บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 475 เรื่องฉาวโฉ่ในครอบครัว

ภายในเสียงของกู้จือเต็มเปี่ยมไปด้วยความเศร้าโศก “บุรุษล้วนมีคุณธรรมในเรื่องนี้”

เจ้าพระยาจิ้งทนไม่ไหวจึงไปปิดปากของนางเอาไว้ แล้วหาบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ในอกครู่หนึ่ง ก่อนหยิบตั๋วเงินออกมาใบหนึ่ง ก่อนรีบยัดใส่มือของกู้จืออย่างลนลาน เอ่ยเสียงเบาอย่างโมโหว่า “เจ้ารีบไสหัวไป อย่ามาหาบุตรสาวของข้าอีก ที่คือตั๋วเงินร้อยตำลึง มากเพียงพอที่จะทำให้เจ้าออกจากเมืองหลวงไปปักหลักที่อื่นได้อย่างสบาย เรื่องระหว่างข้ากับเจ้า เจ้าห้ามพูดถึงเด็ดขาด รีบไสหัวไป”

กู้จือหยิบตั๋วเงินใบนั้น ก่อนยัดเข้าไปในแขนเสื้อของตนอย่างร้อนรน “ตกลง!”

แต่นางกลับนั่งนิ่งไม่ขยับ

เมื่อประตูถูกเปิดออก หยวนชิงหลิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าโมโห อะซี่รีบปิดประตูจากด้านนอกทันที

เจ้าพระยาจิ้งเห็นหยวนชิงหลิง ตกใจอย่างตัวสั่นชั่วขณะ จากนั้นรีบแสร้งวางตัวเรียบเฉยมองหยวนชิงหลิง ก่อนเอ่ยปากอย่างห่วงใย “เจ้ายังอยู่ในช่วงอยู่ไฟ ไม่ควรออกมาตากลม ต้องระวังสุขภาพตนเองให้ดี”

หยวนชิงหลิงถลึงตาให้เขาแวบหนึ่ง ด้วยท่าทางราวอยากฆ่าคน

เจ้าพระยาจิ้งหดคอลง “จะ...เจ้าไม่เป็นอันใดนะ? ผู้ใดทำให้เจ้าไม่สบายใจ?”

“อย่ามาพูดพร่ำเพื่อ จะจัดการเช่นไร?” หยวนชิงหลิงไม่โมโหแล้ว มีบิดาเช่นนี้ ถือว่าเป็นโชคร้ายของเจ้าของร่างเดิมและนาง

หันหน้าไปอย่างเฉยชา “เจ้าหัวเราะอันใด เสียงหัวเราะนี้ของเจ้าช่างคล้ายกำลังดูเรื่องตลก เด็กคนนี้กระทั่งตอนนี้ข้ายังไม่แน่ใจว่าคือบุตรของบิดาข้าหรือไม่ แม้จะใช่ เจ้าคิดว่าเป็นความผิดเขาหรือ เจ้าไม่มีความผิด ได้ยินจวิ้นจู่จิ้งเหอเล่าว่าตั้งแต่เจ้าไปถึงสำนักนางชีหมิงเยว่ มัความคิดกำจัดเด็กคนนี้ตลอดเวลา เพราะเหตุใดหรือ อุตส่าห์วางแผนให้ตั้งครรภ์ แต่สุดท้ายไม่ใช้ประโยชน์เห็นคุณค่า ต้องการกำจัดกระทั่งรัดคอให้ตาย เหตุใดบนโลกนี้จึงมีคนที่โหดเหี้ยมเช่นเจ้าด้วย

เจ้าจะมีคุณธรรมสูงไปไหน เจ้าคิดว่าวิธีการตอนแรกของเจ้าไม่น่ารังเกียจหรือ ถูกต้อง ตอนนี้อ๋องฉู่ชื่นชอบเจ้า ไม่คิดเล็กคิดน้อยถึงความผิดในอดีตของเจ้า แต่หากคิดให้ดี ๆ เจ้าแตกต่างกับข้าอย่างไร สิ่งที่แตกต่างกันเพียงสิ่งเดียวคืออ๋องเว่ยไม่ได้รักข้า

ไม่เคยทำร้ายผู้ใด คำพูดเหลวไหลพวกนี้ไม่พูดถือว่าดี ข้าสั่งให้คนส่งเจ้ากลับสำนักนางชีหมิงเยว่ก่อน และให้เจ้าคลอดบุตรอย่างปลอดภัยไร้ความกังวล หลังเด็กคลอดออกมา ข้าจะให้คนนำตัวไป ส่วนเจ้าหลังรักษาตัวจนหายดี

เอ่ยจบ นางลุกยืนพร้อมเอ่ยกับเจ้าพระยาจิ้ง “ท่านมากับข้า”

เจ้าพระยาจิ้งยืนขึ้นเดินได้สองก้าว พลันกลับไปดึงข้อมือของกู้จือ แย่งตั๋วเงินร้อยตำลึงที่เขาให้ไปเมื่อครู่กลับมา ก่อนเอ่ยโมโห “ที่แท้เจ้าคิดร้ายกับข้า”

กู้จือโมโหจึงลูบแก้วใบหนึ่งแล้วเขวี้ยงออกไป “ชายชั่ว!”

เจ้าพระยาจิ้งนำตั๋วเงินเก็บซ่อนไว้อย่างดี ตั๋วเงินร้อยตำลึงนี้เวลานี้ถือว่าสำคัญกับเขาอย่างมาก ตอนนี้ไม่เหมือนในอดีต สกุลล้วนว่างเปล่า ตำแหน่งขุนนางไม่มีแล้ว ย่อมต้องเห็นแก่เงินทองไว้เท่านั้น

“ลูกพ่อ เรื่องนี้เจ้าจัดการอย่างไร้เหตุผลยิ่งนัก หากต้องส่งนางไป ส่งไปตอนนี้