บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 40 แผนถูกเปิดเผย

ด้านล่างไม่ได้วางเบาะรองเอาไว้

หยวนชิงหลิงปีนขึ้นรถม้าอย่างทุลักทุเล ตอนที่ม่านปิดลง นางเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กำชับทังหยาง ให้สังเกตว่าหยู่เหวินเห้ามีไข้หรือไม่ จึงได้รีบเปิดม่านขึ้นบอกกับกู้ซือว่า “ข้ามีเรื่องจะพูดกับทังหยาง”

กู้ซือแววตาเย็นชา “ทางที่ดีพระชายาอย่าทำเรื่องที่ไร้ประโยชน์เลย สนใจแต่เพียงเรื่องการเข้าวังก็พอ”

หยวนชิงหลิงอึ้งไป “เรื่องไร้ประโยชน์ หมายความว่าไง”

“เอาตัวเองให้รอด อย่าพาท่านอ๋องลงน้ำด้วย”กู้ซือเอ่ยเสียงเย็น

เช่นนั้นก็รบกวนใต้เท้ากู้ช่วยส่งข่าว ให้ทังหยางสังเกตท่านอ๋องด้วยว่ามีไข้หรือไม่ หากมีไข้ ไข้สูงมาก ก็ให้ท่านอ๋องกินยาที่ข้าวางไว้บนหัวเตียงหนึ่งเม็ด

ม่านปิดลง ปิดบังสีหน้าเย็นชาของนาง

ในใจเย็นจนถึงขีดสุดแล้ว นี่มันเป็นสังคมที่เต็มไปด้วยความสงสัยทุกที่

ถือว่าฮ่องเต้ยังช่วยหยวนชิงหลิงรักษาหน้าเอาไว้ ไม่ได้เรียกนางเข้าวังเพื่อไต่สวนอย่างเอิกเกริก แต่ใช้รถม้าที่สง่างาม บอกว่ามารับนางไปไต่ถาม

ในห้องหนังสือ ประตูหน้าต่างปิดลง แสงแดดถูกกั้นไว้ภายนอก มีความอบอ้าวอย่างที่ลมพัดผ่านไม่ได้

สีสันในตำหนักนั้นสดใสสวยงาม แสงที่ลอดผ่านเข้ามามีความนุ่มนวลราวกับคลื่นน้ำที่ถูกลมพัดอย่างอ่อนโยน มองเห็นเส้นแสงชัดเจน

มือทั้งสองข้างวางอยู่บนโต๊ะไม้หลีฮวาที่แกะสลักลวดลายมังกรขดตัวอยู่ บนโต๊ะมีกระถางธูปสามขาที่ทำจากทองแดงวางอยู่ กำลังมีควันจางๆพวยพุ่งออกมาสู่ด้านนอก มีกลิ่นคล้ายการบูรอยู่จางๆ นั่นมันกลิ่นแห่งความเผด็จการ

ความร่ำรวยและอำนาจของโอรสสวรรค์ กระจายอยู่ทุกที่ ทำให้คนเข่าอ่อนอย่างช่วยไม่ได้ คิดอยากจะคุกเข่าลง

นี่เป็นพลังของอำนาจแห่งฮ่องเต้

ได้แทรกอยู่ในทุกอณูของบรรยากาศ

หยวนชิงหลิงไม่กล้ามองฮ่องเต้หมิงหยวน จุดที่สายตาจรดลง ได้แต่มองเงาหนึ่งอย่างเงียบๆ นางคุกเข่าลง “หยวนชิงหลิงคำนับเสด็จพ่อ”

“เงยหน้าขึ้น ”น้ำเสียงของฮ่องเต้หมิงหยวนไม่หนักมาก แต่กลับทำให้รู้สึกว่าเสียงนั้นส่งมาจากทั่วทุกทิศ

หยวนชิงหลิงค่อยๆเงยหน้าขึ้น แต่สายตายังคงหลุบลง ไม่กล้าสบตาฮ่องเต้หมิงหยวนโดยตรง

แต่ฮ่องเต้หมิงหยวนกลับมองนางด้วยสายตาเย็นเหยียบ “เจ้าเคยทำการรักษาไท่ซ่างหวงด้วยตัวเจ้าเองหรือไม่”

น้ำเสียงไม่เหมือนกำลังไต่ถามหาความผิด ราวกับถามไปอย่างนั้นเอง แต่ว่า ในน้ำเสียงมีแววบูดบึ้งซ่อนอยู่ หยวนชิงหลิงไม่กล้าปฏิเสธ รู้ว่าเขาต้องมีหลักฐานแน่ๆ จึงพูดว่า “เรียนเสด็จพ่อ ใช่เพคะ”

“เจ้าเรียนวิชาแพทย์มาจากไหน”ฮ่องเต้หมิงหยวนถามขึ้นอีก

ตอนที่หยวนชิงหลิงเข้าวังก็คิดไว้แล้วว่าฮ่องเต้หมิงหยวนต้องถาม ฉะนั้น จึงได้คิดคำพูดไว้แต่แรกแล้ว “เรียนเสด็จพ่อ ตอนที่ข้ายังเด็ก ได้พบกับจอมยุทธ์หญิงท่านหนึ่งในยุทธภพ นางเคยอาศัยอยู่ที่เมืองหลวงอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง นางชอบข้ามาก จึงได้ให้ข้าไปเรียนวิชาแพทย์กับนาง”

“เรียนนานแค่ไหน”

“หนึ่งปี”

“อาจารย์ของเจ้าชื่ออะไร”ฮ่องเต้หมิงหยวนถามขึ้นอยางบีบคั้น ต้องการจะถามให้ถึงรากถึงโคน

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ข้าไม่รู้ อาจารย์ไม่เคยเปิดเผยมาก่อน”