บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 490 กู้จือคลอดแล้ว

ทังหยางที่อยู่ด้านนอก ถามขึ้นว่า “องค์ชายรัชทายาท พูดหรือยัง? พระชายารัชทายาทพูดว่าอย่างไร?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดว่า “ไม่อนุญาต คงต้องพักโรงเตี๊ยม”

ทังหยางพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “ท่านทำไมไม่พูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับแม่ทัพใหญ่ที่ผ่านมาก่อน แล้วค่อยพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา? กระหม่อมได้เคยสอนท่านแล้วไม่ใช่หรือ?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “นางพูดถึงเรื่องของนางก่อนอย่างมากมาย ข้าพูดอีก นางก็ไม่พอใจแล้ว”

“นางพูดว่าอะไรหรือ?”ทังหยางถามขึ้น

“ก็เรื่องวิญญาณสิงในร่างใหม่ที่เราเคยพูดกันก่อนหน้านี้ เพื่อปิดบังว่าตนเองไม่ใช่วิญญาณผี นางก็พูดอ้างนู่นอ้างนี่เยอะแยะ ยังพูดว่าตนเองเป็นดุษฎีบัณฑิต มีพลังบ้างประมาณนี้ ข้าล้วนตั้งใจฟัง ไม่ได้หัวเราะเยาะนาง ใครจะไปรู้ว่านางจะไม่พอใจขึ้นมา ใจของผู้หญิงเหมือนดั่งงมเข็มในทะเล”

ทังหยางถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นจะทำอย่างไร? จะให้แม่ทัพใหญ่พักที่โรงเตี๊ยมหรือ? นี่กว่าจะมาได้สักครั้งเลยนะ”

“วางใจ ถึงตอนนั้นแล้วค่อยคิดหาวิธีอีก”หยู่เหวินเห้าหรี่ตาลง พร้อมกัดฟันพูด เพื่อให้จิ้งถิงได้พักอยู่ในจวนอ๋อง เขาจะต้องคิดหาวิธีทุกหนทาง

สำนักนางชีหมิงเยว่

วันนี้กู้จือเริ่มปวดท้องตั้งแต่เช้า กำหนดคลอดของนางไม่ได้เร็วขนาดนั้น ดังนั้นตอนที่เพิ่งเริ่มปวด แม่นมฉีกับจวิ้นจู่จิ้งเหอ ต่างก็คิดว่านางทานของสำแดงเข้าไป

เมื่อถึงตอนเที่ยง ก็พบว่าเจ็บปวดจนตัวหด เห็นทีน่าจะเป็นคลอดก่อนกำหนด

ไม่ได้หาหมอตำแยไว้ก่อน ก่อนหน้านี้คิดว่ายังพอมีเวลา ตอนนี้จะไปเชิญมาจากข้างนอกก็ไม่เร็วขนาดนั้นแล้ว รอเมื่อเชิญมาได้ ก็คงจะคลอดแล้ว

จวิ้นจู่จิ้งเหอให้นางดื่มผงอู๋โยว แล้วก็สั่งแม่นมฉีทำซุปมาให้นางดื่ม

แม้ว่าเด็กคนนี้อาจจะต้องพบกับความสุขและความทุกข์มากมายในโลกในอนาคต แต่สามารถมามีชีวิตอยู่บนโลกนี้ นั่นก็คือพระคุณอย่างใหญ่หลวงแล้ว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ด้านในมีเสียงเด็กทารกร้องไห้ดังขึ้น เสียงร้องนั้นไม่มีหางเสียง ถึงจุดสิ้นสุดแล้ว

ท่านใดนั้น ก็เป็นเสียงแม่นมฉีตะโกนพูดขึ้นว่า “เจ้าบ้าไปแล้ว เจ้าบ้าไปแล้ว นั่นเป็นลูกสาวของเจ้านะ”

จวิ้นจู่จิ้งเหอรีบวิ่งเข้ามา เห็นกู้จือนอนตะแคงอยู่บนเตียงที่เต็มไปด้วยเลือด นางอุ้มทารกที่เพิ่งคลอดไว้แนบอก แล้วก็บีบคอของทารก ใบหน้าโหดเหี้ยม

“ข้าฆ่านางด้วยมือตนเอง แก้แค้นให้เจ้าด้วยตนเอง เจ้าปล่อยข้าไป”นางพูดตะคอกใส่จวิ้นจู่จิ้งเหอ

ใบหน้าทารกนั่นม่วง เพราะถูกบีบคอ ดวงตาลืมโต มองมาที่จวิ้นจู่จิ้งเหอพอดี

จิ้งเหอหยิบเก้าอี้เล็กบนพื้นขึ้นมา แล้วก็ฟาดไปที่หัวของกู้จืออย่างแรง

กู้จือมืออ่อน เมื่อคลายมือ แม่นมฉีก็รีบไปอุ้มทารกน้อยนั่นมา

“พระเจ้า ทำไมถึงได้มีแม่ที่จิตใจอำมหิตขนาดนี้?”แม่นมฉีพูดขึ้นอย่างโมโห

แม่นมฉีโหนทารกแล้วก็ตบหนึ่งที ค่อยได้ยินเสียงร้องไห้อย่างแผ่วเบาดังขึ้น

จวิ้นจู่จิ้งเหอกับแม่นมฉีต่างก็ค่อยโล่งอก

ภายในห้องเตรียมน้ำร้อนไว้เรียบร้อยแล้ว แม่นมฉีกับจวิ้นจู่จิ้งเหอ ทั้งสองคนช่วยกันเช็ดตัวให้กับทารก

เป็นเด็กผู้หญิง เล็กมาก บนตัวด้านหลังต่างก็มีปานสีเขียวมากมาย ผิวบางมาก แทบจะมองเห็นเส้นเลือดภายใต้ผิวหนัง