บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 47

บทที่ 47 เสวยอาหารสองคนกับฮ่องเต้

นางเดินเบาๆ เข้าไปยืนตรงด้านหน้าเตียงนอนของไท่ซ่างหวง

แต่ว่าระยะเวลาสองวัน ทำให้ผอมลงไปเยอะมาก หน้าตาเหลืองอ๋อย ริมฝีปากเป็นสีม่วง คิ้วก็ดูยุ่งเหยิงแต่ดูน่าเกรงขาม และนี่ก็เป็นเอกลักษณ์เพียงอย่างเดียวของเขา

เขาเคยเป็นถึงชายที่แข็งแกร่งและน่าเกรงขามของแคว้นเป่ยถัง

แต่บัดนี้ขนาดความเป็นความตายของตัวเองยังไม่สามารถทำอะไรได้

หยวนชิงหลิงวางมือทาบบนหน้าอกเขา และสัมผัสถึงการเต้นของหัวใจที่อ่อนแรง ลมหายใจก็ดูผิดปกติ

“เป็นอย่างไรบ้าง?” อ๋องชินลุ่ยนึกว่านางกำลังตรวจอาการ จึงเดินมาถาม

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “ยังไม่แน่ชัดเพคะ”

แววตาของอ๋องชินลุ่ยดูผิดหวังเล็กน้อย

ฮ่องเต้หมิงหยวนกลับมีท่าทีนิ่งๆ แล้วหันไปมองหมอหลวงที่กำลังตรวจยาอยู่

หมอหลวงถอนหายใจออกมา พลางเดินมากราบทูล “ฝ่าบาท เป็นเพราะส่วนผสมสารปรอทจึงทำให้เกิดพิษวิสทีเรีย”

“ถอนพิษยากไหม?” อ๋องชินลุ่ยถามขึ้น

“ไม่ยากพ่ะย่ะค่ะ ถ้ารู้สาเหตุว่าเป็นเพราะพิษอะไรก็สามารถใช้ยาถอนผิดได้ ขั้นแรกต้องดื่มยาแก้พิษ เพื่อสลายสารปรอทกับพิษวิสทีเรีย จากนั้นค่อยใช้วิธีอื่นพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงตอบ

ในเมื่อหมอหลวงสามารถรักษาได้ ก็ไม่ต้องเป็นหน้าที่ของหยวนชิงหลิงแล้ว ฮ่องเต้จึงรับสั่งให้นางกลับไปดูแลหยู่เหวินเห้า

ขณะที่กำลังจะออกไป ฮ่องเต้หมิงหยวนก็หันไปพูดกับนาง “เย็นนี้มาเสวยอาหารเย็นกับข้าที่ตำหนักนะ”

หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่านี่เป็นการพระราชทานความดีความชอบ นึกเพียงแต่ว่าแค่การกินข้าวมื้อหนึ่ง ถึงอย่างไรก็เป็นเชื้อพระวงศ์ จึงตอบรับไปอย่างไม่คิด หลังจากนั้นจึงออกมา

อ๋องชินลุ่ยเห็นนางไม่ได้รู้สึกตกใจ ก็อดชื่นชมไม่ได้

ที่จริงในใจของหยวนชิงหลิงยังนึกถึงเรื่องหนึ่งอยู่ ก็คือเรื่องการบาดเจ็บของหยู่เหวินเห้า

แผลก็พึ่งจะเย็บ ไม่รู้ว่าจะฉีกไหม เพราะการเดินทางเข้าวังนั้นต้องโดนแรงกระแทก แถมยังต้องเดินอีกหลายเก้า และแผลก็เป็นที่ผิวหนัง ตอนรถวิ่งคงจะทรมานแทบคลั่งแน่นอน

คนอย่างเขาทนความเจ็บปวดได้ดี

เมื่อก่อนในตำหนักมีคนมากมาย อีกทั้งน่ากลัวทั้งนั้น เขายังรอดพ้นมาได้ ตอนนี้ในตำหนักก็มีเพียงทังหยางกับสวีอีที่คอยดูแล ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว

พอเข้ามาในตำหนักด้านข้าง ก็เห็นสวีอีกับทังหยางเฝ้าอยู่จริงๆ ทั้งสองคนเห็นหยวนชิงหลิงกลับมา ทังหยางก็รีบถามขึ้นทันที “พระชายา ไท่ซ่างหวงอาการเป็นอย่างไรเพคะ?”

หยวนชิงหลิงเหลือบมองหยู่เหวินเห้าครั้งหนึ่ง เขาเองก็ชำเลืองมองนางอยู่ ด้วยสายตาที่มีคำถามเหมือนกัน

“เจอวิธีรักษาแล้ว” หยวนชิงหลิงตอบ

หยู่เหวินเห้าถอนหายใจอย่างเห็นได้ชัด ทั้งบ่าและศีรษะคลายลงมาทันที

ตำหนักนี้ไม่ควรจะพูดอะไรมาก ทุกคนต่างพากันตอบรับ แล้วไม่พูดต่อ

หยวนชิงหลิงหันไปพูดกับสวีอีและทังหยาง “พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าจะดูแผลให้ท่านอ๋อง”

หยู่เหวินเห้าเบิกตากว้างแล้วหันไปมองนางทันที “แผลไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่จำเป็นต้องดูหรอก”

“ต้องดู!” หยวนชิงหลิงพูดเสียงสนใจ

ทังหยางลากสวีอีออกไปทันที แล้วพูดขึ้น “หม่อมฉันอยู่ด้านนอก ท่านอ๋องเป็นอะไรก็ร้องเรียกนะเพคะ”

สีหน้าของหยู่เหวินเห้าฉุนขึ้นมาทันที เขาจะร้องอะไรล่ะ?เขาไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย

ทางด้านนั้น หยวนชิงหลิงเปิดกล่องยาล้างแผลรอเขาเรียบร้อย และเตรียมน้ำเกลือห้อยไว้เพื่อลดความเจ็บปวดจากเข็ม สำหรับการเข้าน้ำเกลือ หยู่เหวินเห้ารู้สึกไม่ชอบเลยจริงๆ ที่เห็นอะไรไม่รู้ไหลเข้าไปในร่างกายตัวเอง น่าสยดสยองมาก

แต่ที่น่ากลัวมากกว่านั้นก็คือสายตาที่ดูอึมครึมของหยวนชิงหลิง และก็พลางได้ยินนางพูดขึ้น “อ้าขาออก!”

ในตำหนักมีเสียงพูดขึ้นของหยวนชิงหลิงอย่างน่ากลัว

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน