บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 410 อ๋องเว่ยมาพบหยวนชิงหลิง

เวลาเพียงไม่กี่วัน เขากลับผอมลงไปเกินครึ่งเลยทีเดียว

หยวนชิงหลิงนั่งลงแล้วมองดูเขา ตัวเขาเองก็เงยหน้าขึ้น สายตากระจัดกระจายคล้ายหาจุดรวมสายตาไม่เจอ

ไม่รู้ว่าคิดจะแสดงอารมณ์แบบไหนออกมา สรุปแบบง่าย ๆ คือ หยวนชิงหลิงเห็นแล้วกลับรู้สึกเหมือนว่า

อารมณ์ของมนุษย์ นับเป็นสิ่งที่แปลกมากเหมือนกันหมด

นางเกลียดอ๋องเว่ย เป็นเพราะความระแวงสงสัยของเขา จึงนำไปสู่โศกนาฏกรรมของจวิ้นจู่จิ้งเหอ ทั้งยังทำให้ลูกของพวกเขาตายไปทั้งที่ยังอยู่ในท้องอีกด้วย

ก่อนหน้านี้ที่ยังไม่ได้เห็นเขาในสภาพนี้ นางไม่มีทางที่จะเกิดความรู้สึกเห็นใจหรือสามารถเข้าใจเขาได้เลยจริงๆ

ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้มีความเห็นอกเห็นใจหรือเข้าใจอะไรเขา แต่ในใจกลับเอาแต่รู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา สายตาของคนเราช่างเป็นอัตวิสัยเสียจริง

หลังจากผ่านไปนาน เขาก็พูดขึ้นช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งและแผ่วระโหยอย่างยิ่งว่า “นางยังสบายดีอยู่หรือไม่??”

ความรู้สึกที่คล้ายความเห็นอกเห็นใจเล็ก ๆ ของหยวนชิงหลิงที่มีต่อเขาเมื่อครู่ ก็พลันสูญสลายหายไปอย่างสิ้นเชิง พูดอย่างเย็นชาว่า “ ขอบคุณที่ท่านลงมือยังไว้ไมตรี คนยังมีชีวิตอยู่

อ๋องเว่ยกระตุกมุมปากอีกครั้ง ลดมือทั้งสองข้างออกจากแขนเสื้อ ถูเข่าไปมาพลางพึมพำว่า "ยังมีชีวิตอยู่"

หยวนชิงหลิงถามขึ้นว่า “เจ้ามาหาข้า มีธุระอะไร?”

เขาเหลือบมองหยวนชิงหลิงแวบหนึ่ง แววตาของหยวนชิงหลิงเย็นชาอย่างยิ่ง ดังนั้นเขาจึงรีบหลบสายตา หลังจากหลบไปมาอย่างไร้ทิศทางอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็มองลงไปที่พื้น “ นางเกลียดข้าใช่หรือไม่? ”

หยวนชิงหลิงแค่นยิ้มเย็นชา “ข้าไม่รู้ ข้าไม่ใช่นาง ไม่รู้ว่านางต้องเจ็บปวดขนาดไหน แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่านางมีความเกลียดชังมากขนาดไหน ยิ่งไม่รู้ด้วยว่านางสิ้นหวังมากขนาดไหน”

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเทาซีดเผือดขึ้นมาทันที ไม่พูดอะไรอีก ได้แต่ถูเข่าไปมาจนสุดแรงที่มี หยวนชิงหลิงเห็นว่ามือของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นต่าง ๆ มากมาย มีผิวเนื้อในบริเวณข้อต่อบางจุดที่แตกจนเป็นแผลเปิด น่าจะเป็นเพราะใช้หมัดไปทุบกับที่ไหนสักแห่งมา เมื่อมองจากที่ไกล ๆ เช่นนี้ มันช่างให้ความรู้สึกถึงเนื้อหนังที่นองเลือดจนมองเห็นได้แค่เลือนรางขึ้นมาเลยทีเดียว

“เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยนะ ว่ามาหาข้ามีธุระอะไร?” หยวนชิงหลิงถอนสายตากลับ เพราะกลัวว่าตัวเองได้เห็นเขาในสภาพนี้แล้ว จะเกิดความเห็นอกเห็นใจที่ไม่จำเป็นอะไรทำนองนั้นขึ้นมาอีก

อ๋องเว่ยพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “พรุ่งนี้ข้าต้องไปที่ค่ายทหารเป่ยจวิ้นแล้ว ก่อนจะไป ข้ามีคำพูดบางคำที่อยากพูดกับนาง”

“เจ้าไม่ต้องไปหานางหรอก” หยวนชิงหลิงได้ยินดังนี้ จึงรีบพูดสกัดกั้นเอาไว้ทันที

อ๋องเว่ยส่ายหน้า “ข้าไม่ไปหานางหรอก ข้าแค่อยากมาบอกกับเจ้า ได้โปรดบอกนางเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมด้วยเถอะนะ”