บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 427 ฉลองวันปีใหม่แล้ว

อ๋องจี้ประสบความสูญเสียครั้งใหญ่ แต่กลับประพฤติตัวเรียบร้อยไม่ออกนอกลู่นอกทางขึ้นมาก

ผ่านไปอีกสองสามวัน ตอนที่พระชายาจี้มาถึง พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา อาซี่บอกว่าเขากำลังวางแผนการเคลื่อนไหวลับ ๆ ครั้งใหญ่ พระชายาจี้บอกให้หยวนชิงหลิงสบายใจได้ เขาวางแผนทำการใหญ่อะไรไม่สำเร็จอยู่แล้ว เพราะเขาตอนนี้ไม่ว่าจะคิดทำการใดก็ขาดความระมัดระวังครุ่นคิดได้ไม่ครอบคลุมรอบด้าน

เรื่องตุ๊กตาที่ถูกใช้เป็นแผนการใส่ร้ายนั้น แม้ว่าพระชายาจี้จะมอบเงินให้เขาหนึ่งหมื่นตำลึงเพื่อใช้แลกกับความสงบสุขชั่วคราว แต่พระชายาจี้ก็เริ่มติดต่อกับคนในสายอย่างลับ ๆ แล้ว และทำหมางเมินเย็นชาต่ออ๋องจี้

อ๋องจี้ในตอนนี้ ความคิดทั้งหมดที่มีล้วนทุ่มไปลงที่ฉู่หมิงหยางจนหมดจิตหมดใจ หวังเพียงว่า ฉู่หมิงหยางจะเป็นผู้นำพาการสนับสนุนจากตระกูลฉู่มาให้ตนเองได้

“ฉู่หมิงหยาง? ตระกูลฉู่ไม่มีทางฟังคำพูดของฉู่หมิงหยางหรอก” หยวนชิงหลิงพูดพลางหัวเราะ

พระชายาจี้หัวเราะเบิกบาน “คนเราน่ะ การมีจิตใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังถือเป็นสิ่งดี ในเมื่อเขาอยากได้การสนับสนุนจากตระกูลฉู่ ก็ปล่อยให้เขาไปต่อสู้แย่งชิงเสียหน่อยแล้วกัน จะดีจะร้ายมันก็ยังทำให้พวกเราพอมีเวลาว่าง ได้พักหายใจหายคอบ้าง หลายปีมานี้ เขาไม่ได้ลงแรงทำอะไรเองกับมือมากนัก อย่างมากที่สุดก็สร้างผลงานให้เห็นบ้างนิด ๆ หน่อย ๆ แต่ผลงานเหล่านี้เมื่อนำมาเทียบกับความผิดพลาดของเขาแล้ว เรียกได้ว่าไม่คุ้มค่าที่จะพูดถึงแม้แต่น้อย ในทางกลับกัน เจ้าห้าของเจ้า มีผลงานมากมายให้เห็นเป็นที่ประจักษ์จริง แต่ความผิดพลาดมักเป็นเพราะคนรอบข้างเป็นคนสร้างให้เขาทั้งนั้น พลอยลากเขาให้ติดร่างแหจนต้องลำบากไปด้วย ตั้งแต่ต้นจนจบ เสด็จพ่อจะต้องทรงทราบเรื่องนี้อยู่แล้วเป็นแน่”

หยวนชิงหลิงหัวเราะ แต่ไม่ได้พูดอะไร

ก็เป็นคำชมเจ้าห้าที่ทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาเลยทีเดียว

“จริงสิ ฮู่เฟยเข้าวังแล้วล่ะ” พระชายาจี้ผู้มีข้อมูลอันทรงประสิทธิภาพพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงพูดว่า "ยินดีกับนางด้วย นางชอบเสด็จพ่อมากจริง ๆ ในที่สุดก็ได้ในสิ่งที่นางปรารถนา"

จู่ๆ หยวนชิงหลิงก็นึกถึงคำพูดประโยคนั้นที่เจ้าห้าพูดว่า เสด็จพ่อชอบเหมือนตอเป่า นางจึงรู้สึกกระดากอายในใจไปชั่วขณะ

พระชายาจี้พูดขึ้นว่า “อันที่จริงแล้วฮู่เฟยก็นับว่าฉลาดนะ แต่งให้กับอ๋องคนใดคนหนึ่ง ก็มีแต่ต้องสู้กันไปสู้กันมา ยังไม่สู้เข้าวังไปเป็นพระสนมยังดีเสียกว่า บรรดาท่านหญิงในวังทั้งหลายต่างก็สูงวัยกันไปหมดแล้ว นางเข้าวังไปย่อมต้องได้รับความโปรดปรานมากเป็นแน่"

หยวนชิงหลิงเชื่อเสียที่ไหนกัน ตัวนางเองก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ส่องกระจกเสียหน่อย

นางผลักเขา “เจ้าเข้าวังไปเองเถอะ ข้าไม่ไปแล้ว”

หยู่เหวินเห้ากอดนางอีกครั้ง “เจ้าไม่ไป ข้าก็ไม่ไปเช่นกัน พวกเรามาฉลองปีใหม่ที่บ้านกันเถอะ”

“นั่นไม่ได้ ฝ่าบาทจะทรงตำหนิเจ้าได้” หยวนชิงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น

เขาโกรธพวกเราก็ยังไม่ตายเสียหน่อย” หยู่เหวินเห้าจูบนางที่หน้าผาก มองดูรูปร่างหน้าตาของนางตอนนี้ ก็เป็นห่วงจนเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง “ทุกวันนี้ นอกจากเจ้าแล้ว

เมื่อเห็นท่าทางวิตกกังวลของเขา อารมณ์ของนางก็ค่อย ๆ สงบลงไปบ้างเล็กน้อย "ข้าแค่อารมณ์เสียนิดหน่อย อะไรที่พวกเราควรไป

? หากไปไม่ได้จริง ๆ พวกเราไม่ฝืนดีกว่านะ ไม่ต้องกลัวว่าใครจะลงโทษหรอก” หยู่เหวินเห้าเองก็ไม่อยากไปแล้ว ในวังมีคนมากเกินไป วุ่นวายขวักไขว่อึกทึก อารมณ์ของเจ้าหยวนก็มักหงุดหงิดง่ายอยู่ด้วย หากถูกคนกวนใจมาก ๆ

เมื่อไม่กี่วันก่อน ตอนที่ฉางกงกงมา เขาบอกว่าไท่ซ่างหวงทรงเกิดอาการหลอดเลือดหัวใจตีบกำเริบถึงสองครั้ง

จนเวลานี้แล้ว เจ้าก็ยังเอาแต่กังวลถึงอาการของเสด็จปู่อยู่อีก ตัวเจ้าเองตอนนี้ก็มีสภาพย่ำแย่จนแทบจะไม่ไหวแล้วนะ” หยู่เหวินเห้านำหลัวต้ายมาเขียนคิ้วให้นาง ดวงตาจดจ่อและอ่อนโยน นี่เป็นหนึ่งในงานฝีมือที่เขาเชี่ยวชาญที่สุด

พยายามลืมตาที่ค่อนข้างบวมขึ้น "มีทางอื่นหรือไม่ล่ะ? ตอนนี้เขาเป็นที่พึ่งพิงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเรา หลังจากคลอดลูกแฝดสามท้องนี้แล้ว

หยู่เหวินเห้าพูดเสียงเบา: "ข้าก็สามารถปกป้องพวกเขาได้เช่นกัน"

“ไท่ซ่างหวงใช้เพื่อป้องกันคนผู้นั้นหรอก” หยวนชิงหลิงตอบกลับเสียงเบา