บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 453 ต้องสวดอธิษฐานขอพร

หลังจากที่เสียนเฟยถูกส่งกลับวังไป นางก็เอาแค่กังวลใจไม่หยุด

เป็นเพราะไทเฮาทรงทราบข่าว เรื่องที่พระชายาฉู่ได้รับบาดเจ็บจนกระทบกระเทือนครรภ์ พระนางจึงเป็นลมไปถึงสองครั้ง หากมีอะไรเกิดขึ้นกับไทเฮา ตระกูลซูจะทำอย่างไร? ตระกูลซูในตอนนี้ ล้วนต้องพึ่งพาการสนับสนุนจากไทเฮาทั้งสิ้น

นางนึกย้อนไปถึงคำพูดที่เจ้าห้าพูดมา จึงรู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่ง หยวนชิงหลิงคนนี้รู้วิชาไสยเวทย์มนตร์ดำหรืออย่างไรกัน ? ถึงได้ทำให้เจ้าห้าเป็นไปได้ขนาดนี้ ถึงกับพูดออกมาจากปากตัวเองว่า หากถึงช่วงเวลาวิกฤต เขาจะเลือกรักษาชีวิตหยวนชิงหลิงไว้โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

เขาไม่คิดถึงอนาคตของตัวเองแล้วหรือ ? ไม่ได้ จะให้หยวนชิงหลิงอยู่ข้างกายเขาต่อไปอีกไม่ได้ ไม่อย่างนั้น หากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก เจ้าห้าก็จะไม่หลงเหลือจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ แล้วกลายเป็นแค่คนขี้ขลาดอย่างสมบูรณ์

นางต้องคิดหาวิธีการอะไรสักอย่าง

เพียงชั่วพริบตาก็ล่วงเช้าสู่ต้นเดือนเมษายน หยวนชิงหลิงได้รับบาดเจ็บจนถึงรากฐาน การพักฟื้นในช่วงนี้ จึงไม่แสดงให้เห็นผลลัพธ์มากมายอะไรนัก ยังคงต้องนอนพักรักษาตัวอยู่บนเตียงเหมือนเดิม

ทุกคนต่างก็คิดว่าประมาณปลายเดือนมีนาคม หยวนชิงหลิงก็คงจะคลอดแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่า จนถึงต้นเดือนเมษายนก็ยังไม่เห็นการเคลื่อนไหวใด ๆ เลย นี่ถือเป็นเรื่องที่น่ากังวลใจอย่างยิ่ง

หากนับดูดี ๆ นี่ก็ครบเก้าเดือนเต็ม ๆ แล้ว

ไม่รู้ว่าราชวงศ์เป่ยถังปีนี้ได้ก่อเวรสร้างกรรมกับใคร หรือมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ไทเฮาทรงประชวรหนัก แม้แต่ไท่ซ่างหวงก็ทรงประชวรด้วยโรคหลอดเลือดหัวใจตีบ

เรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งยืนยันถึงข่าวลือที่ประชาชนเล่าลือกัน จนมันแพร่สะพัดไปทั่วจริง ๆ ว่าฮ่องเต้นั้นไร้ศีลธรรม จึงทำให้ราชวงศ์มีปัญหาต่อเนื่องไม่หยุดเช่นนี้

ฮ่องเต้หมิงหยวนทรงวิตกกังวลมาก เริ่มรู้สึกไร้เรี่ยวแรงกำลังขึ้นมาบ้างแล้ว ไม่ว่าพระองค์จะยอมรับหรือไม่ พระองค์ก็เป็นคนที่มีอายุอานามปาเข้าไปถึงสี่สิบกว่า ๆ แล้ว พระองค์รู้ตัวดีว่า ตำแหน่งผู้สืบทอดบัลลังก์นี้ ย่อมไม่อาจถูกทิ้งไว้ให้ว่างเปล่าได้

ในดวงตาปรากฏแววลังเลเล็กน้อย "วันนั้นเจ้าห้าพาคนมาก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่โต เอาแต่พูดอยู่ตลอดเวลาว่าท่านเป็นคนทำร้ายพระชายาของเขา

นางอยากถามเรื่องนี้มานานมากแล้ว แต่เพราะกลัวว่าจะทำให้เขาไม่สบายใจ จึงไม่กล้าถาม

“เรื่องนี้ จนวันนี้ข้าเองก็ยังงุนงงไม่หายเช่นกัน เวลาต่อมาข้าสั่งให้คนไปตรวจสอบ ถึงรู้ว่าเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ที่ไปพูดอะไรบางอย่างต่อหน้าเขา เดาว่าน่าจะเป็นกลอุบายของพี่ใหญ่ แต่เจ้าห้าก็ไม่ยอมฟังข้าอธิบายอะไรเลย ช่างเถอะ เมื่อวันเวลาผ่านไป เขาก็จะรู้ได้ในที่สุดนั่นแหล่ะ

“จริงด้วย จนถึงวันนี้ ท่านอ๋องใช้สมองอย่างหนักเพื่อเขา ในวันข้างหน้า เขาจะต้องรู้ได้ในที่สุดว่าเลือดข้นกว่าน้ำ

ถูกแล้ว เช่นนั้นวันพรุ่งนี้เจ้าก็เข้าวังไปเถอะนะ” อ๋องอานจับมือนาง ขมวดคิ้วนิ่วหน้าขึ้นมาอีกครั้ง “ยังจะพูดว่าไม่หนาวอีก ? ดูมือของเจ้าสิ เย็นเฉียบไปหมดแล้ว อย่าเอาแต่ใจตัวเองนัก รู้หรือไม่ ?

พระชายาอานยิ้มแหย ๆ ออกมา “รู้แล้วเพคะ”

พระชายาอานก็เข้าวัง แล้วไปน้อมทักทายไทเฮาก่อน

จะไม่ได้สมานสามัคคีกันนัก แต่ก็ไม่มีความเป็นอริต่อกัน เพราะจะอย่างไรสุดท้ายแล้ว ตระกูลของกุ้ยเฟยก็นับว่ามีอำนาจและมีตำแหน่งสูง แต่นางกลับไม่เคยถือตัวว่าตนเองสูงส่ง

ดังนั้น เสียนเฟยจึงมีความรู้สึกในแง่ดีต่อพระชายาอาน

ก็ไม่เพียงพูดถึงแค่เรื่องที่นางกังวลใจ พระชายาอานยังแสดงความโศกเศร้าอย่างถึงที่สุดออกมาด้วย ครุ่นคิดครู่หนึ่งก็พูดขึ้นว่า “ท่านหญิง ไม่รู้ว่ามันเป็นปีชงจึงทำให้เกิดโชคร้ายหรือไม่ ท่านดูเถิด คืนฉลองปีใหม่คืนนั้น อ๋องฉีถูกลอบสังหาร พระชายาฉู่ก็ถูกลอบสังหาร จนถึงตอนนี้ เรื่องทุกอย่างก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่หยุดลงอีกด้วย ภายใต้ความโชคร้ายเช่นนี้ พระชายาฉู่ก็ใกล้จะคลอดอีก ช่างเป็นสิ่งทำให้ผู้คนรู้สึกวิตกกังวลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ข้าได้ยินมาว่าท่านเจ้าอาวาสวัดฮู่กว๋อมายังเมืองหลวงแล้ว ไม่สู้ทูลขอฮองเฮาให้ทรงมีรับสั่งลงมา เชิญท่านเจ้าอาวาสมาประกอบพิธีบูชาสวรรค์ ถือเป็นการสวดอธิษฐานขอพรให้กับราชวงศ์ หวังว่าไท่ซ่างหวงและไทเฮาจะทรงมีพลานามัยที่สมบูรณ์แข็งแรง และขอพรให้กับพระชายาฉู่ เพื่อให้นางคลอดได้อย่างราบรื่น

เสียนเฟยเองก็ไม่มีหนทางแล้วเช่นกัน นางกำลังสิ้นหวัง ในเวลาที่คนคนหนึ่งกำลังสิ้นหวัง