บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 418 ลงมือแล้ว

พระชายาจี้พูดเสร็จ จ้องมองดูฉู่หมิงหยาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ชายารองคัดค้านข้อเสนอของข้าไหม?”

ฉู่หมิงหยางฟังคำพูดพวกนี้แล้ว ก็ไม่ทันได้สนใจฝ่ามือที่ถูกตบนั้น เพียงแค่มองดูพระชายาจี้ด้วยท่าทีหงุดหงิดโมโห พร้อมพูดขึ้นว่า “พูดตลบตะแลง”

“พูดตลบตะแลงหรือไม่ สืบดูก็รู้ เจ้ากรมการพระนครก็อยู่ที่นี่พอดี”พระชายาจี้พูดขึ้น

ฉู่หมิงหยางหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ากรมการพระนคร? เกรงว่าคงไม่ได้เป็นแล้ว เขาถูกปลดจากตำแหน่งแต่แรกแล้ว”

หยวนหย่งอี้พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ก่อนหน้านี้ที่ถูกสั่งพักงาน ตอนนี้ฮ่องเต้ได้ให้อ๋องฉู่กลับไปประจำตำแหน่งเดิมแล้ว เจ้าไม่รู้หรือ? ตอนนี้เขายังคงเป็นเจ้ากรมการพระนคร”

ฉู่หมิงหยางพูดขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “ใช่หรือ? กลับไปประจำตำแหน่งเดิม? เจ้าบอกว่าใช่ก็ใช่แล้วหรือ? มีราชโองการเป็นหลักฐานไหม? มีเอกสารเป็นลายลักษณ์อักษรจากกรมข้าราชการพลเรือนไหม?”

หยู่เหวินเห้าพูดสั่งด้วยเสียงเย็นชาว่า “สวีอี ไปยังที่ทำการปกครอง ประกาศคำสั่งของข้า เชิญผู้ช่วยเจ้ากรมกับหัวหน้าพลตระเวนพาคนมา แล้วสั่งคนไปเชิญใต้เท้าเหลิ่งจิ้งเหยียนที่กั๋วจื่อเจียน ข้าจะตรวจเทียบลายมือ”

อ๋องจี้พูดขึ้นอย่างโมโหว่า “ช้าก่อน เจ้าห้า อย่าทำเกินไป นี่เป็นเรื่องภายในจวนของข้า ไม่จำเป็นต้องเดือดร้อนไปถึงที่ทำการปกครอง”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ในเมื่อพี่ใหญ่จะเดือดร้อนไปถึงเสด็จพ่ออยู่แล้ว แล้วทำไมจะเดือดร้อนไปถึงที่ทำการปกครองไม่ได้? หรือว่าที่ทำการปกครองยังจะร้ายแรงยิ่งกว่าไปทูลต่อหน้าเสด็จพ่อหรือ?”

“นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวราชวงศ์ จึงควรให้เสด็จพ่อเป็นคนตัดสิน”อ๋องจี้พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

หยู่เหวินเห้าก็ไม่ยอมแพ้ เดินเข้าใกล้ ท่าทีความโกรธโมโหแทบจะปกคลุมอ๋องจี้ ที่จิตใจตื่นตระหนกตกใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าเคยพูดแล้ว ในเมื่อพวกเจ้าเอาเจ้าหยวนเข้าไปเกี่ยวข้อง ก็จะไม่เป็นเพียงเรื่องภายในราชวงศ์หรือจวนของใคร”

เขาหันกลับมาพูดด้วยเสียงเฉียบขาดว่า “สวีอี ยังจะยืนอึ้งทำอะไร? ไปหรือไม่ไป?”

หมันเอ๋อพูดปลอบขึ้นว่า “พระชายาวางใจ ท่านอ๋องจะสามารถช่วยให้สวีอีออกไปได้”

และแล้วก็เห็นหยู่เหวินเห้าลงมืออย่างคล่องแคล่ว ว่องไว ดาบเล่มยาวหมุนตวัดเหมือนดั่งดอกไม้ ทำร้ายหลายคนติดต่อกัน เขาไม่ได้ลงมือรุนแรง เพียงแค่ทำให้บาดเจ็บแล้วกระทีบให้ล้มลง

และก็เห็นเขาเคลื่อนไหวใบมีดอย่างสบายใจ ระหว่างที่มีทหารจวนล้อมรอบ หลายครั้งที่ดูเหมือนจะถูกล้อม แต่เห็นร่างขาวโพลนของเขากระโดดลอยขึ้นมาทันใด หมุนดาบในห้วงอากาศ

สายตาเย็นชา แสงดาบเหมือนสายรุ้ง รุกต่อสู้ปกป้องอย่างเข้ากันได้ดีกับสวีอี ระหว่างพวกเขาไม่จำเป็นต้องสบตากันใดๆด้วยซ้ำ

วินาทีนี้หยวนชิงหลิงเพิ่งเข้าใจ ทำไมสวีอีมักจะเลอะเลือน กระทำผิด ปากเสีย แต่หยู่เหวินเห้ากลับยังคงเก็บเขาไว้ข้างกาย

และมีคนในยุทธภพเข้าร่วมด้วย ยังมีคนพุ่งไปหาอ๋องฉี จนอ๋องฉีเริ่มหลบ แต่หลบอยู่สักพัก ก็กระโจนออกมา หยวนชิงหลิงสังเกตมองดู แล้วก็เห็นหยวนหย่งอี้ถูกล้อม เขากระโจนพุ่งเข้าไปด้วยมือเปล่า พุ่งชนกระเด็นไปหนึ่งคน

หยวนหย่งอี้ยืนมั่นคงไว้ มองดูเขาอย่างคาดไม่ถึง พร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “ขอบคุณ”

หยวนชิงหลิงมองดูอ๋องจี้ที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ตรงหน้าประตูอย่างไม่สบายใจ แววตาของเขาประกายให้เห็นถึงความอาฆาต เหมือนวันนี้จะต้องกักตัวพวกเขาไว้ที่นี่ เพื่อคุยเงื่อนไข

ทำลายตุ๊กตา งั้นพรุ่งนี้ต่อให้ไปทูลต่อหน้าเสด็จพ่อ เขาก็จะสามารถหลุดพ้นจากความผิด ยังสามารถแว้งกัด

ดังนั้น เจ้าห้าจะต้องตามคนของกรมการพระนครมา เพื่อเป็นพยานในเรื่องนี้

นางแอบเอาไม้ปราบมากำไว้ในมือ