม่บอกเรื่องที่เสด็จพ่อจะทรงลงทัณฑ์ให้รู้ล่วงหน้า ถึงได้แอบมอบเงินให้ทหารรักษาพระองค์ที่รับผิดชอบการลงทัณฑ์ก่อน ตอนลงมือย่อมเบาลงเป็นธรรมดา”

กุ้ยเฟยพูดว่า “คราวนี้ไม่หัวเราะเยาะที่แม่ของเจ้าแกล้งป่วยแล้วหรือ? อยากมีโอกาสได้พูดคุยความในใจกับเสด็จพ่อเจ้าแค่ไม่กี่ประโยค ยังถึงกับต้องใช้วิธีแบบนี้ แต่ดู ๆไปแล้วเจ้าห้าก็น่าสงสารจริง ๆ นะ ถูกลงโทษโบยตีต่อเนื่องกันเรื่อย ๆ ไม่หยุดไม่หย่อนเลย หากไม่บอกว่าเสด็จพ่อของเจ้ามีใจเอนเอียงไปทางเขาแล้ว แม่คงไม่เชื่อจริง ๆ นั่นล่ะ”

อ๋องอานพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า: "ท่านแม่อย่าได้ชะล่าใจเป็นอันขาด ไม่ว่าในพระทัยเสด็จพ่อจะคิดเห็นเช่นไร ทางเสด็จปู่ก็ยังทรงต้องพระทัยในตัวเจ้าห้ามากอยู่ดี แต่อย่างไรก็ตาม ลูกจะยังไม่แสดงเจตนาของตัวเองในเร็ว ๆ นี้แน่ ปล่อยให้เขาต่อสู้ห้ำหั่นกับพี่ใหญ่ไปก่อน ดีที่สุดคือให้ทั้งคู่บาดเจ็บสูญเสียหนัก ๆ กันทั้งสองฝ่ายก็ยิ่งดี เช่นนั้นข้าก็สามารถใช้ประโยชน์จากความได้เปรียบนั้น พลิกกลับให้ตัวเองเป็นผู้ชนะได้อย่างสมบูรณ์”

กุ้ยเฟยรู้สึกวางใจในความรู้จักอดทนอดกลั้นของลูกชายมาก แต่ก็ยังอดเตือนออกไปสักสองสามประโยคไม่ได้ " เจ้าจะทำอะไรต้องระวังให้มาก ในช่วงนี้หากอ๋องฉู่กับอ๋องจี้เกิดปะทะกันขึ้นมา เจ้าอย่าได้เข้าไปผสมโรง ใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้ ทำเรื่องที่สำคัญมีประโยชน์ให้มากหน่อย ให้เสด็จพ่อได้เห็นความสามารถของเจ้า เพื่อที่วันหน้าเจ้าจะได้มีโอกาสพลิกกลับมาคว้าชัยได้”

“ลูกรู้พ่ะย่ะค่ะ” อ๋องอานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วมุ่นแล้วพูดขึ้นว่า: “ตอนนี้ตระกูลหลอพลิกคดีได้เรียบร้อยแล้ว ได้ยินมาว่าพวกเขาจะกลับไปเป็นองครักษ์ลับผี ไม่รู้ว่าตำแหน่งของท่านตาในฐานะองครักษ์ลับผีจะได้รับผลกระทบหรือไม่?”

กุ้ยเฟยตอบไปว่า "ระยะนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลไป ท่านตาของเจ้าเป็นท่านแม่ทัพใหญ่ให้องครักษ์ลับผีมานาน ขอเพียงแค่ไม่อะไรทำผิดพลาด ไท่ซ่างหวงย่อมจะไม่ปลดหรือเปลี่ยนคนอื่นมาแทนที่เขาง่าย ๆ แน่ ดังนั้นเจ้าจะทำอะไรก็ต้องระวังให้ดี อย่าทำอะไรที่มันจะทำให้ท่านตาของเจ้าเดือดร้อน”

“ข้าเข้าใจแล้ว” อ๋องอานพูดจบ ก็ลุกขึ้นแล้วกล่าวลาขอตัวกลับไป

ทางจวนฉู่ หลังจากที่ทุกคนได้ยินเรื่องของฮู่เฟยแล้ว ต่างก็พากันตกตะลึงอึ้งค้าง

แม้จะบอกว่า หยวนชิงหลิงเองก็เคยเดาเรื่องราวไว้ในลักษณะนี้มาก่อน แต่เมื่อมันกลายเป็นความจริงขึ้นมา ก็ยังรู้สึกว่าเป็นอะไรที่น่าตกใจมากอยู่ดี

หยู่เหวินเห้ายิ้มจนปากแทบจะฉีกอยู่แล้ว หลังจากรู้ข่าว อันดับแรกคือ เขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง แต่เพราะการหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังนี่เอง จึงส่งผลให้ผิวหนังบริเวณที่เป็นแผลกระทบกระเทือน ทำให้เจ็บจนถึงขั้นน้ำตาไหลออกมาเลยทีเดียว