บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 476 หวังว่าท่านจะเป็นมารดาข้าจริง ๆ

เจ้าพระยาจิ้งรู้ว่าตนพลั้งปาก จึงเอ่ยพลางโบกมือ “ไม่ แค่พูดพล่อย ๆ เท่านั้น”

หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างเย็นชา “หากท่านยังรักศีรษะของตน เล่าเรื่องเลวทรามพวกนั้นที่นั้นก่อขึ้นออกมาให้หมด”

เจ้าพระยาจิ้งไม่พอใจ “เจ้าคิดว่าตอนนี้เป็นพระชายารัชทายาทแล้ว จะเสียมารยาทกับบิดาตนได้หรือ เรื่องเลวทรามอันใด ทั้งหมดที่ข้าทำ ไม่ใช่เพื่อจวนเจ้าพระยาของพวกเราหรือ วิธีการที่เจ้าได้แต่งกับรัชายาทในตอนแรกก็ไม่ขาวสะอาด ทำไมเจ้าถึงไม่พูดอันใด กู้จือนั้นพูดไว้ไม่ผิด ตอนนี้เจ้าสูงส่ง จนลืมว่าตนเคยทำเรื่องน่ารังเกียจขนาดนั้นมาเช่นกัน!”

หยวนชิงหลิงได้ยินคำนี้ โมโหจนบาดแผลเจ็บปวด ทรมานจริง ๆ เหตุใดเจ้าของร่างเดิมถึงมีบิดาเช่นนี้ และเหตุใดนางต้องมาเป็นเจ้าของร่างเดิมด้วย

หยวนชิงหลิงคิดว่า ไม้ปราบที่ไท่ซ่างหวงมอบให้ด้ามนั้นมีประโยชน์จริง ๆ อย่างน้อย บางครั้งหยิบออกมา ไม่จำเป็นต้องอธิบาย

นางล้วงออกมาวางบนโต๊ะอย่างช้า ๆ “จะพูดหรืออยากโดนตี ข้าไม่อยากคำพูดเหลวไหลแม้ประโยคเดียว”

“หยวนชิงหลิง เจ้าคิดต่อกรกับบิดา?” เจ้าพระยาจิ้งเห็นไม้ปราบด้ามนั้น ขนลุกชันทั่วร่าง ถลึงตาเอ่ยคำรามขึ้น “บุตรควรกตัญญูต่อบิดามารดา เจ้ากล้าตีบิดาตนเองหรือ?”

หยวนชิงหลิงหยิบไม้ปราบ ก่อนเคาะลงไปที่โต๊ะตัวนั้นครั้งหนึ่ง เสียงดังปังปัง ก่อนเอ่ยอย่างเข้มงวด “พูด! ฮูหยินซ่างคือผู้ใด ท่านกับนางเกี่ยวข้องกันเช่นไร?”

เจ้าพระยาจิ้งได้แต่ใช้ท่าทีแข็งกร้าวแต่ในใจหวาดกลัว เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงโมโหเดือดดาลจริง รวมทั้งไม้ปราบนั้นสั่นไหวเช่นนี้ เขาจึงคลายความโมโหลง อับอายครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “ฮูหยินซ่างคือภรรยาหม้ายของแม่ทัพสุ้นอี้”

แม่ทัพสุ้นอี้? คล้ายไม่เคยได้ยินมาก่อน

ความจริงหน้าตาไม่เลว คนอายุสี่สิบ รูปร่างท่าทางล้วนอ่อนเยาว์กว่าอายุหลายปี มีดวงตาดอกท้อคู่หนึ่ง ฝึกฝนวิทยายุทธมาบ้าง

“หลายปีนี้มีเพียงพวกนี้ และไร้หนทางจริง ๆ บางครั้งต้องใช้เส้นสาย ไม่งั้นอาศัยชื่อเสียงสกุลของพวกเรา พ่อจะเป็นรองเจ้ากรมได้เช่นไร และการประเมินประจำปีเข้มงวดยิ่งนัก กรมข้าราชการพลเรือนทางนั้นไม่รับของขวัญ เหลือเพียงวิธีให้ภรรยาช่วยเกลี้ยกล่อมสามี แต่หากสามารถส่งของขวัญคลี่คลายได้

ครั้งนี้เจ้าพระยาจิ้งรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว อับอายขายหน้า

เรื่องประเภทนี้ เอ่ยกับผู้อื่นไม่รู้สึกละอายเท่าเอ่ยกับบุตรสาวเช่นนี้

เพื่อไม่ให้โมโห นางจึงเอ่ยขึ้นสั้น ๆ ว่า “มีสองทางเลือก หนึ่งขอรับโทษด้วยตนเอง สองพาบ้านรองของท่านออกจากเมืองหลวงไป

“ความจริงทั้งสองอย่างนี้ไม่จำเป็น เรื่องนี้ เพียงเจ้าไม่พูด ไม่มีผู้ใดทราบ

“ท่านคิดจริง ๆ ว่าเรื่องที่ท่านทำไม่มีผู้ใดรู้หรือ ประการแรกเรื่องท่านและกู้จือ

เจ้าพระยาจิ้งตอนนี้กลัวหยวนชิงหลิงเล็กน้อย และไม่กล้าอยู่ต่อไปอีก จึงเอ่ยว่า “พ่อยังมีธุระ ขอตัวลาก่อน สรุปเรื่องนี้เจ้าอย่ากังวลใจเลย ไม่มีผู้ใดรู้หรอก เจ้าเพียงไม่พูดก็พอแล้ว และกู้จือผู้นั้นไม่ต้องสนใจนาง

เอ่ยจบ เขารีบดึงประตูเดินออกไปทันที หยวนชิงหลิงเรียกเขา เขาทำเป็นไม่ได้ยิน วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

หยวนชิงหลิงหอบหายใจอย่างโมโห ตำแหน่งเจ้าพระยา รองเจ้ากรมในราชสำนัก ไม่ได้ทำให้เขาสุขุมขึ้นเลย