บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 454 รู้สึกปวดท้องแล้ว

ไทเฮาที่ทรงประชวรอยู่ได้ฟังคำแนะนำของเสียนเฟย ก็พยายามฝืนตัวเองสั่งให้คนไปทูลเชิญฮ่องเต้หมิงหยวน เสนอเรื่องจัดพิธีบูชาสวรรค์

ฮ่องเต้หมิงหยวนในยามนี้ จะไปมีแก่ใจจัดพิธีบูชาสวรรค์เสียที่ไหนกันล่ะ? แต่เพราะเสด็จย่าทรงคิดว่าเป็นเพราะปีที่แล้ว ไม่ได้จัดงานพิธีให้ใหญ่โตสมฐานะ จึงส่งผลให้เกิดภัยพิบัติจากสรวงสวรรค์

ฮ่องเต้หมิงหยวนเกรงว่า ความคิดอันฟุ้งซ่านจะทำร้ายร่างกายของนางให้ยิ่งอ่อนแอ ดังนั้นจึงต้องตกลง

เพียงแต่พิธีบูชาสวรรค์นั้น ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ อย่างการแค่ออกไปร้องตะโกนแซ่ซ้องสองสามประโยค ก็จะสามารถทำได้สำเร็จเสร็จสิ้น

ฮองเฮาทรงมีพระราชเสาวนีย์เชิญให้ท่านเจ้าอาวาสเข้าวัง เพื่อมาหารือกับกรมพิธีการเกี่ยวกับพิธีบูชาสวรรค์

ก่อนที่เจ้าอาวาสจะเข้าวัง เขาได้ย้ำกับหยู่เหวินเห้าหลายต่อหลายครั้งว่า หากพระชายาแสดงสัญญาณว่าจะคลอด ต้องรีบแจ้งเขาทันที

ก่อนหน้านี้หยวนชิงหลิงพูดกับหยู๋เหวินเห้าไว้ว่า ขอให้รั้งตัวท่านเจ้าอาวาสให้ท่านสวดมนต์ แต่เพราะหยู่เหวินเห้าได้ยินว่าจะจัดพิธีบูชาสวรรค์ จึงไม่ได้ขัดขวาง ระหว่างให้ท่านมาสวดมนต์ขอพรในจวน กับให้ท่านไปสวดบูชาสวรรค์ อย่างหลังดูจะมีอานิสงที่ยิ่งใหญ่กว่า บางทีมันอาจส่งผลที่ดีกว่าหน่อยก็เป็นได้

เขาบอกกับหยวนชิงหลิงแค่ว่า จะมีการจัดพิธีสวดภาวนาบูชาสวรรค์เพื่อขอพรให้นาง แต่ไม่ได้บอกเรื่องที่ท่านเจ้าอาวาสจะต้องออกไป

ผู้คนในเมืองหลวง ต่างก็ให้การสนับสนุนพิธีบูชาสวรรค์นี้เช่นกัน ความวุ่นวายกาหลที่เกิดในเมืองหลวงทุกวันนี้ เป็นเรื่องที่สร้างความรำคาญใจให้กับผู้คนมากเหลือเกินแล้วจริง ๆ การสวดอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์บนท้องฟ้า เพื่อขอให้ความสงบสุขของเป่ยถังฟื้นฟูกลับมาเหมือนแต่ก่อน จึงเป็นความคิดที่ดีมาก

พิธีจะจัดขึ้นในวันที่แปดเมษายน แปดเมษายน เป็นวันประสูติของพระพุทธเจ้า ซึ่งเป็นวันประสูติของพระอมิตาภพุทธะ

เมื่อสองสามวันก่อนมีฝนตกต่อเนื่องไม่หยุด แต่มาถึงวันนี้ จู่ ๆ ท้องฟ้าก็สว่างขึ้นและดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิก็ส่องแสง ขจัดความหนาวเย็นและไอความชื้น ทำให้ผู้คนรู้สึกกระชุ่มกระชวย

ในเช้าวันที่แปดเมษายน หยวนชิงหลิงรู้สึกปวดท้องเล็กน้อย อีกทั้งอาการปวดหลังก็แย่ลงอย่างเห็นได้ชัด

นางคิดว่าบางที อาจจะเป็นวันนี้แล้ว

สีหน้าสงบผ่อนคลายของหยวนชิงหลิงพลันสลายหายไป นางรู้สึกวิตกกังวลขึ้นมาทันที “พอจะขอให้เขาออกมาก่อนได้หรือไม่?”

พูดว่า "เป็นอะไรไป? เช่นนั้นไม่ได้หรอกนะ ทั้งเสด็จพ่อ ทั้งขุนนางบุ๋นบู๊นับร้อย ทั้งยังมีทหารและประชาชนทั่วทั้งเมือง คงมุ่งหน้าไปที่นั่นกันหมดแล้วล่ะ ในฐานะประธานผู้ประกอบพิธี

ชั่วขณะนั้น หัวใจของหยวนชิงหลิงพลันว้าวุ่นสับสน “พยุงข้ากลับไป”

“เป็นอะไรไป? เดินไม่ไหวแล้วหรือ?” หยู่เหวินเห้าคิดจะอุ้มนางกลับไป แต่หยวนชิงหลิงกลับหมุนตัวไปเรียบร้อยแล้ว “เจ้าไปเรียกอาซี่ให้มาที่นี่หน่อย”

หยวนชิงหลิงกลับไปที่ห้อง ทั้งหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อจนเปียกชุ่ม

นางเหลือเพียงหยู่เหวินเห้า อาซี่ ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิง รวมถึงแม่นมสี่เอาไว้ข้างใน

หยู่เหวินเห้ารู้สึกวิตกอย่างมาก ไม่รู้ว่านางต้องการจะพูดอะไร

ส่วนใหญ่เป็นคนที่ถูกส่งมาจากในวัง แต่เจ้าห้า เจ้าก็รู้ว่ากองทหารรักษาพระองค์เหล่านั้น ล้วนจงรักภักดีต่อเสด็จพ่อหรือไม่ ? ไม่มีคนที่ถูกซื้อตัวไปแล้ว ? เรื่องเช่นนี้

นางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เริ่มรู้สึกปวดท้องขึ้นมานิด ๆ แล้ว

ไล้ไปตามแผ่นหลังเบา ๆ “ทุกสิ่งที่เจ้าพูด ข้าล้วนระแวดระวังและใส่ใจกับมันทั้งสิ้น เจ้าวางใจเถอะ

เจ้าฟังข้านะ” หยวนชิงหลิงดึงมือเขาขึ้นมา แล้วพูดอย่างเคร่งเครียดจริงจังว่า: “ข้าต้องบอกเจ้าตรง ๆ เช่นนี้ว่า ด้วยความแข็งแกร่งทางร่างกายของข้าตอนนี้

คล้ายมีสัญญาณสภาวะหัวใจหยุดเต้นขึ้นมากะทันหัน การหายใจหยุดชะงักไปเฮือกหนึ่ง “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?