บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 461 นางจะต้องดี

เจ้าอาวาสหมุนตัวออกไปแล้ว หยู่เหวินเห้าเบิกตาโพลง มองดูฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงกำลังหยิบสิ่งของอะไรไม่รู้ออกมาจากกระเป๋ายาอ้อมไปทางนั้น

“ท่านอ๋องไม่สมควรไม่เหมาะสมที่จะดูเพคะ” ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงกล่าวอย่างเรียบๆ

หยู่เหวินเห้ารีบหันหน้าไปทันที แต่ระหว่างนั้นยังใช้หางตามองดูนาง เห็นนางไม่รู้ยัดของอะไรเข้าไปด้านใน กล่าวอย่างรีบร้อน: “ฮูหยินเจ้าอย่าทำให้บาดเจ็บล่ะ”

“ทำให้เจ็บไม่ได้ รู้ว่าท่านต้องการใช้เพคะ” ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงยิ้มแล้วกล่าว

แม้ว่าบรรยากาศจะค่อนข้างเคร่งขรึม แต่ว่าอะซี่และหมันเอ๋อล้วนปิดปากหัวเราะแล้ว

หยู่เหวินเห้าหันหน้ากลับไปด้วยใบหน้าเหยเก รู้สึกอายเป็นอย่างมาก

ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่ค่อยอยากเสด็จกลับตำหนัก

เด็กๆถูกแม่นมพาไปให้นมเป็นคำแรก เขาก็รออยู่ในเรือนด้านข้างของตำหนักเซี่ยวเยว่

“ทารกตัวเล็กขนาดนั้น จะสามารถกินได้กี่คำกัน? ต้องไปนานขนาดนั้นน่ะ?” ฮ่องเต้หมิงหยวนเอามือไขว้หลัง กล่าวด้วยความหงุดหงิดมาก

มู่หรูกงกงยิ้มแล้วกล่าว: “ฝ่าบาท ไม่เช่นนั้นก็เสด็จกลับตำหนักก่อน ท่านก็ได้เห็นแล้ว ควรกลับไปรายงานไท่ซ่างหวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ได้มองอย่างละเอียด” ฮ่องเต้หมิงหยวนค้อนเขาแวบหนึ่ง “นี่จำเป็นต้องมองดูอย่างละเอียดจึงจะรายงานอย่างดีได้ไม่ใช่หรือ? ไม่เช่นนั้นกลับไปไท่ซ่างหวงถามว่าเหมือนผู้ใด ข้าจะตอบอย่างไร?”

ใช่พ่ะย่ะค่ะ!” มู่หรูกงกงเห็นฮ่องเต้หมิงหยวนดีอกดีใจเพียงนี้ จึงได้แอบโล่งใจเปลาะหนึ่ง มองดูฮ่องเต้หมิงหยวนอีกพร้อมกล่าวเตือน: “ฝ่าบาท

“ข้าพูดผิดเมื่อไหร่?” ฮ่องเต้หมิงหยวนนั่งลง ดื่มชาอึกหนึ่ง กล่าวอย่างเรียบๆ

“ท่านบอกว่า......” มู่หรูกงกงขึ้นหน้ามาใกล้ “พระชายารัชทายาทล่ะพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่ได้พูดจา เพียงแค่ดื่มชาช้าๆ

ตำแหน่งรัชทายาท ก็แขวนว่างไว้ไม่ได้ตัดสินใจมาตลอด สังคมภายนอกมีการคาดเดามากมาย และหลายคนคิดว่า ถ้าหากเจ้าห้าให้กำเนิดซื่อจื่อ เช่นนั้นอาจจะเป็นของเขาแล้ว

อันที่จริงเขาเคยมีความประสงค์เช่นนั้น แต่ว่า กับที่บอกว่าเป็นความประสงค์ของเขา บอกว่านี่เป็นความประสงค์ของไท่ซ่างหวงยังจะดีซะกว่า

ในใจของตัวเขาเองวางแผนอะไรกันแน่ ตัวเองล้วนไม่กระจ่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องนี้ใหญ่มาก ใหญ่ดั่งสวรรค์

แต่วันนี้ตอนพิธีบวงสรวงสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่ มองดูราษฎรด้านล่าง เขาก็รู้สึกอย่างฉับพลัน ตำแหน่งรัชทายาทนี้ ควรที่จะกำหนดออกมานานแล้ว มองหากษัตริย์ที่เฉลียวฉลาดผู้หนึ่งเพื่อราษฎรเหล่านี้

แต่ว่าเวลานั้น ยังคงไม่ได้มั่นใจว่าจะเป็นเจ้าห้า

จนกระทั่งในมืออุ้มทารกทั้งสามนั่นไว้ ในใจของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกสงบที่อธิบายออกมาไม่ได้ ทั้งยังมีความรู้สึกปลอดภัยชนิดหนึ่ง

เช่นนี้พูดออกมาชั่งเหลวไหลจริงๆ กษัตริย์แห่งประเทศ ต้องการให้ทารกที่เพิ่งถือกำเนิดทั้งสามให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างคาดไม่ถึง แพร่ออกไปทำให้คนหัวเราะเยาะแล้ว

แต่ก็คือความรู้สึกชนิดนี้จริงๆ

เขาก็เข้าใจในไม่ช้า นั่นก็คือความสำคัญของการสืบทอด

สืบทอด จำเป็นต้องมีคน

ไม่ว่าเจ้าห้าจะเป็นบุคคลที่เหมาะสมที่สุดในการคัดเลือกหรือไม่ แต่ตอนนี้ในความเป็นจริงมีเพียงเขาที่คุณสมบัติเพียบพร้อมในการสืบทอดสิ่งนี้

ยังมีอีกจุดหนึ่งก็คือ ตัวเขาเองล้วนรู้สึกว่าเป็นความมหัศจรรย์ ภายใต้คุณสมบัติของร่างกายที่ย่ำแย่เช่นนั้น คิดไม่ถึงว่าหยวนชิงหลิงจะสามารถให้กำเนิดบุตรออกมาได้ อีกทั้งทั้งสามคนล้วนมีชีวิตอยู่ ภายหลังหมอหลวงออกมารายงานแล้วเป็นธรรมดา บอกว่าหยวนชิงหลิงเรียกฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงมาผ่าท้องของนางเอาเด็กออกมา

เขาฟังจบ รู้สึกตกตะลึงจนถึงตอนนี้