บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 447 เชิญเจ้าพระยาเจียงหนิงมาที่จวน

เพียงแค่ถามถึงอาการของจวิ้นจู่จิ้งเหอเท่านั้น นี่ข้าก็กำลังลังเลใจอยู่ว่าสมควรจะบอกเขาดีหรือไม่ ความเห็นของพี่รองของเจ้า บอกว่าเรื่องที่เกี่ยวกับจวิ้นจู่จิ้งเหอทั้งหมดให้บอกเขาไป แต่ข้ารู้สึกว่า ต่างก็หย่ากันแล้ว ให้เขารู้แล้วมีประโยชน์อะไร เกรงว่าจะกลับมาพัวพันวุ่นวายกันอีก

“ถ้าหากเขาไม่ได้รับคำตอบ กลับทำให้ไม่สามารถอยู่ที่เป่ยจวิ้นได้อย่างวางใจ ท่านให้พี่รองบอกกับเขาว่า จวิ้นจู่สบายดีทุกอย่าง

สีหน้ามีแววเสียใจอยู่บ้าง “พวกเขาทะเลาะกันจนเป็นอย่างนี้ ช่างน่าเศร้าใจจริงๆ หญิงอัปลักษณ์อย่างกู้จือคนนั้น ก็ไม่ได้นับว่ามีวิธีการที่ทำให้มีเสน่ห์น่าหลงใหลปานนั้น

ไม่ได้อยู่ที่กู้จือ กู้จือก็แค่ตัวตลกที่คอยก่อกวน พวกเขามีปัญหาในเรื่องความเชื่อใจ ระหว่างสามีภรรยา ต่างก็เชื่อใจกันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก

พระชายาซุนก็รู้สึกเช่นนั้นอยู่ลึกๆเหมือนกัน

ผ่านไปสองวัน หยวนชิงหลิงให้หยู่เหวินเห้าไปเชิญเจ้าพระยาเจียงหนิงและภรรยามาเป็นแขกที่จวน

นางรู้มาว่าภรรยาของเจ้าพระยาเจียงหนิงเคยติดตามอยู่ข้างกายของไทเฮาหลงแห่งแคว้นต้าโจวมานาน ไทเฮาหลงแตกฉานวิชาแพทย์ ฉะนั้นจึงอยากจะเชิญนางมาเยี่ยมที่จวน ถามเรื่องวิธีการทำผงอู๋โยว

สำหรับการศึกษาค้นคว้าเรื่องยา ไม่ว่าอย่างไรหยวนชิงหลิงก็ยังคงมีความสนใจอยู่ในระดับสูง

เพราะเห็นว่าคืนนี้มีแขกสำคัญมาเยือน ฉะนั้น หยู่เหวินเห้าจึง “อนุญาต”ให้หยวนชิงหลิงออกไปเดินเล่น นั่งเป็นเพื่อนได้

หยู่เหวินเห้ายังเชิญเหลิ่งจิ้งเหยียนมาร่วมงานเลี้ยงดื่มเหล้าด้วยกัน

สุดท้ายจวิ้นจู่จิ้งเหอเกือบจะเกิดเรื่องขึ้น เหลิ่งจิ้งเหยียนก็ได้แต่กังวลอยู่ในใจ ที่จริงเขาได้เชิญคนไปขอโทษจวิ้นจู่จิ้งเหอแทนตัวเขาอย่างลับๆแล้ว เพียงแต่

วันนี้พอพบกับหยวนชิงหลิง ฉวยโอกาสที่สองสามีภรรยาเจ้าพระยาเจียงหนิงยังมาไม่ถึง เขาก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน จากนั้นก็เอ่ยจากใจจริงว่า “ความคิดของข้า ไม่ละเอียดรอบคอบเท่าพระชายาจริงๆ โชคดีที่สุดท้ายไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่โตบานปลายขึ้น”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ไม่ใช่ข้าคิดได้อย่างละเอียดรอบคอบ เพียงแค่รู้ใจของผู้หญิงเท่านั้น แต่ว่าคำพูดของใต้เท้าเหลิ่ง ที่จริงข้าก็เห็นด้วย สุดท้ายคนเราก็ต้องเผชิญเพื่อให้ผ่านพ้นไป”

เพียงแต่สถานการณ์ของจวิ้นจู่จิ้งเหอนั้นไม่เหมือนกัน นางมีโรคทางอารมณ์

จุดนี้ หยวนชิงหลิงไม่ได้พูดออกไป

ช่วงเวลาพลบค่ำ สองสามีภรรยาเจ้าพระยาเจียงหนิงก็มาถึง

หยู่เหวินเห้ากับเหลิ่งจิ้งเหยียนรอต้อนรับอยู่ด้านนอก หยวนชิงหลิงมีหมันเอ๋อคอยประคองเอาไว้ ยืนอยู่หน้าระเบียงมองดูพวกเขาเดินเข้ามา

ท่าทีของเจ้าพระยาเจียงหนิงที่อายุประมาณสี่สิบปีแล้ว รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลา มีดวงตาที่สว่างสดใสคู่หนึ่ง ไว้หนวดเครา แต่ผ่านการตัดแต่งแล้ว ดูจะเป็นคนหมดจดมากคนหนึ่ง

เขาสวมชุดผ้าทอสีดำทั้งตัว ตรงคอเสื้อของเสื้อคลุมปักลายไผ่สีเขียว เพิ่มความรู้สึกอบอุ่นและการควบคุมให้กับร่างที่บึกบึนของเขา

ข้างกายของเขามีร่างเล็กบอบบางของฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงจูเพ่ย ที่จริงถ้าพูดอย่างจริงจัง เรือนร่างของจูเพ่ยไม่นับว่าเล็ก เพียงแต่ข้างกายของนางประกอบไปด้วยเจ้าพระยาเจียงหนิง

ใบหน้าของนางงดงามมาก ผิวเหมือนจะมีความยืดหยุ่น ไม่เหมือนหญิงที่แต่งงานมีลูกแล้วสักนิด

แม้ว่าจะต้องมาเป็นแขกในจวนอ๋องที่อยู่ต่างแคว้น แต่นางดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจแต่งองค์ทรงเครื่องขนาดนั้น แต่งหน้าบางเบา ทำผมด้วยทรงผมเรียบๆ เครื่องประดับมีเพียงปิ่นปักผมหยกอันหนึ่งเท่านั้น