บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 449 คือจวนเจ้าพระยา

เพราะว่าอาหารการกินของนางต้องระวังเป็นพิเศษ โอ่งน้ำอื่นๆเปิดฝาอยู่เป็นประจำ ง่ายต่อการทำให้สกปรก ฉะนั้น จึงได้ให้นางใช้โอ่งน้ำอีกหนึ่งใบ

สวีอีเปิดโอ่งน้ำของหยวนชิงหลิงออก มองดูอย่างละเอียด ก็เห็นว่าบริเวณก้นโอ่งนั้นมีใบกล้วยจมอยู่เต็มไปหมด

สีเขียวก็ใบก็ค่อยๆจางไป มีความเป็นสีเหลืองนิดๆ บวกกับแม่นมฉีที่ดวงตาฝ้าฟาง ตอนที่ตักน้ำไม่ได้ดูให้ชัดเจน ด้วยเหตุนี้

สวีอียื่นมือเข้าไปกวนน้ำสักพัก ก็เห็นว่าใต้ใบกล้วยนั้น มีดอกท้อถูกกดทับเอาไว้จำนวนมาก

หมอหลวงเฉาก็ตามมาดูด้วย เห็นเป็นใบกล้วยกับดอกท้อ ก็ตกใจขึ้นมาอย่างกะทันหันดวงตาแทบถลนออกมา “สวรรค์ หรือว่าที่ชีพจรของพระชายามีอาการเย็นพร่อง เพราะใช้น้ำที่ได้จากการแช่ใบกล้วยกับดอกท้อ”

หยู่เหวินเห้าไม่รู้เรื่องยา ถามขึ้นว่า “ใบกล้วยแช่น้ำ สามารถทำให้คนอาเจียนและท้องร่วงได้ด้วยหรือ”

“ท่านอ๋องคนดีของข้า ใบกล้วยนั้นมีฤทธิ์เย็นอยู่แล้ว ดอกท้อมีคุณสมบัติช่วยกระตุ้นอาการเย็นพร่อง ทั้งสองอย่างมารวมกัน คนปกติทั่วไปกินแล้วไม่เป็นไร แต่พระชายานั้นไม่ได้ แม้แต่น้ำจากยาที่ไม่ผ่านการต้มมาก่อน ก็ไม่ได้ เพราะนางเคยกินยาจื่อจินมาก่อน ท่านอ๋อง น้ำจื่อจินเป็นยาเย็นขนานใหญ่ ทำลายอวัยวะภายใน พระชายายังไม่ทันได้ปรับสมดุลให้ดีก็ตั้งครรภ์เสียก่อน ร่างกายอ่อนแอกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว ตอนนี้กินดื่มก็ลำบาก เลือดลมไม่ค่อยดี ยังใช้ยาที่มีฤทธิ์เย็นมากขนาดนี้ จะไม่ให้ปวดจุกเสียดได้อย่างไร

หมอหลวงเฉาไม่กล้าพูดออกไป เพียงแต่ใบหน้าได้ขาวซีดไปหมดแล้ว ร่างกายสั่นเทา

หัวใจของหยู่เหวินเห้ากดดันราวกับกับถูกบิดเอาไว้ “อาการหนักหน่อย จะเป็นอย่างไร”

ตาขาวของหมอหลวงเฉามีมากกว่าตาดำ ราวกับเหลือกตาขาวพร้อมจะเป็นลมไปได้ทุกเมื่อ “อาการหนักหน่อย ก็อาจจะตายพร้อมกันสี่คน”

“บังอาจ”หยู่เหวินเห้าโกรธมาก ตะคอกเสียงดุ

หมอหลวงเฉาที่ราวกับเป็นกำแพงผุพังโคลงเคลงอาจพังได้ทุกเมื่อ พอได้ยินเสียงดุของหยู่เหวินเห้า เขาก็ขาอ่อนทั้งคู่ คุกเข่าลงไป “ท่านอ๋องโปรดอภัยด้วย”

หยู่เหวินเห้าโมโหมาก “ข้าไม่ให้อภัย ตรวจสอบ สวีอี ทังหยาง ตรวจสอบให้ข้าที ดูสิว่าของเหล่านี้ ใครเป็นคนใส่ลงไป”

คนที่สามารถเข้าออกห้องครัวได้ ทั้งหมดก็มีไม่กี่คน จะตรวจสอบก็ไม่ยาก

ที่จริงก็ไม่ต้องทำการตรวจสอบอะไรด้วยซ้ำ เพราะว่าเจ้าขอทานน้อยหูหมิงได้เห็นคนแอบเข้าไปใส่ของเหล่านั้น คนคนนั้นก็คือพ่อครัวโจวกุ้ย

โจวกุ้ยเป็นพ่อครัวที่ฮูหยินใหญ่แห่งจวนเจ้าพระยาจิ้งส่งมา บอกว่าให้มาทำอาหารให้กับหยวนชิงหลิงเป็นการเฉพาะ

ในช่วงการตั้งครรภ์แรกๆของหยวนชิงหลิง อาหารที่เขาทำก็ถูกใจหยวนชิงหลิงอยู่มาก อย่างน้อย ก็กินได้หลายคำ เพราะว่า ก่อนหน้านี้นางอาเจียนแทบตาย

ไม่ได้ลงโทษอะไรมาก โจวกุ้ยก็ยอมรับสารภาพว่า เป็นฮูหยินใหญ่ของจวนเจ้าพระยาจิ้งเป็นคนสั่งการ

คำพูดนี้ ถูกรายงานไปถึงหูของหยู่เหวินเห้า หยู่เหวินเห้าไม่เชื่อ ลงมือสอบสวนด้วยตนเอง และยังใช้การลงโทษที่หนักขึ้น โจวกุ้ยยังคงยืนยันคำเดิมว่าเป็นคำสั่งของฮูหยินใหญ่ ส่วนทำไมฮูหยินใหญ่ต้องสั่งการเช่นนี้ เขาบอกว่าไม่รู้ เขาเพียงแค่ทำตามที่ฮูหยินใหญ่สั่งเท่านั้น

แต่ว่า เห็นได้ชัดว่าฮูหยินใหญ่นั้นไม่เคยมาที่จวนเลย แม้จะเป็นคำสั่งของฮูหยินใหญ่ ก็คงต้องหาคนส่งข่าว

เมื่อไล่ตามเบาะแสไป ก็ไปถึงจวนเจ้าพระยาจิ้ง คนที่ส่งข่าว ก็คือคนรับใช้เก่าแก่ในเรือนของฮูหยินใหญ่อะฉวง

ประจวบเหมาะพอดี ที่ก่อนหน้านี้สองวันอะฉวงได้กลับบ้านเกิดไปแล้ว เพราะฮูหยินใหญ่ห่วงว่าเขาอายุมากแล้ว จึงได้เมตตาให้เขาได้กลับไปพัก