บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 423 มีเวลาว่างก็ทะเลาะกัน

หยวนชิงหลิงมองเขาโดยไม่พูดอะไร “ภรรยาของตัวเองแท้ ๆ เจ้าก็ยังคิดหาโอกาสเอาเปรียบอีกหรือนี่?”

เจ้าตอนนี้ก็ไม่อนุญาตให้ข้าแตะต้อง พอตอนกลางคืนแตะนิดแตะหน่อย เจ้าก็ทำราวกับคิดว่าข้าจะทำอะไรเจ้า เอาแต่หลบหลีกตลอดเวลา ข้าก็แค่อยากจะแตะ

“เจ็บ!” หยวนชิงหลิงยื่นมือขึ้นมาแล้วกดลงไป ช่วงนี้มันเพิ่มขนาดขึ้นจนน่ากลัว ไม่ต้องพูดถึงการใช้แรงหนัก ๆ แค่แรงกดเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เกิดความเจ็บปวดได้แล้ว

“หา”ออกมาเสียงหนึ่ง พูดด้วยความตื่นตระหนกว่า “เจ็บได้ด้วยรึ ?มันเกิดอะไรขึ้น? เจ้ารีบดึงเสื้อออกเร็วเข้า

พูดพลางก็เตรียมจะเอื้อมมือออกไป

หยวนชิงหลิงผลักมือของเขาออก “อย่ามาทำมือไม้รุ่มร่าม เจ็บแค่นี้เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว”

ๆ น่ะหรือ?” หยู่เหวินเห้าลากหางเสียงยาว รู้สึกไม่ยินยอมเล็กน้อย

หยวนชิงหลิงกลอกตามองบนใส่เขาไปทีหนึ่ง "จะพอได้รึยัง? จะไปอยู่หรือไม่?"

อย่างไรก็ต้องไปอยู่แล้ว ไม่ต้องรีบร้อน เพิ่งจะส่งเทียบเชิญไม่ใช่หรือไร เจ้าหยวน

หยวนชิงหลิงเดินไปยกน้ำมาดื่ม พูดขึ้นว่า “ถามมาสิ เรื่องอะไรล่ะ?”

สีหน้าดูยุ่งยากสับสน "เจ้าพอจะมีช่วงเวลาไหนสักช่วงหนึ่ง ที่พอนั่งอยู่เงียบ ๆ ไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น

หยวนชิงหลิงถึงกับพ่นน้ำในปากออกมา หันหน้ากลับไปมองเขา "หมายความว่าอย่างไร?"

ดวงตาของหยู่เหวินเห้าดำขลับราวน้ำหมึก มองไปที่ริมฝีปากนางที่ยังเหลือร่องรอยของฟันกัดทิ้งไว้น้อย ๆ "ก็คือมักจะนึกถึงเรื่องพวกนั้นเสมอ ความทรงจำของเราไม่ได้หมายความว่ามีแค่ตอนที่อยู่บนเตียงอย่างเดียว มันยังมีเรื่องอื่นอีกมากมายหลายสิ่งหลายอย่าง แต่ในสมองของข้ากลับไม่ฟังคำสั่ง มันเอาแต่คิดถึงเรื่องพวกนั้นไม่หยุด ยิ่งคิดก็ยิ่งอึดอัดทรมาน"

หยวนชิงหลิงถึงกับหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก "เจ้า... ก็อย่าคิดเรื่องเละเทะยุ่งเหยิงแบบนั้นสิ"

“อย่างไรถึงเรียกว่าเละเทะยุ่งเหยิง?” หยู่เหวินเห้าดูท่าทางไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย “รสสัมผัสที่ข้ารู้สึกตอนที่คิดขึ้นมาได้ มันช่างแสนสบายใจ ในหัวใจก็เปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกหวานล้ำ”

“ไม่ใช่บอกว่าอึดอัดทรมานหรอกหรือ?” หยวนชิงหลิงหัวเราะเยาะเย้ย

“ก็ยังพอไหวอยู่ ที่จริงแล้วถ้าคิดดูให้ละเอียดถี่ถ้วน ท้องเดียวมีถึงสามคนก็นับว่าเป็นเรื่องดีนะ อย่างน้อยในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า พวกเราก็ไม่ต้องทนทรมานกับอะไรพวกนี้อีก ตัวข้าเองยังดีที่พอจะอดทนได้ แค่เป็นห่วงเจ้าที่ถึงอยากแต่ก็ทำไม่ได้ คงทรมานมากใช่หรือไม่?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกจริง ๆ แล้ว "ข้าไม่ทรมาน แล้วข้าก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องพวกนั้นด้วย เจ้าอย่ามาทำเป็นเห็นอกเห็นใจข้า"

หยู่เหวินเห้ารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ทำไมเจ้าถึงไม่คิดล่ะ? เจ้าไม่คิดได้อย่างไรกัน? ข้าเคยถามกู้ซือแล้ว กู้ซือบอกว่าผู้หญิงเองก็สามารถคิดแบบนั้นได้เช่นกัน”

หยวนชิงหลิงกลอกตามองบนใส่เขาอีกที " เจ้าจะไปถามกู้ซือทำไมกัน ? เขาเคยมีผู้หญิงมาแล้วกี่คนล่ะ? แล้วก็ยังมี เจ้าเอาเรื่องส่วนตัวในห้องนอนของเราไปปรึกษากู้ซืออย่างนั้นหรือ?"

“ก็ไม่ใช่ว่าตั้งใจปรึกษากู้ซืออย่างเดียวหรอก เผอิญได้คุยกับทังหยางจิ้งเหยียนด้วยเหมือนกัน”

หยวนชิงหลิงโกรธจนเหลือจะทนแล้ว นางจ้องเขาตาเขม็ง รู้สึกว่าจำเป็นต้องนั่งลงแล้วพูดคุยกับเขาให้ชัดเจน

“เจ้าห้า นั่งลง ข้าต้องคุยกับเจ้าเสียหน่อย” หยวนชิงหลิงนั่งลงก่อน

หยวนชิงหลิงมองเขา รู้สึกว่าในระหว่างที่นางตั้งครรภ์ ทำไมถึงได้เกิดเรื่องขึ้นไม่หยุดไม่หย่อน นั่นก็เพราะนางต้องควบคุมความคิดประเภทนั้นของเขาเอาไว้