บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 417 หลักฐานสามอย่าง

พระชายาจี้เหมือนกำลังรอหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงมา

นางค่อยๆลุกขึ้นเดินมาตรงหน้าหยู่เหวินเห้า พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าห้าหุ่นคนนี้ให้ข้าดูหน่อยได้ไหม?”พูดเสร็จ แล้วก็ยื่นมือทั้งคู่ออกไป

เพราะว่านางป่วยทั้งเนื้อทั้งตัวจึงดูผ่านผอมอย่างมาก มือที่ยื่นออกมาจึงเหมือนดั่งเล็บมือไก่ ไม่มีเนื้อเลยสักนิด

หยู่เหวินเห้าวางหุ่นคนตัวเล็กไว้บนมือของนาง

นางจับมาพลิกดูไปมา ถึงขั้นใช้ปิ่นปักผมเขี่ยดูสำลีข้างในอย่างละเอียด

อ๋องจี้ลุกขึ้นมาในทันที คว้าจับข้อมือของนางไว้พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เจ้าเสแสร้งอะไร? ค้นพบในพระอุโบสถของเจ้า ไม่ใช่ฝีมือเจ้าก็ต้องเป็นคนของเจ้าทำ ยังจะมีอะไรต้องอธิบาย? เข้าวังไปกับข้า ให้เสด็จพ่อเป็นคนลงโทษ”

พระชายาจี้เม้นริมฝีปากหัวเราะ สายตามองดูอ๋องจี้อย่างเยาะเย้ย แล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านอ๋องวางใจ ในวังยังไงก็ต้องเข้าไป แต่ก่อนที่จะเข้าวัง ต้องไปยังเจ้ากรมการพระนครก่อน ในเมื่อยังไงเราก็จะเข้าไปเดือดร้อนในวังอยู่แล้ว ก็ไม่เป็นไรที่จะเดือดร้อนที่ทำการปกครองด้วย ท่านอ๋องปล่อยมือก่อนได้ไหม ให้ข้าพูดได้พูดหน่อยได้ไหม?”

“เรื่องมาถึงขนาดนี้ ยังจะมีอะไรควรพูดอีก?” แววตาอ๋องจี้เยือกเย็น คว้าจับมือของนางแล้วก็จะดึงออกไปข้างนอก แล้วหันมาพูดกับหยู่เหวินเห้าว่า “เจ้าห้าเจ้าวางใจ ยังไงวันนี้ก็จะให้ความยุติธรรมกับเจ้า”

หยวนชิงหลิงลุกขึ้นเดินมาห้าม พร้อมพูดขึ้นว่า “ช้าก่อน ข้าอยากฟังพระชายาจี้พูดก่อน”

ปกติอ๋องจี้เกลียดชังหยวนชิงหลิง เรื่องในวันนี้ เดิมควรที่จะจัดการกันเองก่อน แล้วค่อยไปทูลเสด็จพ่อ ซึ่งเสด็จพ่อเกลียดชังการทำคุณไสย ยังไงก็ต้องมีคำสั่งให้หย่ากับนาง และที่สำคัญที่สุดก็คือ เสด็จพ่อไม่มีไต่สวนหรือทำเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะเสด็จพ่อไม่ยินยอมที่จะฟังด้วยซ้ำ มีแต่จะจัดการโดยทันที

นางพูดขึ้นอย่างเชื่องช้าว่า “วันนี้ข้าเพิ่งเตรียมตัวกำลังจะไปจวนอ๋องฉู่ กลับถูกคนขวางทางไว้ บอกว่าตอนที่ชายารองเข้าไปไหว้พระที่พระอุโบสถของข้า ได้พบเจอตุ๊กตาตัวนี้ด้านหลังพระพุทธรูป ท่านอ๋องสั่งให้ข้ากลับมาที่จวนทันที ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยเห็นตุ๊กตานี้มาก่อน และก็ไม่รู้วันเดือนปีเกิดของพระชายาอ๋องฉู่ ดังนั้น ตุ๊กตาตัวนี้ไม่ใช่ของข้า

อ๋องจี้หัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “ค้นเจอในพระอุโบสถของเจ้า หากไม่ใช่ของเจ้าแล้วจะเป็นของใคร”

พระชายาจี้มองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “จะสืบไม่ใช่เรื่องยาก ท่านอ๋องจะสืบไหม?”

อ๋องจี้มองดูดวงตาที่ลึกซึ้งของนาง รู้แก่ใจดีว่านางเป็นคนที่มีความคิดลึกซึ้ง และฉลาดมาก คิดว่านางคงมีหลักฐานเพื่อพิสูจน์ว่าตนเองบริสุทธิ์

ในใจของเขาครุ่นคิด ทันใดนั้นก็คว้าจับข้อมือของนางพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องสืบ เรื่องนี้ต้องทูลเสด็จพ่อเท่านั้น ฟังเสด็จพ่อตัดสินก็พอ”

พูดเสร็จ คว้าดึงจับนางแล้วก็เดินออกไปข้างนอก

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นด้วยเสียงอึมครึมว่า “พี่ใหญ่ ในเมื่อจะเข้าวัง งั้นพวกเราไปด้วยกัน”

“ข้าบอกแล้ว ว่าจะให้ความยุติธรรมแก่เจ้า” อ๋องจี้หันกลับมาพูดขึ้นด้วยดวงตาเฉียบคมว่า “เจ้าห้า ข้าไว้หน้าเจ้าแล้วนะ เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องมายุ่งเกี่ยว”

“หากบนตัวตุ๊กตานี่ ไม่ได้เขียนวันเดือนปีเกิดกับชื่อของเจ้าหยวน ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยว แต่เรื่องภายในจวนอ๋องจี้ของพวกเจ้า ในเมื่อเกี่ยวข้องกับเจ้าหยวน