บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 483 หว่านล้อมหน่อย

ความจริงแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน เจ้าอาวาสช่วยได้มากจริงๆ เมื่อพูดเช่นนี้ ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ยอมให้พวกเขาทั้งบ้านอาศัยอยู่ในจวนอ๋องฉู่ไปก่อน

และอ๋องฉู่เป็นราชทินนามก่อนหน้านี้ของเขา เพราะยังไม่ถูกยกเลิก ดังนั้นยังคงเรียกว่าจวนอ๋องฉู่ ไม่ถือเป็นการล่วงเกินหรือไม่เหมาะสม

งานเลี้ยงครบเดือนของเด็กน้อยทั้งสามจะจัดเป็นรูปแบบไหน ฮ่องเต้ไม่ได้ตรัส แต่ไท่ซ่างหวงตรัสแล้ว ทุกอย่างให้จัดตามธรรมเนียมราชณโอรสองค์โต

ช่วงเวลานี้ ไท่ซ่างหวงอยู่ภายในพระตำหนักฉินคุน ก็อยู่อย่างไม่เป็นสุข เอามือไขว้หลังเดินไปเดินมาทั้งวัน ในใจเหมือนกำลังว้าวุ่นกระสับกระส่าย

ฉางกงกงถามเขาว่า “นี่ท่านเป็นอะไรหรือ? หรือว่าอยากดื่มเหล้าหรือไหม? หากอยากดื่ม ข้าน้อยจะไปตามโสวฝู่ฉู่กับเซียวเหยากงเข้าวังมาดื่มเป็นเพื่อนท่าน”

ไท่ซ่างหวงหันไปพูดกับเขาว่า “ไม่ตาม ไม่ตาม พวกเขาน่ารำคาญมาก”

“งั้นท่านเป็นอะไร?”ฉางกงกงถามขึ้น

ไท่ซ่างหวงก็ไม่พูดอะไร ยังคงเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบ จากนั้นก็นั่งลงแล้วก็เรียกตอเป่าเข้ามา ฝึกหมาอยู่สักพัก เงยหน้าขึ้นมาเห็นฉางกงกงยืนนิ่งอยู่ด้านข้าง จึงพูดขึ้นลอยๆว่า “หากเจ้าไม่มีอะไรทำ ก็ไปเยี่ยมดูที่จวนอ๋องฉู่”

“ดูอะไรหรือ?” ฉางกงกงเข้าใจแล้ว คนอื่นเขาคิดถึงหลานคนสำคัญแล้ว แต่ก็ทำเป็นไม่เข้าใจพร้อมพูดขึ้นว่า “จวนอ๋องฉู่มีอะไรน่าดู? ไม่ได้ดูเท่ากับภายในวัง”

ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “ใช้ให้เจ้าไปก็ไปสิ เห็นอะไรก็ไม่สำคัญ ไปดูก็แล้วกัน”

ฉางกงกงหัวเราะพร้อมพูดว่า “ขอรับ จะไปเดี๋ยวนี้”

ซาลาเปาทานเยอะ ค่อนข้างอ้วน เมื่อยิ้มขึ้นมาก็จะเหมือนดั่งพระพุทธรูป น่ารักอย่างมาก หยอกล้อจนฉางกงกงดีใจอย่างมาก

ฉางกงกงไม่อยากวางซาลาเปาลง อุ้มทังหยวนกับข้าวเหนียว พร้อมพูดขึ้นว่า “น่าจะอยู่ในวัง อยู่ด้านนอก เดือนหนึ่งไม่ได้เห็นสักครั้ง ไท่ซ่างหวงคิดถึงเด็กๆ แต่เด็กๆยังไม่ครบเดือน ยังอุ้มเข้าไปในวังไม่ได้

หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “หากไท่ซ่างหวงชอบเลี้ยง รอครบเดือนแล้ว จะพาไปหาเขา ให้เขาเลี้ยงสักสองปีค่อยส่งกลับมา”

ฉางกงกงเสียดายอย่างมาก อุ้มทังหยวนไว้ในอ้อมอกไหวไปมาพร้อมพูดขึ้นว่า “จริงหรือ? หากเป็นความจริง ไท่ซ่างหวงคงดีใจมากแน่”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ข้ายังอยากที่จะพักอย่างมีความสุข”

พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ท่านต้องดูแลบำรุงร่างกายเป็นอย่างดี วันนี้ไท่ซ่างหวงยังพูดว่า ต่อไปหากองค์ชายรัชทายาทอยากได้ลูกสาว ก็ให้เหลียงตี้คลอด จะให้ท่านทุกข์ทรมานอีกไม่ได้แล้ว

หยวนชิงหลิงอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “อะไรนะ? เหลียงตี้คนไหนคลอด?”

“ก็ยังไม่มีเหลียงตี้ไง? ท่านอย่าใจร้อน ต้องค่อยๆเลือก”ฉางกงกงพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงยังไม่ทันได้สติ ทางด้านแม่นมสี่ก็แย่งข้าวเหนียวน้อยกลับมา พร้อมพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “เหลียงตี้อะไรคลอด? นี่พระชายายังอยู่เดือนไม่ครบเลย ก็คิดที่จะหาเหลียงหยวนเหลียงตี้ให้องค์ชายรัชทายาทแล้วหรือ?”

“นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นในช้าเร็วหรือ? อ๋องก่อนหน้านี้ มีไม่มีชายารอง จะมีเมื่อไหร่ ล้วนสามารถปรึกษากันได้ แต่ตอนนี้เป็นองค์ชายรัชทายาทแล้ว จะให้มีเพียงพระชายารัชทายาทคนเดียวไม่ได้ ต่อไปองค์ชายรัชทายาทจะต้องครองบัลลังก์เป็นฮ่องเต้ ต้องมีลูกหลานสืบสกุล

“เจ้าไสหัวไป” แม่นมสี่พูดดักเขาอย่างโกรธโมโหว่า “เช้าขนาดนี้ จะมาพูดให้รำคาญใจทำไม? ไสหัวไป”