บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 484 จะต้องรู้สาเหตุ

แม่นมสี่พูดขึ้นอย่างโมโหว่า “เจ้าไสหัวไปเลย พูดจาไม่รู้จักกาลเทศะ ไม่รู้ว่าเป็นการทำร้ายจิตใจคนอื่นหรือ?”

ฉางกงกงเห็นนางมีปฏิกิริยาที่ค่อนข้างรุนแรง และก็เห็นสีหน้าหยวนชิงหลิงพระชายารัชทายาทที่ไม่พอใจ จึงจำต้องไป

หลังจากฉางกงกงกลับไปแล้ว ก็ไปทูลไท่ซ่างหวงว่า “ประโยคที่ท่านสั่งให้ไปพูดนั้น ข้าน้อยพูดแล้ว แต่พระชายารัชทายาทไม่พอใจ แม่นมสี่ยังไล่ข้าน้อยออกมา เรื่องนี้เป็นไปได้ยากแล้ว”

ไท่ซ่างหวงมองดูเขา พร้อมถามขึ้นว่า “พูดว่าอะไร?”

“ก็เรื่องที่ท่านบอกว่าหาเหลียงตี้ไง”

ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างประหลาดใจว่า “เหลียงตี้? เหลียงตี้มาจากไหน?”

ฉางกงกงพูดขึ้นว่า “ก็ยังไม่มีไง? สู่ขอแล้วก็มีแล้ว”

ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “เจ้าว่าเจ้าสมควรถูกด่าไหม? ยังไม่มีเหลียงตี้ เจ้าก็ไปพูดก่อนแล้ว เจ้าเองก็เห็นใจที่นางต้องผ่าท้องคลอดลูกแฝดสามไม่ใช่หรือ? ทำไมครั้งนี้ถึงวิ่งไปพูดกับนางเรื่องเหลียงตี้ เสี่ยวฉางชี่ ข้าเห็นว่าเจ้ายิ่งแก่ก็ยิ่งโหดเหี้ยมอำมหิต เจ้าแก่มีพิษ”

ฉางกงกงพูดขึ้นอย่างอ้ำอึ้งว่า “ข้าน้อยโหดเหี้ยมอย่างไร? นี่เป็นสิ่งที่ท่านสั่งในวันนี้ไม่ใช่หรือ?”

“หุบปาก ข้าเป็นคนมีเมตตา ไม่กระทำเรื่องเช่นนี้ ตราบที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ก็จะไม่มีเหลียงตี้ชายารองอะไร ถ้าหลังจากที่ข้าตายแล้ว อยากจะทำอย่างไรก็เชิญ”

ไท่ซ่างหวงถามขึ้นในขณะที่ฉางกงกงอยู่ในอาการสงสัยว่า “เด็กน้อยเป็นไงบ้าง?”

ที่จริงการที่ฮ่องเต้ไม่ยอมแต่งตั้งนาง ไทเฮาก็รู้สึกแปลกใจ

แต่นางก็ไม่เคยถามถึงเรื่องพวกนี้ แก่แล้วก็ต้องตามใจลูก ลูกชายว่าอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น

เสียนเฟยยังคงมาเพื่อร้องทุกข์ แต่วันนี้ดูค่อนข้างยิ่งร้อนใจ อาจจะเป็นเพราะวันนั้นถูกฮู่เฟยตบไปหนึ่งที แต่ฮ่องเต้ก็ไม่ได้ลงโทษฮู่เฟย นี่ทำให้นางรู้สึกว่าตำแหน่งสถานะของตนเองตกอยู่ในที่นั่งลำบาก

“ท่านป้า นี่ฮ่องเต้จะบีบคั้นหลานให้ตายหรือ คนอื่นต่างก็กำลังคาดเดา บอกว่าหลานกระทำเรื่องอะไรที่ไม่ดี จึงทำให้ฮ่องเต้โกรธไม่ชอบหน้า ลูกชายถูกแต่งตั้งให้เป็นองค์ชายรัชทายาท ตอนเองที่เป็นแม่ กลับไม่ถูกเลื่อนตำแหน่ง

ล้วนเคยพูดไปแล้ว นางยังดื้อแบบนี้ และก็เดือดร้อนมากยิ่งขึ้นทุกวัน ไทเฮาก็ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงพูดขึ้นว่า “ไม่เลื่อนตำแหน่งให้กับเจ้า คงเพราะฮ่องเต้มีความคิดเป็นของตนเอง ต่อให้เจ้าเดือดร้อนอีกแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ มีแต่จะทำให้คนอื่นรำคาญ

สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “นับตั้งแต่รัชสมัยเป่ยถัง เมื่อมีการแต่งตั้งให้เป็นองค์ชายรัชทายาท ก็ไม่เคยมีที่จะไม่เลื่อนตำแหน่ง และนี่ก็เป็นกฎที่บรรพบุรุษมีบันทึกไว้

ไทเฮาพูดขึ้นอย่างเบื่อหน่ายว่า “เจ้าไปหาฮ่องเต้เองเถอะ ข้าช่วยเจ้าไม่ได้”

เสียนเฟยคุกเข่าเข้ามาหา น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านยังโกรธที่วันนั้นหลานพูดจาไม่ให้เกียรติใช่ไหม? หลานสำนึกผิดแล้ว

ไทเฮามองดูนาง พร้อมขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า “เจ้าจะให้ข้าช่วยเจ้าอย่างไร? ไปถามฮ่องเต้หรือ?”

“ท่านถามฮ่องเต้ดู ข้าทำอะไรผิดกันแน่ ฮ่องเต้ถึงได้เกลียดชังข้าขนาดนี้”เสียนเฟยพูดขึ้นอย่างขอร้อง

ไทเฮาเห็นนางไม่มีท่าทีจะยอมแพ้ จึงพูดขึ้นว่า “ได้ เจ้ากลับไปเถอะ ข้ารอฮ่องเต้มาถวายพระพร แล้วจะถามให้”