บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 457 หากเจ้ากล้าเข้าไปล่ะก็

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่านารีเป็นเหตุแท้ ๆ นางจึงทำใจแข็ง หันหลังเดินออกไปเรียกแม่นมหูให้มาคุยธุระบางอย่าง

“ท่านหญิง มีอะไรรับใช้หรือเพคะ?” จนถึงตอนนี้แม่นมหูก็ยังเข้าไปข้างในไม่ได้ แต่เมื่อครู่ตอนที่อยู่ในตำหนักเซี่ยวเยว่ ยังได้พบกับพระชายาอยู่ครู่หนึ่ง

เสียนเฟยถามว่า: “แม่นม เจ้าก็ได้เห็นมาแล้ว ตามความคิดเห็นของเจ้า พระชายาฉู่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะคลอดได้หรือไม่?”

แม่นมหูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "นี่... ท่านหญิงอย่าได้กังวลใจไปเลยเพคะ มีหมอหลวงอยู่ตั้งมากมายขนาดนี้ พระชายาจะต้องไม่เป็นไรแน่"

เสียนเฟยบีบมือแน่น นัยน์ตาเย็นชาเคร่งขรึม “นางจะเป็นไรหรือไม่เป็นไร ข้าก็ไม่สนใจเลยซักนิด ข้าสนเพียงแค่ว่าหลานชายของข้าจะปลอดภัยดีหรือไม่ มีคำพูดหนึ่งที่ข้าต้องพูดกับเจ้าไว้ก่อน หากวันนี้มีปัญหาอะไรในระหว่างการคลอด ข้าจะเลือกปกป้องแค่ลูกไม่ปกป้องคนแม่ ใครๆ ในที่แห่งนี้ต่างก็คิดเช่นนั้น แต่เจ้าห้าเป็นคนดื้อด้าน เมื่อถึงเวลานั้นขึ้นมา เจ้าต้องหาทางทำอะไรซักอย่างเพื่อกันเขาออกไป ข้ากลัวว่าเขาจะตามเข้าไปในห้องคลอดด้วย”

แม่นมหูตกใจจนผงะ “นี่...ท่านหญิง ท่านจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้วนะเพคะ ? ตอนนี้ยังไม่เริ่มคลอดเลย”

เสียนเฟยพูดว่า “ แม่นม เจ้าอยู่ในวังก็คงเคยเห็นบรรดาท่านหญิงคลอดลูกมาไม่น้อยใช่หรือไม่? หรือเจ้าไม่รู้สถานการณ์ในตอนนี้ของนางว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะคลอดเด็กถึงสามคนไหว?”

สีหน้าของแม่นมหูถึงกับซีดไปเล็กน้อย “แต่หากเกิดอะไรขึ้นกับพระชายาจริง ๆ เด็กในครรภ์ก็ย่อมเกิดเรื่องไปด้วยเป็นธรรมดา ท่านจะมั่นใจได้อย่างไรว่า จะสามารถปกป้องเด็กเอาไว้ได้หรือเพคะ?”

เสียนเฟยกดเสียงลงแล้วพูดว่า “ เมื่อก่อนตอนที่ข้าคลอดองค์หญิง ส่วนเท้าขององค์หญิงออกมาก่อน สุดท้ายนางผดุงครรภ์ก็ดึงองค์หญิงออกมาจนได้ หากว่ามันไปถึงขั้นนั้นจริงๆ ก็มีแต่ต้องทำแบบนี้เท่านั้นแล้ว”

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ แม่นมหูก็ตกใจจนหน้าซีดเผือด รีบพูดขึ้นว่า “นั่นจะเหมือนกันได้อย่างไรล่ะเพคะ ? เรื่องของท่านในตอนนั้น มันเพราะตำแหน่งของทารกในครรภ์อยู่ผิดที่ อีกทั้งเท้าทั้งสองก็ยื่นออกมาแล้ว แต่พระชายาคือครรภ์แฝดสามนะเพคะ ถ้าฝืนดึงออกมาดื้อ ๆ มันจะไม่เท่ากับหมายชีวิตคนทั้งคนหรอกหรือ ? ไม่ได้ ทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด ท่านหญิง ท่านต้องคิดให้รอบคอบนะเพคะ อย่าหุนหันพลันแล่น ไทเฮาจะไม่ทรงอนุญาตให้ทำเช่นนั้นแน่”

หยู่เหวินเห้าสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง กล้ามเนื้อทั่วร่างพลันกระชับหดเกร็งขึ้นมาทันใด

แม่นมสี่ดึงนางผดุงครรภ์คนที่ถูกแนะนำโดยใต้เท้าชุยเข้ามา แล้วพูดว่า " เมื่อถึงเวลาท่านช่วยหน่อยเถิดนะ

ยังพอมีแรงพูดอะไรได้อีกซักสองสามประโยค ขอให้หยู่เหวินเห้าช่วยพยุงนางลุกขึ้น นางมองไปที่ย่วนพ่านแล้วพูดว่า " ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ข้าขอขอบคุณทุกท่านที่ดูแลและเอาใจใส่ข้าอย่างดี แต่ทุกคนก็คงรู้ดีว่า ตอนนี้ร่างกายข้าอ่อนแอมาก ไม่อาจทนรับความเจ็บปวดจากการคลอดเองได้จริง ๆ จากสถานการณ์เหล่านี้ ข้าจึงจะขอเลือกการผ่าตัดคลอด ส่วนการผ่าตัดคลอดคืออะไร? แน่นอนว่าทุกท่านอาจมีคำถาม ข้าจะอธิบายให้ทุกท่านฟังว่า การผ่าตัดคลอด เป็นสิ่งที่มีความหมายตามชื่อ นั่นคือให้คนผ่าเปิดผิวบริเวณหน้าท้องของข้า แล้วนำทารกออกมา หลังจากนำเอาทารกออกมาแล้ว

แสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมา จึงยิ้มแล้วพูดว่า “ข้ายังไม่กลัวเลย พวกเจ้าจะกลัวไปทำไมกัน? วางใจเถอะ หากเกิดอะไรขึ้น เจ้าห้าจะเป็นคนรับผิดชอบเอง

"ไม่พ่ะย่ะค่ะ พระชายา พวกข้าไม่ได้กลัวเรื่องที่ต้องแบกความรับผิดชอบที่จะตามมา แต่วิธีการผ่าเปิดหน้าท้องที่ท่านว่ามานี้ มันจะสร้างความเจ็บปวดให้ท่านมากแค่ไหนหรือ? ตัวท่านเอง กระทั่งความเจ็บปวดจากการคลอดเองก็ยังไม่อาจทนรับไหว

หยวนชิงหลิงไม่ได้อธิบายเรื่องยาชาให้พวกเขาฟัง แต่พูดแบบเลี่ยงปัญหาสำคัญไปว่า: "อย่างน้อย เด็กก็จะปลอดภัยไร้กังวลแน่นอน"

ไม่มีใครพูดอะไรเลย เมื่อเสียนเฟยได้ยินเรื่องนี้ นางก็เห็นด้วยเป็นอย่างแรก รีบพูดขึ้นว่า “นี่ดูเหมือนจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว ทำตามที่เจ้าพูดเถอะ เมื่อครู่ทุกคนอยู่ข้างนอกต่างก็พูดกันว่าเจ้าได้รับพรมากมายนัก

หยวนชิงหลิงไม่สนใจนาง แต่หยู่เหวินเห้ากลับชำเลืองตามองดุ ๆ ใส่นางแวบหนึ่ง

หมอหลวงจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม แต่ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงกับคนอื่น