บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 470 แต่ละคนล้วนมีความคิดต่างๆนานา
เสียนเฟยตื่นเต้นจนไร้คำจะบรรยาย นางปิดปากแล้ว คุกเข่าเบื้องหน้าของฮองเฮา ร้องไห้ไม่มีเสียง
ตระกูลซูท้ายที่สุดก็มีอนาคตสดใส และแม้ว่านางจะไม่ใช่ฮองเฮา แต่ก็จะได้เป็นไทเฮาในที่สุด
นางก็คุกเข่าเพียงแค่ครู่เดียว แล้วลุกขึ้นยืน รอจนมู่หรูกงกงเอาพระราชโองการอีกฉบับหนึ่งออกมา
แต่ทว่า ก็ไม่มี ฮ่องเต้มองดูเพียงแค่หยู่เหวินเห้า จากนั้นตบไหล่ของเขาเบาๆเล็กน้อย แล้วกล่าว: “จัดขบวนกลับพระราชวัง!”
วันนี้เป็นเพียงการดำเนินตามขึ้นตอน ต่อจากนี้ระหว่างฮ่องเต้ขุนนางพ่อและลูก ยังต้องคุยกันสักรอบหนึ่ง
เสียนเฟยเห็นฮ่องเต้หมิงหยวนต้องการจากไปแล้วจริงๆ อดไม่ได้จึงร้องเรียกออกมา “ฝ่าบาท ช้าก่อนเพคะ!”
ฮ่องเต้หมิงหยวนหันกลับไปมองนาง สายตาเคร่งขรึม “ยังมีเรื่องอะไรอีก?”
เสียนเฟยเห็นสายตาเช่นนั้นของเขา คิดถึงวันนั้นที่โดนตบไปฉาดหนึ่ง ในใจของนางหนักหน่วง ครั้นแล้วประโยคนั้นที่เค้นจนถึงลำคอและดวงตาก็ถูกระงับลงไป หลับตาลงแล้วกล่าว: “หม่อมฉันอยากไปอยู่เป็นเพื่อนพระชายารัชทายาทสักครู่ กลับวังดึกหน่อยเพคะ”
ฮ่องเต้หมิงหยวนสีหน้าไม่เข้าใจ กล่าวว่า: “อนุญาตแล้ว!”
หลังจากที่หยู่เหวินเห้าและเชื้อพระวงศ์ทุกคนส่งเสด็จไทเฮาและฮ่องเต้รวมทั้งท่านหญิงทุกคนออกไปแล้ว อ๋องซุน อ๋องหวย อ๋องฉีล้วนล้อมรอบกล่าวแสดงความยินดีต่อหยู่เหวินเห้า
เขายกมุมปากขึ้น ยิ้มเล็กน้อย “น้องห้า ยินดีด้วย!”
หยู่เหวินเห้าชำเลืองมองเขา ในตาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก “ขอบพระทัยพี่สี่”
อ๋องอานกล่าวนิ่งๆ: “อย่างไรก็แล้วแต่นี่ไม่ใช่ได้มาด้วยความสามารถของตัวเอง ต่อจากนี้เจ้าต้องพยายามให้มากๆ ไม่เช่นนั้น ตำแหน่งรัชทายาทนี้ ไม่แน่ว่าก็จะถูกแย่งไป”
คำพูดที่แฝงด้วยการยั่วยุนี้ หยู่เหวินเห้าแม้แต่ความปรารถนาที่จะตอกกลับหรือเยาะเย้ย เกือบจะไม่มี เพียงแค่กล่าวอย่างเย็นชา: “พี่สี่พูดถูก”
อ๋องอานหลับตาลง แต่ระหว่างนั้นที่หางตา กลับปรากฏแวบหนึ่งอย่างฉับพลัน แสงเย็นยะเยือกผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เขาหันกลับไปสั่งคนข้างกายให้ไปเชิญพระชายาอาน ต้องการจะขอตัวลากลับจวนแล้ว
ส่งอ๋องอานจากไปแล้ว เสียนเฟยรีบมาดึงหยู่เหวินเห้าเข้าไปในห้องหนังสือเล็กทันที
สีหน้าท่าทางของนางจริงจังเคร่งขรึมเป็นที่สุด “วันนี้เจ้าได้รับการแต่งตั้งเป็นรัชทายาท แต่ท่านแม่ของเจ้ากลับไม่ได้ถูกแต่งตั้งเป็นหวงกุ้ยเฟย เสด็จพ่อของเจ้าหมายความว่าอย่างไรกันแน่ เจ้าสามารถเดาได้ไหม?”
เมื่อวาน หลังจากที่แม่นมสี่ทำคลอดให้หยวนชิงหลิงแล้วเขาไปขอให้เจ้าอาวาสบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขา นาทีนั้น เขาเกลียดเสียนเฟยเข้ากระดูกดำเป็นอย่างมากจริงๆ
แต่ว่า ด้วยบุญคุณในการให้กำเนิดเลี้ยงดูขวางกั้นไว้ เขาทำได้เพียงเอาไฟโทสะนี้ซ่อนไว้ในก้นบึ้งของจิตใจ ต่อจากนี้ก็ทำหน้าที่ของลูกอย่างเหมาะสมก็พอ คือตัดไม่เรียกยายหยวนไปทำความเคารพไถ่ถามทุกข์สุขกับนางอีก
ตอนนี้ ได้ยินคำพูดนี้ของนาง มองดูใบหน้าที่เคร่งขรึมเย็นชาของนาง ไฟโทสะของหยู่เหวินเห้าก็กลับขึ้นมาอีกแล้ว กล่าวอย่างเย็นชา: “เสด็จพ่อทรงปราดเปรื่อง มีการตัดสินพระทัยอย่างเด็ดขาดด้วยพระองค์เอง”
เสียนเฟยกล่าวด้วยความขุ่นเคืองไม่พอใจ: “มีการตัดสินพระทัยอย่างเด็ดขาดอะไร? เจ้าถูกแต่งตั้งเป็นรัชทายาท แม่ก็ควรจะถูกแต่งตั้งเป็นหวงกุ้ยเฟย ทุกยุคทุกสมัย ล้วนเป็นเช่นนี้”
หยู่เหวินเห้าหัวเราะอย่างเย็นชา: “บางทีเสด็จพ่ออาจรู้สึกว่าท่านแม่ไม่มีคุณธรรม ไม่เพียงพอที่จะแต่งตั้งเพิ่มเป็นหวงกุ้ยเฟยน่ะพ่ะย่ะค่ะ?”
เสียนเฟยได้ยินดังนั้น เงยหน้าขึ้นฉับพลัน เลือดบนหน้าค่อยๆจางไป คำพูดนี้ พูดออกมาจากปากของหยู่เหวินเห้า ร้ายแรงมาก
นางแทบจะหาเสียงของตัวเองไม่เจอ “เจ้ารู้ว่าเจ้ากำลังพูดอะไรหรือไม่?”
หยู่เหวินเห้ามองนาง “ท่านแม่ ยายหยวนคลอดบุตรวันนั้น เจ้ารู้ว่าท่านกำลังทำอะไรอยู่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
สีหน้าเดือดดาลของเสียนเฟย “แม่ทำทุกอย่าง ล้วนทำเพื่อให้เจ้าได้ดี หยวนชิงหลิงทำเพียงทำร้ายถ่วงเวลาความสุขของเจ้า บอกให้เจ้าทำตัวเรียบง่ายไปทั้งชีวิต”
“วางแผนลอบสังหารพระชายาของข้า ทำเพื่อให้ข้าได้ดี?” หยู่เหวินเห้าพูดออกมาล้วนรู้สึกเหน็บหนาวใจ “ทำตัวเรียบง่ายไปทั้งชีวิตมีอะไรไม่ดี ไม่ใช่เรื่องที่โชคดีมากๆเรื่องหนึ่งอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”
เสียนเฟยตกตะลึงแล้ว มองดูเขา รู้สึกเพียงความเดือดดาลที่อยู่ในใจพลุ่งพล่าน ทั้งผิดหวังทั้งปวดใจ “หลายปีมานี้ แม่พูดกับเจ้ามาตลอด ตระกูลซูตกต่ำแล้ว คุณตาและคุณลุงของเจ้า พวกเขาไม่เสียดายทุกอย่างเพื่อสนับสนุนเจ้า ก็เพื่อวันหนึ่ง เจ้าสามารถครองตำแหน่งฮ่องเต้......”
“มีวันหนึ่ง ข้าสามารถครองตำแหน่งฮ่องเต้ได้ จากนั้นตระกูลซูได้แต่งตั้งขึ้นตำแหน่งบรรดาศักดิ์ชั้นสูง ใช่หรือไม่? เช่นนั้นที่พวกเขาทำทุกอย่างคือเพื่อข้าหรือว่าเพื่อพวกเขา? อีกอย่างความตกต่ำของตระกูลซู มีความเกี่ยวข้องอะไรกับข้า? หากบอกว่าข้าเป็นฮ่องเต้แล้ว ก็สามารถทำให้ตระกูลซูมีอำนาจน่าเกรงขามอีกครั้ง เช่นนั้นตอนนี้เสด็จย่าเป็นท่านแม่ของเสด็จพ่อ เป็นคนของตระกูลซู หลายปีนี้เสด็จพ่อก็ดูแลตระกูลซูไม่น้อย ทำไมถึงไม่เห็นว่าตระกูลซูสามารถฮึกเหิมขึ้นมาได้อีกครั้ง? ดังนั้น ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ใครเป็นฮ่องเต้โดยสิ้นเชิง แต่เป็นเพราะตระกูลซูไม่มีคนที่มีความสามารถใช้การได้!”
ตระกูลซูจะไม่มีคนที่มีความสามารถใช้การได้ได้อย่างไร? คุณตาของเจ้า คุณลุงของเจ้าล้วนดำรงตำแหน่งอยู่ในราชสำนัก
แต่พวกเขามีอะไรแตกต่างกับเจ้าพระยาจิ้ง? เจ้าพระยาจิ้งยังรู้ว่าตัวเองไร้ความสามารถ ออกจากราชการกลับไป แต่พวกเขาล่ะ? รู้จักเพียงอยู่ในตำแหน่งรับทรัพย์ ดีที่สุดพวกเขาไม่ต้องสนับสนุนข้า ไม่เช่นนั้น
ตะคอกด้วยความโกรธเป็นอย่างมาก: “คนเนรคุณ คนเนรคุณ ข้าให้กำเนิดคนเนรคุณออกมาคนหนึ่งหรือ ตระกูลซูสนับสนุนเจ้ามาตั้งหลายปี ตอนนี้เจ้าเพิ่งได้แต่งตั้งเป็นตำแหน่งรัชทายาท ก็ลบคุณงามความดีทั้งหมดของพวกเขาทิ้งไป เจ้าชั่งไร้ความรู้สึก ชั่งใจดำนัก!”
โกรธจัดจนตาแทบจะฉีก “ร้อง ท่านร้องได้เต็มที่ ร้องให้ทุกคนได้ยิน ข้ารัชทายาทผู้นี้ เพิ่งจะได้รับการแต่งตั้ง ท่านแม่ก็รีบร้อนต้องการร้องขอผลประโยชน์ให้ตระกูลซูทางนั้นแล้ว ดูว่าหลังจากที่แพร่ออกไปแล้ว ที่ลำบากจะเป็นข้าหรือว่าท่านแม่
เขาพูดจบ เปิดประตูก็ออกไป
โกรธจนเจ็บปวดหัวใจ ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? เรื่องที่นางเฝ้าคอยมาหลายปี วันหนึ่งเป็นจริงแล้ว
อะไรนางก็ไม่ได้รับ ตระกูลซูอะไรก็ไม่ได้รับ
นางกลับวังไปด้วยจิตใจและจิตวิญญาณที่แตกสลายแล้ว
ในห้องของหยวนชิงหลิง นอกจากสาวใช้ของจวนเจ้าพระยาจิ้ง คนอื่นล้วนออกไปแล้ว
อ่าน บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 470 แต่ละคนล้วนมีความคิดต่างๆนานา
ผู้แต่ง ลิ่วเยว่ ที่ บัลลังก์หมอยาเซียน นวนิยาย บทที่ 470 แต่ละคนล้วนมีความคิดต่างๆนานา ให้รายละเอียดที่น่าสนใจอย่างยิ่ง นางเอกใน บทที่ 470 แต่ละคนล้วนมีความคิดต่างๆนานา บัลลังก์หมอยาเซียน ที่มีบุคลิกเสรีนิยมและเข้มแข็ง ได้นำเรื่องราวมาสู่รายละเอียดที่คาดไม่ถึง ส่งผลให้ความรักของคนสองคนเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น นวนิยาย บัลลังก์หมอยาเซียน ลิ่วเยว่ บทที่ 470 แต่ละคนล้วนมีความคิดต่างๆนานา ได้อัปเดตบทล่าสุดที่ th.readeraz.com อ่านชุดเต็ม บัลลังก์หมอยาเซียน แล้ววันนี้
บัลลังก์หมอยาเซียน ลิ่วเยว่ บทที่ 470 แต่ละคนล้วนมีความคิดต่างๆนานา
บัลลังก์หมอยาเซียน นวนิยาย บทที่ 470 แต่ละคนล้วนมีความคิดต่างๆนานา