บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 471 การมาถึงของจวิ้นจู่จิ้งเหอ

หยวนชิงผิงคล้ายเข้าใจและไม่เข้าใจ

บาดแผลของหยวนชิงหลิงดีขึ้นอย่างมาก แต่ยังคงยังต้องอยู่ไฟเช่นเดิม ออกไปข้างนอกไม่ได้ นางทำได้เพียงแค่เดินไม่กี่ก้าวอยู่ภายในห้อง ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงเห็นนางอาการดีขึ้น ทรงกลับไปสนามม้า

ก่อนเอ่ยกำชับ “ก่อนข้ามาเป่ยถัง เฉินจิ้งถิงบอกว่าอ๋องฉู่ โอ๊ะ ตอนนี้ควรเรียกว่ารัชทายาท จิ้งถิงบอกว่ารัชทายาทคือสหายที่ดีที่สุดของเขา หากมีเรื่องอันใดทูลขอให้รัชทายาทช่วยเหลือได้ ทำให้จิ้นถิงให้ความสำคัญเช่นนี้ได้ แสดงว่ารัชทายาทเป็นคนดีมากทีเดียว และจากที่ข้าไปมาหาสู่กับพระชายามาหลายวัน พระชายาเป็นคนตรงไปตรงมา ข้าจึงคิดว่าพระชายาคือสหาย ดังนั้นคำว่าขอบคุณไม่ต้องเอ่ยพูดอีก สหายกันเพียงมองตาก็รู้ใจ

หยวนชิงหลิงซาบซึ้ง “เพคะ ขอบคุณอย่างยิ่งเพคะ วันหน้าข้าต้องไปเยี่ยมเยียนฮูหยินที่แคว้นต้าโจวแน่เพคะ”

“ข้าจะรอพวกเจ้า!” ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหยิงกล่าวยิ้มๆ

เมื่อส่งฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหยิงหลับไป หยวนชิงหลิงเพิ่งดื่มซุปเสร็จ ได้ยินหมันเอ๋อเอ่ยว่าจวิ้นจู่จิ้งเหอมาถึงแล้ว

หยวนชิงหลิงจึงรีบเอ่ยขึ้นว่า “รีบเชิญไปที่ห้องด้านข้าง”

แม่นมสี่เข้ามาช่วยนางเปลี่ยนชุด วันนี้พระชายารัชทายาททรงให้นมด้วยพระองค์เอง เจ้าสามกินอย่างซุกซน จึงทำให้เสื้อผ้าล้วนสกปรก ดูไม่เหมาะสมเมื่อออกไปพบแขก

อะซี่ที่กำลังทักทายอยู่กับจวิ้นจู่จิ้งเหอ เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงมาถึง อะซี่จึงเอ่ยขึ้น “จวิ้นจู่ทรงมีน้ำใจ ตัดชุดให้พวกเด็ก ๆ

หยวนชิงหลิงพยักหน้า ก่อนมองชุดสีอ่อนหลายตัวที่อะซี่ถืออยู่ในมือเหล่านั้น อย่างชื่นชอบ

จวิ้นจู่จิ้งเหอลุกขึ้น ก่อนย่อกายให้กับนาง “คารวะพระชายา”

แต่สีหน้าและอารมณ์ยังไม่เลว สวมเสื้อคลุมสีเทา บนศีรษะลำคอใบหู ล้วนไร้เครื่องประดับ

หยวนชิงหลิงทุกครั้งที่เห็นนาง ล้วนนึกถึงคนผู้หนึ่ง

นั่นคือเจ้าหญิงไท่ผินที่รับบทโดยเฉินหง

ดวงตาของนางงดงาม แต่มักเศร้าสร้อย ยามยิ้มดูสดใส ยามเศร้าโศกแลน่าสงสาร ในอดีตใบหน้ายังองบอิ่มเล็กน้อย ตอนนี้คางล้วนเรียวขึ้น การยืนเงียบอยู่กับที่เช่นนั้น ทำให้หยวนชิงหลิงรู้สึกว่านางได้กลายเป็นเซียนไปแล้วจริง ๆ

“จวิ้นจู่ ไม่พบหน้ากันเสียนาน ท่านไม่จำเป็นต้องมากพิธีกับข้าเช่นนี้หรอกเพคะ?” หยวนชิงหลิงยื่นมือไปประคองนาง

การเป็นสตรีที่เพิ่งคลอดบุตร ตามจริงนางคือคนที่อ่อนแอที่สุด แต่เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของจวิ้นจู่จิ้งเหอ ต่างทำให้ผู้คนอดเกิดความสงสารในใจไม่ได้

จวิ้นจู่จิ้งเหอจูงมือนางนั่งลง ก่อนกล่าวยิ้ม ๆ ว่า “ดูเจ้าสีหน้าไม่เลว ข้าก็วางใจแล้ว”

“ท่านมาเพื่อข้าโดยเฉพาะหรือ?” หยวนชิงหลิงซาบซึ้งในใจอย่างมาก คนที่ปลีกวิเวกไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอกเช่นนาง ยอมลงจากเขา ถือเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อจริง ๆ

“การคลอดบุตร ถือเป็นเรื่องสำคัญในชีวติ ข้าย่อมต้องมายินดีกับเจ้า” จวิ้นจู่จิ้งเหอกล่าว

หมันเอ๋อออกไปยกน้ำชาเข้ามา จวิ้นจู่จิ้งเหอจึงเอ่ยขอบคุณอย่างอ่อนโยน

หมันเอ๋อตะลึงงัน ก่อนพลันเขินอาย “จวิ้นจูไม่ต้องเกรงใจ”

หยวนชิงหลิงเห็นนางวางตัวปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างอ่อนโยนเป็นพิเศษ คิดว่าจิตใจคงสงบลงมากแล้ว ทำให้ภายในใจปล่อยวางลง

“ท่านสบายดีหรือไม่?” หยวนชิงหลิงมองนางพร้อมเอ่ยถาม