บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 458 หมาน้อยมาจากไหน

หยู่เหวินเห้าเลี่ยงโดยการเดินอ้อมตัวนางไป ไม่ให้นางเข้าใกล้เพื่อป้องกันไม่ให้เสื้อผ้าเปื้อน อีกทั้งไม่มัวพูดอะไรไร้ประโยชน์ เขาหยิบสเปรย์ที่หยวนชิงหลิงจัดเตรียมไว้ขึ้นมาฉีดใส่ตัวเอง แล้วรีบเข้าไปทันที ปิดประตูได้ก็ตะโกนมาจากข้างในว่า "กู้ซือ ทังหยาง เฝ้าประตูไว้ให้ดี ไม่มีการอนุญาตจากข้า ต่อให้เง็กเซียนฮ่องเต้มาก็ไม่ต้องให้เข้ามาทั้งนั้น"

กู้ซือกับทังหยางระดมทหารรักษาพระองค์และทหารจวนทันที วางกำลังล้อมห้องผ่าตัดทั้งหมดเอาไว้อย่างแน่นหนา ทั้งคู่เข้ามาคุ้มกันอยู่ตรงหน้าประตูห้องชั้นนอกและประตูห้องชั้นใน ยกสองมือขึ้นกอดอก ท่าทีเคร่งเครียดจริงจังประดุจเทพทวารบาลดำผู้เฝ้าประตู

เสียนเฟยโกรธจนหัวใจปวดหนึบแล้ว นางยกมือขึ้นมากดที่หน้าอกตัวเอง แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ได้! ได้ ! แม่ทำทุกอย่างที่คิดว่ามันดีเพื่อเจ้ามาตลอด แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ช่างน่าผิดหวังนัก นับจากนี้ไปหากเกิดเรื่องอะไรขึ้น เจ้าก็จงอย่ามาขอให้แม่ช่วยเด็ดขาด!”

แม่นมหูเข้ามาปลอบนาง: "ท่านหญิง ท่านใจเย็น ๆ ก่อนนะเพคะ ท่านอ๋องเองก็ไม่มีทางเลือกแล้วเช่นกัน พระชายาตั้งครรภ์แฝดสาม เป็นธรรมดาที่สถานการณ์พิเศษ ก็ย่อมต้องรับมือด้วยวิธีการพิเศษ อย่ายึดติดกับสิ่งเหล่านี้เลยนะเพคะ"

เมื่อเสียนเฟยได้ยินคำพูดนี้ ก็โกรธจนพูดไม่ออกอย่างถึงที่สุด

นางรู้สึกเหมือนว่าตัวเองช่างหัวเดียวกระเทียมลีบ ยืนหยัดอยู่เพียงลำพังไร้คนสนับสนุน

ไม่มีใครเข้าใจความเพียรพยายามอย่างหนักของนาง ไม่มีใครรู้ว่านางผ่านความเหนื่อยยากลำบากมามากมายแค่ไหน

ความคับข้องใจและความขมขื่น พุ่งเข้าโจมตีในหัวใจของนางไม่หยุด

ไทเฮาเป็นคนที่มาจากตระกูลซู เดิมทีนางควรจะได้เป็นฮองเฮา แต่ตอนนี้กลับต้องอยู่ภายใต้ฮองเฮาฉู่ อีกทั้งบนหัวนาง ก็ยังมีกุ้ยเฟยที่อยู่สูงเหนือไปกว่าอีกหนึ่งคน

เดิมมันควรจะเป็นเกียรติยศที่ตามมาโดยธรรมชาติ แต่กลับต้องตกลงไปติดอยู่ในหล่มแบบดื้อๆ

แต่ในห้องผ่าตัด ไม่มีใครมีเวลาสนใจความเวทนาสงสารตัวเองของนางทั้งสิ้น

บนเตียงผ่าตัด หมันเอ๋อดึงกระจกทองแดงขึ้นมา กระจกทองแดงบานนี้ถูกสร้างขึ้นมาเป็นพิเศษ มีขนาดใหญ่มาก เมื่อนำไปแขวนไว้เหนือศีรษะของหยวนชิงหลิง การออกแบบของกระจกบานนี้ จะช่วยทำให้นางสามารถมองเห็นสถานการณ์ในการผ่าตัดได้อย่างชัดเจน

“แม่นม ตอนที่ข้ากินมื้อเที่ยงนั่น ประมาณยามอะไรหรือ?” หยวนชิงหลิงถาม

แต่เพราะมีกองทหารรักษาพระองค์คุ้มกัน รวมถึงประชาชนก็แน่นหนามาก เขาจนปัญญาจะแทรกตัวเข้าไปได้ เสียงรอบข้างก็อึกทึกอื้ออึงไปหมด ต่อให้เขาตะโกนเรียกจนคอแตก

เขาทำได้เพียงขี่ม้ากลับไปที่จวนอย่างรวดเร็ว เพื่อขอให้ท่านอ๋องเป็นผู้ไปหยุดรถคันนั้น

หยู่เหวินเห้าเห็นท้องของหยวนชิงหลิงถูกผ่าเปิด แล้วถูกขยายกว้าง เผยให้เห็นปากแผลขนาดใหญ่ที่มีเลือดสีแดงสดไหลนอง เหมือนกับปากอันใหญ่โตของสัตว์ประหลาด

สิ่งที่ทำให้เขาหวาดกลัวยิ่งขึ้นไปกว่านั้นคือ หยวนชิงหลิงยังสามารถสั่งการชี้แนะการผ่าตัดได้อย่างมีระบบระเบียบ

“เจ้าห้า ฟังแค่เสียงหัวใจเต้น อย่ามองที่ท้อง จงมองมาที่ข้า” หยวนชิงหลิงยังมีเวลาแบ่งมาคุยกับเขาได้อีก

คว้าหูฟังที่ห้อยไว้ตรงหูขึ้นมา ตั้งใจฟังเสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรงดังตึกตัก

แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นอุปปาทานของเขาหรือไม่ เขารู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงกว่าหัวใจของนางมากมายหลายเท่า

ๆ ด้วยความอกสั่นขวัญหาย อาซี่รับผิดชอบในการส่งอุปกรณ์ เช็ดเหงื่อ นางผดุงครรภ์ยืนดูอยู่ข้างๆ รอคอยเวลาที่เด็กออกมา

หยวนชิงหลิงมองดูสถานการณ์จากกระจกทองแดง เปิดผิวหน้าท้อง แล้วสั่งการว่า : “ฮูหยิน อย่าให้มือสั่น ไม่เป็นไร ผ่าเปิดมดลูก... อาซี่ ใช้สำลีซับเลือด ต้องให้ไว ดีมากอาซี่

เสียงของนาง เริ่มอ่อนแรงลงไปอย่างเห็นได้ชัดแล้ว

ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ "มองเห็นแล้ว"

หยู่เหวินเห้าก็มองดูด้วยเช่นกัน ตัวสั่นงันงกจนฝ่าเท้าแทบไม่ติดพื้น เขาไม่รู้ว่าเหงื่อไหลจนทำดวงตาพร่า หรือเพราะความหน้ามืดตาลายกันแน่ เขาเห็นเพียงเลือดสด ๆ