บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 481 ขอท่านอ๋องช่วยเหลือ

เจ้าพระยาจิ้งลงจากรถม้า เดินอยู่บนถนนทางตะวันออกคนเดียว ผู้คนขวักไขว่ไปมาอย่างคับคั่ง ทำให้เขารู้สึกเหงาขึ้นมาอย่างสิ้นหวัง

เขามองหาร้านเหล้าร้านหนึ่ง เมื่อเข้าไปแล้วก็สั่งเหล้ามาหนึ่งเหยือก รินเองดื่มเอง เฉกเช่นบรรดากวีตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน ในอกเต็มล้นไปด้วยความเจ็บปวด อยากที่จะท่องบทกวีออกมาสักบท แต่เขาห่างเหินกับบทกวีมานานมากแล้ว หลายปีมานี้มีชีวิตแบบหมากับแมลงวัน (สามารถทําทุกอย่างเพื่อให้ ได้มาซึ่งชื่อเสียงลาภยศอย่างไม่มียางอาย เปรียบกับแมลง วันที่บินไปมาน่ารําคาญและสุนัขที่ไม่รู้จักความละอาย)คิดถึงแต่เรื่องการสามารถดำรงอยู่ในตำแหน่งการเป็นขุนนาง มีกะจิตกะใจสนใจบทกวีเสียที่ไหน?

ในใจยิ่งหงุดหงิด เงยหน้าขึ้นแล้วก็รินเหล้าไปกว่าครึ่งเหยือก ความเมาตีขึ้นหัว รู้สึกมึนหัววิงเวียน ตาลายไปหมด

“โย้ นี่ไม่ใช่รองเจ้ากรมหยวนหรือ?”ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงประชดประชันดังขึ้น

เขาค่อยๆเงยหัวขึ้น เห็นชายวัยกลางคนสวมชุดสีฟ้าเดินเข้ามาพร้อมกับคนรับใช้ เมื่อมองดูดีๆ คือรองเจ้ากรมซุนกรมข้าราชการพลเรือนนั่นเอง

ในใจอ่อนลงกะทันหัน สีหน้าก็ตื่นตระหนก เพราะฮูหยินของรองเจ้ากรมอู๋คนนี้ เคยเป็นเพื่อนที่ดีของเขา

ปีนี้รองเจ้ากรมอู๋อายุห้าสิบสามปี ฮูหยินเดิมของเขาถูกเขาหย่าร้างไปด้วยเหตุที่ฮูหยินเดิมชอบอิจฉาในตอนที่เขาได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว แล้วแต่งงานกับฮูหยินคนปัจจุบัน ต่อมาก็มีเมียน้อยมาตลอด ตอนนี้เมียน้อยที่แน่นอนมีสามคน คนที่ไม่มีสถานะอีกเจ็ดแปดคน

การประเมินในปีแรก เขาเคยกระทำผิดเล็กน้อย เพราะเขาได้เลื่อนตำแหน่งเป็นรองเจ้ากรม เดิมก็เพราะว่าเป็นการกระทำแบบทุจริต เป็นกังวลมาตลอดว่าจะไม่สามารถผ่านการประเมิน เขาจึงไปขอร้องรองเจ้ากรมอู๋ถึงจวน ส่งของตอบแทนไปให้ไม่น้อย แต่รองเจ้ากรมอู๋โลภมากไม่รู้จักพอ ให้เขาเอาเงินไปให้อีกสามพันตำลึง เขาหามาไม่ได้ในทันที ทำให้รองเจ้ากรมอู๋โกรธ เดิมปีนั้นก็ไม่สามารถที่จะผ่านไปได้แล้ว โชคดีที่ต่อมาท่านลุงช่วยออกหน้า เรื่องนี้จึงผ่านพ้นไปด้วยดี

ตอนที่รองเจ้ากรมอู๋เดินเข้ามา หัวเราะเยาะพร้อมพูดขึ้นว่า “เกือบลืม ตอนนี้ไม่ใช่รองเจ้ากรมหยวนแล้ว ต้องเรียกว่าเจ้าพระยา ได้ยินมาว่าเจ้าป่วยจึงลาออกจากราชการ นี่หายป่วยแล้วหรือยัง?”

กับคนพวกนี้ เจ้าพระยาจิ้งเคยชินแล้วกับการเอาอกเอาใจ จึงอ่อนน้อมด้วยสัญชาตญาณ ดังนั้น ถึงแม้จะฟังรู้ว่าน้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเยาะเย้ยและดูถูก ก็ไม่กล้าตอบโต้ เพียงแค่ยิ้มและพูดขึ้นว่า “ที่แท้ก็ใต้เท้าอู๋นี่เอง ขอบคุณที่ท่านเป็นห่วง ไม่เป็นไรแล้ว”

อ๋องอานลุกขึ้นมา พูดขึ้นอย่างซาบซึ้งว่า “เชิญเจ้าพระยา”

เจ้าพระยาจิ้งโค้งตัว พร้อมพูดขึ้นว่า เชิญท่านอ๋อง”

มาถึงจวนอ๋องอาน อ๋องอานสั่งคนเอาเหล้าอย่างดีมา ดันแก้วแล้วเปลี่ยนแก้ว สักพัก เจ้าพระยาจิ้งก็ดื่มจนเมาแล้ว

เขาดื่มเหล้าได้เป็นอย่างดี เพราะหลายปีมานี้มีงานเลี้ยงเยอะ เพราะฉะนั้นจะต้องดื่มเป็นอย่างดี

แต่ความหงุดหงิดภายในใจ บวกกับดื่มเหล้าเข้าไปเยอะ เขาจึงค่อนข้างที่จะอดทนไม่ไหวแล้ว

มองดูเจ้าพระยาจิ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ปีนี้เจ้าพระยาอายุเพิ่งสี่สับกว่าใช่ไหม?ในวัยแห่งความรุ่งโรจน์ของชีวิตอย่างเจ้าพระยา

มองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความลึกซึ้งของอ๋องอาน เขาคิดขึ้นมาได้ว่าเพราะเรื่องนี้ ทำให้หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงเผชิญกับปัญหา ด้วยความโกรธที่มีอยู่ในใจ จึงคุกเข่าลงพร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง

ดวงตาฉายแววเป็นประกาย ให้เขาคุกเข่าสักพัก ค่อยพยุงขึ้นมาอย่างเชื่องช้า พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพระยาไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ หากเจ้าพระยาอยากที่จะกลับมารับราชการจริงๆ

ตอนที่เจ้าพระยาจิ้งออกมาจากจวนอ๋องอาน ฝีเท้าเดินตัวลอยๆ คนก็มึนเมา

อ๋องอานเรียกคนไปส่งเขา เขาขึ้นรถม้าแล้วก็นอนหลับไป มาถึงจวนแล้วค่อยมีคนมาปลุกประคองลงมา