บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 479 ชื่อจริงกำหนดมาแล้ว

หยู่เหวินเห้าเห็นนางเอาแต่มอง เจ้าเล็กข้าวเหนียว จึงเอ่ยขึ้น “อย่ารังเกียจ อัปลักษณ์เพียงเล็กน้อย แต่ตนเป็นคลอด ต้องยอมรับ”

หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “เหตุใดจึงมองออกว่าอัปลักษณ์?”

“เหลืองราวกับหนูตัวน้อย ข้าคิดว่าไม่ควรเรียก เจ้าเล็กข้าวเหนียว ควรเรียกเจ้าหนูน้อย” หยู่เหวินเห้ายื่นมืออุ้มเขามา “เจ้าอย่าอุ้มนาน บาดแผลยังไม่หายดี”

เขาก้มลงมองเจ้าเล็กข้าวเหนียว ยิ่งพบว่ายิ่งอัปลักษณ์ แต่ในใจกลับสั่นไหวเล็กน้อย เห็นเจ้าตัวเล็กนอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดตน และยังคล้ายคลึงกับตนหลายส่วน ความรู้สึกนั้นช่างแปลกประหลาด

ความคิดนั้นคล้ายกับตอนมองเจ้าหยวน อดก้มลงไปหอมฟอดหนึ่งไม่ได้

เจ้าหนูน้อยสีเหลืองนี้ อาศัยสิ่งใดกัน?

“ความเหลืองของเขา ถือว่าไม่ปกติเล็กน้อย” หยวนชิงหลิงกล่าว

“ความจริง ตาขาวล้วนเหลือง” หยู่เหวินเห้ากังวลเล็กน้อย “มีอันใดเกิดขึ้นหรือ?”

“ลองสังเกตอาการก่อนเถิด อย่าได้กังวล” หยวนชิงหลิงกล่าว

“ยังผอมมากอีกด้วย เพราะไม่ทานนมหรือ?” หยู่เหวินเห้าอุ้มไปมองที่เตียงเล็กด้านนั้นครู่หนึ่ง สามคนเปรียบเทียบ ยิ่งรู้สึกเจ้าเล็กข้าวเหนียวผิดปกติ

เขากังวลขึ้นมา ก่อนหันกลับไปมองหยวนชิงหลิง “เจ้าหยวน เด็กน้อยคงไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่?”

ห้ามพูดพล่อย ๆ ไม่มีอันใดแน่ แค่ร่างกายอ่อนแอเล็กน้อยเท่านั้น”

หยวนชิงหลิงลงจากเตียง หยู่เหวินเห้าเดินเข้ามาประคองนาง “ทำไมลงมาอีกแล้ว นอนต่ออีกเถิด” 7

หยวนชิงหลิงยืนมองเด็กน้อยทั้งสามอยู่หน้าเตียงเล็ก หยู่เหวินเห้ากอดหยวนชิงหลิงจากทางด้านหลัง กดคางลงบนไหล่ของนาง และมองเด็กน้อยเช่นกัน เด็กสามคนแม้ไม่ได้อยู่ในผ้าอ้อมผืนเดียวกัน แต่ท่าทางกลมกลืนกันยิ่งนัก

เจ้าพระยาจิ้งระยะนี้ไม่กล้าก่อเรื่องใด ๆ เอาแต่ทุ่มเทปรนนิบัติมารดาชราอยู่ในจวน

เวลานี้มารดาชราคือดวงดาวแห่งการช่วยเหลือของเขา จะตายไม่ได้ แต่ก็ไม่อาจสุขสบาย

เห็นเขาลำบากดูแลฮูหยินใหญ่ จึงแอบพูดกับเขาว่า “ท่านเจ้าพระยา ท่านอย่าลำบากตนเองอีกเลย เรียกบ่าวรับใช้มาปรนนิบัติเถอะนะเจ้าคะ

ก่อนเอ่ยอย่างโมโห “อาการไม่ดีอันใดกัน เจ้ายังกล้าพูดเหลวไหลอีก

เจ้าพระยาจิ้งที่โปรดปรานนางโจวมาตลอด ทำใจด่าทอนางไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงตบตีนาง

นางโจวกุมใบหน้า ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำตา มีสีหน้าเหลือเชื่อ “ท่านเจ้าพระยา นี่ท่านหมายความเช่นไร?”

“ไสหัวไป!” เจ้าพระยาจิ้งเอ่ยอย่างหงุดหงิด

นางโจวจึงร้องไห้จากไป

เจ้าพระยาจิ้งนั่งลงอย่างโมโหเดือดดาล ก่อนดื่มน้ำหนึ่งอึก รู้สึกเพียงในใจทั้งสับสนและวุ่นวาย

ตอนนี้เขาเสียใจแล้วจริง ๆ

ก็โรคจากภายนอกที่เกิดจากลม นี่เป็นเพราะเขาเอ่ยเรื่องฮูหยินเหล่านั้น ร้องขอให้มารดาออกหน้าช่วยเหลือ คิดไม่ถึง มารดาฟังจบพลันตกใจสุดขีด ยกมือข้างหนึ่งขึ้นจะตบตีเขา แต่ยังไม่ทันลงมือ

ก่อนนี้เขามักคิดว่า มารดาเข้มงวดกับเขาเกินไป ไม่เห็นใจผู้อื่น บางครั้งยังไร้เยื่อใยเป็นพิเศษ

แต่ในใจเขาทราบดี มีมารดาอยู่ มีที่พึ่งพิง มีรากฐานที่มั่นคง