บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 430 เจอการซุ่มโจมตีอีกครั้ง

หยู่เหวินเห้าถูกปลุกโดยคนของกรมการพระนครกลางดึก เขาสวมเสื้อผ้าอย่างระมัดระวังแล้วออกไปพยายามไม่ให้รบกวนหยวนชิงหลิงที่กำลังหลับลึก

หลังจากรู้ว่าอ๋องฉีถูกลอบสังหาร เขาจึงสั่งให้คนปิดประตูเมือง แล้วทำการค้นหาอย่างเข้มงวด

จากนั้นเขาก็พาสวีอี ทังหยาง และหมอหลวงเฉาขี่ม้าตรงไปที่ลานข้างๆของจวนอ๋องฉี

อ๋องฉีได้รับบาดเจ็บสาหัส จะพูดว่าเขาเหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้ว ก็นับว่าไม่เกินจริง มีคนเข้าวังไปขอยาเม็ดจื่อจินจากองค์ชายแปด แต่คนยังไม่กลับมา

หยวนหย่งอี้เฝ้าไข้อยู่ข้างเตียงทั้งที่ยังบาดเจ็บ นางร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งไม่มีเหลือจะให้ไหลแล้ว อ๋องฉีนอนนิ่งอยู่บนเตียงราวกับตุ๊กตาไร้ชีวิต น้ำร้อนที่ยกเข้ามาใช้ทำความสะอาดแผล ล้วนกลายเป็นน้ำเลือดสีแดงฉานยามที่ยกออกไป

ลมหายใจของเขาดูราวกับว่าจะไม่มีหลงเหลือแล้ว หากไม่ใช่เพราะชีพจรของเขายังตรวจวัดได้ ก็แทบจะไม่มีร่องรอยสัญญาณชีวิตใด ๆ ให้รับรู้ได้อีก

“ท่านอ๋อง” หมอหลวงเฉาดึงตัวเขาออกไป สีหน้าเคร่งเครียดจริงจัง “ อ๋องฉีมีรอยแผลจากดาบถึงแปดรอยบนร่าง ที่มือและเท้าอย่างละสามรอย ที่ท้องและหน้าอกอย่างละหนึ่ง บาดแผลที่หน้าอกนั้น ห่างจากหัวใจไปเล็กน้อย จึงยังสามารถมีชีวิตอยู่รอดมาได้จนถึงตอนนี้ แต่ทุกบาดแผลเข้าลึกถึงกระดูก สถานการณ์ไม่อาจมองในแง่ดีได้แม้แต่น้อย หม่อมฉันไม่มีความสามารถเพียงพอ หรืออย่างไร พวกเราควรเชิญพระชายามาดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

หยู่เหวินเห้าได้ฟังประโยคนี้ หัวใจก็พลันหนักอึ้งจมดิ่ง แต่ก็ไม่มัวลังเล หันหน้าไปเรียกสวีอีกับทังหยางให้ไปรับพระชายามาที่นี่ ไม่ลืมสั่งให้นำกองทหารรักษาพระองค์ทั้งหมดที่มีร่วมทางไปด้วย

คนที่พบเห็นการลอบสังหารครั้งนี้เป็นคนจาก ค่ายทหารเมืองตระเวรพวกเขารีบเข้าวังไปทูลรายงานต่อฮ่องเต้ทันที แล้วสั่งให้คนไปที่กรมการพระนคร ดังนั้น เจ้าหน้าที่ที่ปฏิบัติหน้าที่อยู่ในกรมการพระนคร จึงสามารถตรงมาแจ้งหยู่เหวินเห้าได้อย่างรวดเร็วทันท่วงที

แต่ตอนนี้ คนของค่ายทหารเมืองตระเวรยังคงเฝ้ายามอยู่ในลางข้างๆของจวนอ๋องฉี เพื่อป้องกันเหตุร้ายที่ว่าอาจจะมีมือสังหารบุกเข้ามาอีก

หยู่เหวินเห้าเดินขึ้นหน้าไปถามว่า "จับมือสังหารได้หรือไม่ ? มีกี่คน? ใช้อาวุธอะไร?"

“เรียนท่านอ๋อง ตอนที่ข้าไปถึง มือสังหารก็หนีไปแล้ว แต่พอจะเห็นได้ว่ามือสังหารใช้ดาบโค้ง ม้าถูกธนูยิงตายหมด ส่วนทหารอารักขาก็ไม่มีใครมีชีวิตรอดเลยแม้แต่คนเดียวพ่ะย่ะค่ะ”

“ดาบโค้ง?” หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธแค้น เมื่อย้อนนึกถึงเรื่องตุ๊กตา พี่ใหญ่ล้อมเขาในจวนเมื่อคราวนั้น พวกคนในยุทธภพพวกนั้น ต่างก็ใช้ดาบโค้งด้วยเช่นกัน

แต่ตอเป่ากลับดื้อรั้นไม่ยอมท่าเดียว หยวนชิงหลิงไม่อาจชักช้าเสียเวลาได้

สวีอีขับรถ หมันเอ๋อนั่งอยู่ข้างหน้า แม่นมสี่กับตอเป่าอยู่เป็นเพื่อนหยวนชิงหลิงในรถม้า นี่ก็เพื่อการป้องกันไม่ให้พระชายาประสบกับอันตรายที่ไม่คาดคิด

หยวนชิงหลิงร้อนใจอย่างมาก เปิดม่านออกไปถามสวีอีที่ขับรถอยู่ว่า "อาการบาดเจ็บของอ๋องฉีร้ายแรงมากจริง ๆ หรือ?"

“มีรอยดาบแปดรอยบนร่าง ที่มือและเท้าอย่างละสาม ที่ท้องกับหน้าอกอย่างละหนึ่ง บาดแผลลึกมาก ทั้งยังเสียเลือดมาก ตอนนี้การหายใจอ่อนแอ ชีพจรสับสน บ้างมีบ้างไม่มี

หยวนชิงหลิงได้ยินประโยคนี้ ก็สูดลมหายใจเย็น ๆ เข้าไปเฮือกใหญ่

หวังว่าอาการบาดเจ็บที่มือและเท้า จะเป็นเพียงการบาดเจ็บเล็กน้อย ไม่ใช่ที่หลอดเลือดแดงใหญ่

แต่ที่ท้องและหัวใจก็น่าสยดสยองมากเช่นกัน

ยาชา ยาฉุกเฉิน หมอนออกซิเจนสองใบและมีดผ่าตัด เห็นได้ชัดว่า

แต่ไม่มีห้องผ่าตัดปลอดเชื้อ แล้วการผ่าตัดนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ?

กล่องยามีอุปกรณ์ครบครัน เห็นได้ว่าอาการบาดเจ็บจะต้องร้ายแรงและเร่งด่วนมากอย่างแน่นอน

อ๋องฉีจะสามารถรอดจากคราวเคราะห์ครั้งนี้ไปได้หรือไม่นะ?

หยวนชิงหลิงรู้สึกเป็นกังวลไม่หยุด