บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 420 ชนะหรือยัง?

หยู่เหวินเห้าฟังคำพูดนี้แล้ว ก็หัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ให้พี่ใหญ่ยอมสารภาพ ไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ ต้องให้น้องชายออกไปต่อสู้เป็นรอบ ในเมื่อพี่ใหญ่ยอมรับ งั้นก็ดี ก่อนหน้านี้ที่เจ้าบอกว่าจะให้ความยุติธรรมแก่ข้า ตอนนี้ขอถามว่าพี่ใหญ่ให้ความยุติธรรมแก่ข้ายังไง?” เขาโกรธจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว อดกลั้นอดทนไว้แล้วคุยกับเขา ไม่ได้เพียงเพื่ออยากได้ความยุติธรรมเพียงเท่านั้น

อ๋องจี้โบกมือ เรียกทหารจวนมา แล้วสั่งให้ขอโทษหยู่เหวินเห้า

ทหารจวนรีบวิ่งมา คุกเข่าขออภัย

หยู่เหวินเห้าดึงมือหยวนชิงหลิงนั่งลง พูดขึ้นด้วยท่าทีเย็นชาว่า “พี่ใหญ่ อย่างอื่นข้าไม่สน ความยุติธรรมของเจ้าหากเพียงแค่ให้พวกเขาคุกเข่าขออภัย งั้นก็ไม่จำเป็น”

วันนี้อ๋องจี้ตกอยู่ในมือของเขา เกลียดจนกัดฟันกัดกราม แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ จึงพูดขึ้นว่า “งานเจ้าอยากทำอย่างไร? อยากเดือดร้อนไปถึงแสดงพ่อหรือ?”

หยู่เหวินเห้ามองดูเขาอย่างเย็นชาพร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จพ่อเกลียดชังเรื่องเช่นนี้มาก ข้าไม่อยากทำให้ท่านไม่สบายใจ”

“งั้นเจ้าอยากทำเช่นไร?” แววตาอ๋องจี้แลดูโล่งอก ขอเพียงไม่เดือดร้อนไปถึงเสด็จพ่อ ทุกอย่างก็ง่ายขึ้น

หยู่เหวินเห้าเหมือนคิดไว้ก่อนแล้ว เขาพูดขึ้นว่า “หนึ่งแสนตำลึง ข้าจะเอามาทำบุญให้กับเจ้าหยวน เพื่อลบล้างคำสาปแช่งนี้ของเจ้า”

อ๋องจี้โกรธจัด พูดขึ้นด้วยเสียหน้าเขียวปัดว่า “หนึ่งแสนตำลึง? เจ้าทำไมไม่ไปปล้นเอา?”

หยู่เหวินเห้าเม้นริมฝีปากหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นอย่างประชดประชันว่า “จวนอ๋องจี้ที่ใหญ่โต เพียงแค่หนึ่งแสนตำลึงก็ไม่มีหรือ?”

พระชายาจี้ที่ฟังอยู่ด้านข้าง ค่อยๆนั่งลง

หนึ่งแสนตำลึง เขาไม่มี นอกจากฉู่หมิงหยางให้

ฉู่หมิงหยางอยู่ด้านในจึงได้ยินสิ่งที่หยู่เหวินเห้าต้องการ แต่นางคิดว่า จวนอ๋องจี้ที่ใหญ่โตขนาดนี้ ไม่มีทางที่จะไม่มีเงินหนึ่งแสนตำลึง

นางไม่พอใจการรีดไถของหยู่เหวินเห้า ยิ่งไม่พอใจกับความหยิ่งผยองของพระชายาจี้

จึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงค่อนข้างไม่พอใจว่า “ท่านอ๋อง เรื่องนี้ทำไมท่านไม่ไตร่ตรองให้รอบคอบก่อนแล้วค่อยทำ?”

นางก็คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะเดือดร้อนจนใหญ่โตขนาดนี้ หาดจะเดือดร้อนไปถึงทางด้านหยู่เหวินเห้า นางคิดว่าแผนการนี้ก็ไม่ควรที่จะด่วนสรุปแบบนี้

ถึงฉู่หมิงหยางจะไม่ได้คิดลึกซึ้งได้อย่างฉู่หมิงชุ่ย แต่ก็ไม่ใช่คนไม่มีสมอง

จากแผนการในครั้งนี้ นางค่อนข้างผิดหวังในตัวอ๋องจี้

ช่วงเวลานี้ อ๋องจี้รักใคร่เอ็นดูนาง และยังเป็นการรักใคร่นางด้วยวิธีที่ค่อนข้างมีอิทธิพลเอาแต่ใจ นางจึงเห็นว่าเขาเป็นคนหนึ่งที่รอบคอบ ตอนที่แผนการนี้เริ่มต้นขึ้น นางคิดว่าเขาจะมีแผนสำรอง

ที่ไหนได้ เขาเพียงแค่วางแผนไว้เพียงเท่านี้ ไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมาภายหลังเลย

อ๋องจี้ค่อยๆสงบสติ หันไปมองเห็นแววตาผิดหวังของฉู่หมิงหยาง เขาถอนหายใจพร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าวู่วามไปแล้วจริงๆ ข้าเพียงร้อนใจที่จะหย่ากับนาง จะยกเจ้าเป็นชายาเอก”

ถอนหายใจพร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ารอคอยไม่ไหวแล้ว ไม่อยากให้เจ้าต้องทนลำบาก ข้าอยากที่จะให้เจ้าเป็นชายาเอกของข้า สามารถจูงมือกับข้าเข้าไปในวัง หยางเอ๋อ ทำไมเจ้าถึงทำให้ข้ากระวนกระวาย ขาดสติไปแล้วทั้งหมด? ทำไมเจ้าถึงได้มีเสน่ห์ขนาดนั้น?

คาวมผิดหวังที่ก่อเกิดในใจฉู่หมิงหยางถูกกดทับลงไป แนบชิดหน้าอกของเขาไว้อย่างว่าง่าย ใบหน้าที่บวมอมยิ้มอย่างอ่อนหวาน พร้อมพูดขึ้นว่า “จริงหรือ?”