บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 437 ห้ามบอกเจ้าห้า

อมยิ้มที่มุมปากพร้อมพูดขึ้นว่า “นี่คือไม้ปราบที่ไท่ซ่างหวงประทานให้เจ้าหรือ? ได้เห็นว่าสามารถตีฮ่องเต้ไม่เอาไหน และขุนนางโลภมาก

พิจารณามองดูอย่างตั้งใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ฝีมือของเสด็จปู่ช่างดีจริงๆ ทุกจุดล้วนแกะสลักไว้ได้อย่างประณีตละเอียดอ่อน เสด็จปู่ช่างรักและเอ็นดูเจ้ามากจริงๆ เจ้ารู้ไหม เป็นเพราะเจ้า

เขายิ้มหวานมองดูหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าคิดอยากที่จะใช้ไม้ปราบนี่ตีข้าหรือ?”

หน้าอกแทบจะกดทับท้องของหยวนชิงหลิง เขาหัวเราะ หางตายังคงเผยให้เห็นลวดลายดอกท้อ เหมือนพัดที่มีรอยพับบางๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “เสียดายที่เจ้าตีไม่โดนข้า ตอนนี้เจ้าตกอยู่ในมือของข้า หากข้ามีมีดสั้น

เขาพูดไปด้วย แสดงท่าทีไปด้วย นิ้วมือนั้นเคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้าหยวนชิงหลิง อย่างอ่อนโยน แต่กลับแสดงท่าทีที่โหดเหี้ยมออกมา

ดวงตาของเขาจ้องมองหยวนชิงหลิงตลอด อยากที่จะเห็นภาพหวาดกลัวตื่นตระหนกภายในดวงตาของนาง เขาก็พอใจแล้ว เขามองเห็นท่าทีประหลาดใจของหยวนชิงหลิง ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย แม้แต่ริมฝีปากก็ตกใจจนขาวซีด

ข้าจะล้วงออกมา” เขาพูดต่อไป พร้อมกับดวงตากระหายเลือดและตื่นเต้นว่า “เจ้าว่า ควรจะจัดการอย่างไร? ทารกน้อยที่เต็มไปด้วยเลือด ยังไม่รู้จักลืมตาขึ้น ตกอยู่ในมือของข้า

เขามองเห็นความหวาดกลัวภายในดวงตาหยวนชิงหลิงที่เพิ่มมากขึ้น ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ทันใดนั้น เขาเห็นดวงตาที่ตื่นตระหนกเหล่านั้นสงบลง กลายเปลี่ยนเป็นความแน่วแน่เย็นชา มือของนางเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว มีบางอย่างพุ่งมาที่เขา

เขาหลบไม่ทัน ความจริงแล้วก็ไม่มีที่หลบ เพราะใบหน้าของเขาลอยอยู่ตรงหน้าหยวนชิงหลิง

เขาเห็นเพียงมีขวดหนึ่งเคลื่อนไหวแปบหนึ่ง ดวงตาก็เจ็บแสบขึ้นมาทันที มีสิ่งของบางอย่างหลุดเข้าไปในจมูก เขาจามติดต่อกัน แทบที่จะหยุดไม่ได้

หยวนชิงหลิงกระทำสิ่งหนึ่ง ที่ตอนนี้ถือว่ายากที่สุดสำหรับนาง

ยกขากระทืบตรงระหว่างขาของเขา ภายใต้เสียงร้องเจ็บปวดอย่างแปลกประหลาด แย่งไม้ปราบกลับคืนมา เปิดม่านออก พูดกับคนขับรถม้าด้วยเสียงดังว่า “หยุดรถ ท่านอ๋องของเจ้าใกล้ตายแล้ว”

คนขับรถม้าได้ยินเสียงอ๋องอานร้องอย่างเจ็บปวด จึงรีบจอดรถม้า หยวนชิงหลิงใช้ขวดน้ำพริกพ่นใส่อ๋องอานอีกครั้ง แล้วก็เปิดม่านเดินออกไป หันกลับมาแย่งไม้ปราบคืน แล้วก็ตีบนหัวอ๋องอานอย่างแรง อ๋องอานแทบลืมตาไม่ขึ้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธโมโหกลับยังคงจามไม่หยุด

นางพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “เมื่อกี้เจ้าถามว่าข้าตีอ๋องเว่ยสะใจไหม ข้าลืมตอบแล้ว สะใจมาก แต่ไม่สะใจเท่าข้าได้ตีเจ้าเช่นนี้”

คนขับรถม้าเห็นอ๋องอานถูกตี แววตาฉายแววโมโห หยวนชิงหลิงกลับโดดลงไปแล้ว เหยียบลงพื้นอย่างมั่นคง ไม่ได้ล้มลง แล้วก็หันกลับมาตีก้นของม้า พร้อมตะโกนขึ้นว่า “ไปเลย”

ม้าเจ็บปวด ดึงรถม้าแล้วก็วิ่งไปทันที

ด้านหลัง องครักษ์วิ่งตามมา มองดูหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นอย่างตื่นตระหนกว่า “พระชายา ทำไมหรือ? ทำไมหรือ?”

หยวนชิงหลิงอุ้มท้องไว้ แล้วก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว ฟันก็กระทบกันขึ้นมา

ฤดูหนาวบนท้องถนน ลมหนาวพัดผ่าน หยวนชิงหลิงกลับมีสีหน้าขาวซีด เหงื่อไหลออกมามากมาย