บัลลังก์หมอยาเซียน ## บทที่ 421 ยึดถือสัจวาจาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

วันนี้ได้เห็นเจ้าแสดงทักษะความสามารถ จู่ ๆ ข้าก็รู้สึกยกย่องชื่นชมเจ้ามาก เจ้าห้า คนที่ใช้ชีวิตร่วมกันกับข้าคือเจ้า ไม่ใช่คนอื่น ข้าสนใจแค่ว่าเจ้าดีต่อข้าหรือไม่ คนอื่นไม่เกี่ยวสักหน่อย

รอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้ารอยนั้น

นึกย้อนไปว่า นับตั้งแต่ที่นางติดตามอยู่เคียงข้างเขามา ดูเหมือนว่าจะไม่มีวันไหนเลยสักวันที่นางจะได้อยู่อย่างปลอดภัยสงบสุข กลับกันตอนที่อยู่ในจวนเจ้าพระยาจิ้ง

เขาอดยิ้มอย่างขมขื่นไม่ได้ กับแค่เรื่องแค่นี้ ก็ยังต้องรู้สึกขอบคุณ

จวนอ๋องฉู่ดูคึกคัก มีชีวิตชีวาขึ้นมาไม่น้อย

มีผู้คนหลั่งไหลเข้าออกไปมาอย่างไม่ขาดสาย ได้ยินกันว่าพระชายาฉู่ตั้งครรภ์เป็นครรภ์แฝดสาม ทุกคนล้วนพากันมาเยี่ยมเยียน อยากมาอาศัยบารมีในบุญพาวาสนานี้กันเสียหน่อย

ก่อนหน้านี้มีอยู่หลายคนที่ไม่ได้มา นั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา เพราะนางเคยดื่มน้ำจื่อจินมาก่อน ทุกคนต่างก็คิดว่านางจะอ่อนแอเกินไป

นางที่ตั้งท้องแฝดสามแล้ว ต่อให้ยิ่งอ่อนแอมากกว่านี้สักเท่าไหร่ แต่มีบุญพาวาสนาดีแบบนี้ ไม่ว่าใครต่างก็อยากมาอาศัยบารมี

ในความเป็นจริง มันไม่น่าจะเรียกว่าเป็นบุญ แต่ถึงขั้นเรียกว่าเป็นปาฏิหาริย์เลยก็ว่าได้

ไม่ได้เส้นลมปราณถูกทำลายจนตายไปยังไม่พอ แต่กลับตั้งท้องได้อีก อีกทั้งไม่ใช่แค่คนเดียวแต่มีถึงสาม

หรืออาจจะมีความหมายแฝงเป็นนัย ว่าอ๋องฉู่คือคนที่ได้รับเลือกจากสวรรค์

การต้องทำตัวสนิทชิดเชื้อกับราชวงศ์ รับของเยี่ยมเยียนทั้งน้อยใหญ่ไม่ได้ขาด หยวนชิงหลิงในช่วงสองสามวันนี้ จึงต้องแสร้งฉีกยิ้มจนใบหน้าแข็งค้างไปหมดแล้ว

โสวฝู่ก็มาด้วยเช่นกัน

ยังคงเป็นเหมือนกับแต่ก่อนทุกประการ คือนำของขวัญชิ้นเล็ก ๆ ที่ไม่ได้มีราคาค่างวดอะไร ไม่ได้สมหน้าตาฐานะผู้ให้เลยแม้แต่น้อยมาด้วย แต่ท่วงท่าที่แสดงออกนั้นช่างดูยิ่งใหญ่อลังการ แม้จะเป็นของขวัญที่เล็กกระจิริด เขาก็ยังเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าอกผายไหล่ผึ่ง ทำราวกับว่าขนเอาสมบัติอันล้ำค่า หรืออัญมณีที่หายากมาเป็นหีบเป็นลังอย่างไรอย่างนั้น

แต่กลับส่งไปให้แม่นมสี่ เขาละเอียดถี่ถ้วนอย่างยิ่ง บรรดาของขวัญที่เขาเลือกดูประณีตอ่อนช้อยมาก แต่ส่วนใหญ่เป็นของเด็กสาวๆ จะชอบใช้กัน แม่นมสี่ก็ไม่เลือกที่รักมักที่ชัง รับเอาไว้ทั้งหมด จากนั้นจึงมอบน้ำแกงชามหนึ่งหรือไม่ก็ขนมหวานชิ้นหนึ่งกลับไป โสวฝู่ก็จากไปด้วยท่าทางที่มีความสุขอย่างยิ่ง

สามวันต่อมา มีตั๋วเงินหนึ่งแสนตำลึงส่งมา

เป็นตั๋วเงินที่ฉู่หมิงหยางกับพระชายาจี้ส่งมาให้ด้วยตัวเอง

หนึ่งแสนตำลึง ตั๋วเงินกองหนา ๆ กองละพันตำลึงวางตั้งเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ท่วงท่าของฉู่หมิงหยางดูฮึกเหิมมาก ตอนที่เดินนำคนรับใช้กับพระชายาจี้เข้ามา นางแสดงท่าทีเย่อหยิ่งเย็นชาและภาคภูมิใจราวกับเป็นนายหญิงของบ้านก็ไม่ปาน

หนึ่งแสนตำลึงนี้ นางออกให้แปดหมื่นตำลึง พระชายาจี้ออกให้หมื่นตำลึง ส่วนที่เหลือคืออ๋องจี้เองที่เป็นคนโปะเข้าไปให้มันครบ

ฉู่หมิงหยางไม่ได้พูดอะไรมาก แค่พูดกับหยวนชิงหลิงประโยคเดียวว่า "อย่าคิดว่าตัวเองแน่ แล้วจะมาดูถูกคนอื่นเชียวล่ะ หนึ่งแสนตำลึง สำหรับข้าแล้วยังไม่คุ้มค่าที่จะพูดถึงด้วยซ้ำ"

พูดจบ นางก็เชิดหน้าที่ยังมีรอยแผลเป็นให้เห็นอยู่เหมือนเดิม แล้วเดินจากไปอย่างเย็นชา

หยวนชิงหลิงได้ยินประโยคนี้ ก็อดหัวเราะไม่ได้

พระชายาจี้ยังไม่ไป นางยังต้องกินยา

ทุกวันนี้นางไม่จำเป็นต้องให้น้ำเกลือแล้ว แต่เพราะไม่ได้มาหลายวัน นางจึงอยากมาให้หยวนชิงหลิงช่วยตรวจดูอาการให้ รวดถือโอกาสคุยเล่นกับนางไปด้วยเลย

“นางตามมาด้วยทำไมหรือ?” หยวนชิงหลิงถาม