บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 495 ได้รับลาภลอย
อะซี่กับหมันเอ๋อรีบเข้ามาประคองนางเอาไว้ หยวนชิงหลิงรู้ว่าจิตใจนางอ่อนล้าจนทำให้สลบไป ให้คนส่งไปนอนพักที่ห้องปีกชั่วครู่ก็ดีขึ้น
หลังจากส่งตัวไปแล้ว ก็ให้หมันเอ๋อไปที่จวนชุย บอกให้คนของจวนชุยไม่ต้องเป็นห่วง แต่ว่าอย่าเพิ่งมา ให้นางอ่อนแอสักพัก เกรงว่าคนของตระกูลชุยมาแล้ว นางยังต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็งอีก
แต่ว่า จิ้งเหอนั้นสนิทกับพระชายาซุน จึงได้เชิญพระชายาซุนมา
ตอนที่พระชายาซุนมาถึง หยวนชิงหลิงก็บอกเล่าสถานการณ์ให้นางฟัง พระชายาซุนรู้สึกสะใจ พูดว่า “ดี ฆ่าแล้วก็ดี คนคนนี้สมควรตาย”
“คนตายไปแล้วก็ช่างเถอะ อย่าแพร่งพรายออกไป”หยวนชิงหลิงพูด
พระชายาซุนพยักหน้า “ข้ารู้ เรื่องนี้ข้าจะบอกใครไม่ได้ทั้งนั้น คนที่นี่ของเจ้าก็รักษาความลับได้ใช่หรือไม่”
“คนที่รู้เรื่องนี้ก็มีแค่อะซี่กับหมันเอ๋อ ทั้งสองต่างก็รักษาความลับได้ดี ”หยวนชิงหลิงรู้ว่าบางครั้งพระชายาซุนถึงแม้จะปากโป้งอยู่บ้าง แต่เรื่องที่เกี่ยวกับจวิ้นจู่จิ้งเหอ นางรู้ดีว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด ฉะนั้นจึงไม่กลัวที่ให้นางรู้เรื่อง
พระชายาซุนเหมือนโล่งในไปเปลาะหนึ่งจริงๆ
ก่อนหน้านี้ที่จวิ้นจู่จิ้งเหอเก็บตัวกู้จือเอาไว้ นางยังเคยพูดว่าจวิ้นจู่จิ้งเหอนั้นเมตตาใจอ่อนเกินไป คนอย่างกู้จือนั้น ฆ่าแล้วจึงจะมีความสุข ทำไมยังต้องช่วยนางเอาไว้ด้วย
ตอนนี้ได้ยินว่านางตายแล้ว ทำร้ายใครไม่ได้อีกแล้ว นางก็วางใจ
ตอนที่จวิ้นจู่จิ้งเหอตื่นขึ้นมา ก็เห็นพระชายาซุนกับหยวนชิงหลิงนั่งอยู่ข้างเตียง แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใย
มุมปากที่ซีดขาวของนางมีรอยยิ้มผุดขึ้นมา สายตาอ่อนโยน “อยู่กันครบเชียว”
ดวงตาของพระชายาซุนรื้นขึ้น “อืม เพิ่งจะมาถึง จิ้งเหอ เจ้าลำบากแล้ว”
รอยยิ้มของจวิ้นจู่จิ้งเหอลึกขึ้น “อย่าบอกว่าข้าลำบากเลย ตัวข้าเองยังไม่รู้สึกเช่นนั้น หลังจากนี้ต้องดีขึ้นแน่”
พระชายาซุนยังอยากจะพูดต่อ แต่หยวนชิงหลิงกดมือของนางเอาไว้ พูดยิ้มๆว่า “จวิ้นจู่พูดถูก หลังจากนี้ต้องดีขึ้นแน่ๆ”
พระชายาซุนถอนหายใจเบาๆ มองสายตาที่เป็นการส่งสัญญาณของหยวนชิงหลิง ก็รู้ว่าตอนนี้ควรพูดคำพูดที่ให้กำลังใจกันสักหน่อย ก็พูดขึ้นว่า “อืม หลังจากนี้ต้องดีขึ้นแน่ๆ”
จวิ้นจู่จิ้งเหอรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมา “ข้าอยากจะไปดูเด็กคนนั้นสักหน่อย”
หยวนชิงหลิงพูดว่า “เจ้าพักก่อน ข้าจะให้คนอุ้มมาให้”
นางออกไปสั่งการหมันเอ๋อ ไปอุ้มฉองเอ๋อมาให้จวิ้นจู่จิ้งเหอ
ฉองเอ๋อเพิ่งจะกินนมเสร็จ แม่นมบอกว่านางกินไม่มาก กินไม่กี่คำก็หยุดแล้ว ค่อนข้างอ่อนแรง
จวิ้นจู่จิ้งเหอไม่ได้ยื่นมือออกไปอุ้ม เพียงแค่มองจากมือที่อุ้มเอาไว้ของหมันเอ๋อ แล้วก็ให้หมันเอ๋ออุ้มออกไป
นางถามขึ้นว่า “ก่อนหน้านี้เจ้าเคยบอกกับข้าว่า อยากจะเลี้ยงเด็กคนนี้ ตอนนั้นเจ้ายังคิดเช่นนั้นอยู่หรือไม่
พระชายาซุนพูดขึ้นว่า “ไม่ได้ ใครจะเลี้ยงก็ได้แต่ไม่สมควรเป็นเจ้า”
พระชายาซุนไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรมากนัก ด้วยเหตุนี้จึงค้านหัวชนฝา
จวิ้นจู่จิ้งเหอครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ มองหยวนชิงหลิง “หาพ่อแม่บุญธรรมให้นางเถอะ นางสมควรได้รับความรักจากพ่อแม่ ข้าเชื่อว่าพระชายารัชทายาทต้องหาคนที่เหมาะสมได้แน่ ไม่จำเป็นต้องมีเกียรติสูงส่งมาก ขอเพียงแค่สิ่งแวดล้อมสะอาดและคนในบ้านมีจิตใจดีก็พอแล้ว”
หยวนชิงหลิงก็ไม่เห็นด้วยที่นางจะรับเลี้ยง แต่ย่อมต้องถามความคิดเห็นของนาง ตอนนี้เห็นนางคิดได้แล้ว ก็พูดว่า “เช่นนั้นก็ดี ข้าจะให้คนไปหาดู”
“ขอบคุณ”นางพยักหน้าแสดงความขอบคุณ
จิ้งเหอพักอยู่ที่จวนอ๋องฉู่หนึ่งวัน จึงเดินทางกลับจวนชุย จากนั้นก็ได้ยินคนของจวนชุยบอกว่าพักอยู่ที่บ้านเป็นเวลาสามวันก็จากไปแล้ว
นางไม่ได้กลับไปยังสำนักนางชีหมิงเยว่ ทิ้งจดหมายฉบับหนึ่งเอาไว้บอกว่าจะออกไปท่องเที่ยว ไปจากเมืองหลวงเป็นการชั่วคราว ไม่ได้ระบุวันที่จะกลับเอาไว้
นางเดินทางตัวคนเดียว ไม่ได้พาคนรับใช้ข้างกายไปด้วย จากไปอย่างสง่างาม
นางได้สั่งให้คนนำจดหมายมาส่งให้หยวนชิงหลิงด้วยหนึ่งฉบับ
ในเมืองหลวงไม่ว่าจะเป็นคนในบ้านหรือเพื่อน ต่างก็รู้สึกว่านางนั้นตกอยู่ในทะเลแห่งความทุกข์ ทุกคนต่างก็อยากจะปกป้องนาง แต่ว่านางไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ถ้าหากจะบอกว่าชีวิตคนคือการฝึกประสบการณ์ นางก็อยากจะออกไปฝึกประสบการณ์ข้างนอก ไม่ให้ชีวิตของตัวเองต้องผิดหวังเสียใจ
หยวนชิงหลิงอ่านจดหมายจบแล้ว ที่จริงก็รู้สึกยินดีมาก
แม้ว่าบางทีการออกไปเผชิญโลกในครั้งนี้จะอันตรายเป็นอย่างยิ่ง แต่ว่า นางสามารถออกไปใช้ชีวิตในรูปแบบที่ตนเองคิด โยนพันธนาการจากภาระหน้าที่ทิ้งไป ก็เป็นเรื่องดี
หยู่เหวินเห้าให้เสี้ยวหงเฉิงไปหาบ้านที่อยากจะรับเลี้ยงให้กับฉองเอ๋อ
แต่งงานมาหลายปีแต่ไม่มีบุตร พาฮูหยินเข้าเมืองหลวงเพื่อหวังจะพึ่งหมอ ได้รักษาตัวอยู่ในเมืองหลวงเป็นระยะเวลาหนึ่งปีกว่าแล้ว ถ้าหากพาเด็กกลับไปยังฝูโจวด้วย
เสี้ยวหงเฉิงบอกให้หยวนชิงหลิงวางใจ เขารู้จักกับเศรษฐีคนนี้ อีกทั้งยังคบกันมาหลายปีแล้ว เขาเป็นคนใจกว้างมีเมตตา สั่งสมความดีสร้างความสุขให้กับคนในบ้านเกิด เป็นคนดีที่ชาวบ้านละแวกใกล้เคียงต่างรู้จัก
หยวนชิงหลิงรู้สึกดีมาก ฝูโจวอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวงนัก ระยะทางประมาณสองวัน ส่งคนไปดูก็สะดวก จึงเห็นด้วย
เสี้ยวหงเฉิงได้ให้การรับประกันกับหยวนชิงหลิง บอกว่าจะส่งลูกน้องใต้บังคับบัญชาไปสอดส่อง บวกกับการรับประกันของหยู่เหวินเห้าที่บอกว่าคนที่เสี้ยวหงเฉิงหามานั้นเชื่อใจได้ ด้วยเหตุนี้หยวนชิงหลิงจึงไม่มีอะไรที่วางใจไม่ได้แล้ว
ส่งฉองเอ๋อเสร็จ ไม่ช้าก็ใกล้จะถึงงานฉลองครบเดือนของเหล่าของว่างแล้ว
เพราะในวันงานฉลองครบเดือน แขกเหรื่อมากมาย คนเยอะวุ่นวาย ง่ายมากที่จะทำให้การส่งมอบ“น้ำใจ”ผิดพลาดไป
หรือบางที ที่ต้องส่งของขวัญล่วงหน้า เพราะของขวัญนั้นค่อนข้างใหญ่ บางทีจะบอกว่าเป็นการยินดีที่เหล่าท่านชายครบเดือน ยังไม่สู้บอกว่าเป็นการยินดีที่หยู่เหวินเห้าได้รับแต่งตั้งเป็นรัชทายาท
แต่ว่า ไม่ว่าจะส่งของขวัญมาเพราะจุดประสงค์ใด หลายวันมานี้แทบไม่มีอำนาจในการขัดขวางเลย
รับของขวัญจนมือไม้อ่อนแรงไปหมดยังถือว่าเป็นเรื่องเล็ก ที่ทังหยางให้คนเก็บกวาดคลังเก็บของออกมาได้ห้องหนึ่ง ยังไม่ถึงเวลาวันงานฉลองเลย ก็มีของขวัญกองเต็มไปหมดแล้ว
หยู่เหวินเห้ารู้สึกตกตะลึงมาก มองของขวัญที่เต็มไปหมดในคลังเก็บของ พูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า ：“คิดไม่ถึงเลยว่าข้าให้กำเนิดลูกชายสามคนจะทำให้ข้าร่ำรวยได้”
ด้วยเหตุนี้เขาเองก็รู้สึกเคารพเลื่อมใสต่อแฝดทั้งสามคนมาก คนรุ่นใหม่เก่งกาจนำหน้าคนรุ่นเก่าไปแล้ว
แต่ว่า ทังหยางพูดยิ้มๆว่า “ทั้งหมดนี้ไม่ได้มีแต่ของที่มอบให้กับเหล่าท่านชายเท่านั้น มีบางส่วนที่แอบมอบให้กับรัชทายาทท่านเพื่อเป็นการแสดงความยินดีด้วย”
บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 495 ได้รับลาภลอย ออนไลน์ฟรี
ชุดนวนิยาย บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 495 ได้รับลาภลอย โดยผู้แต่ง ลิ่วเยว่ ได้อัปเดต บทล่าสุด ในที่นี้ ผู้แต่ง ลิ่วเยว่ ได้เน้นไปที่ตัวละครหลักของนวนิยายเรื่อง บัลลังก์หมอยาเซียน เพื่อให้ผู้อ่านเข้าใจความรู้สึกชายและหญิงในเนื้อหา บทที่ 495 ได้รับลาภลอย ได้ดีขึ้น ตัวผู้และตัวเมียจะเป็นผู้นำที่ บทที่ 495 ได้รับลาภลอย บัลลังก์หมอยาเซียน รวมตัวกันหรือพบปัญหาอื่นหรือไม่ ติดตาม บัลลังก์หมอยาเซียน นวนิยาย บทที่ 495 ได้รับลาภลอย ได้ที่เว็บไซต์ th.readeraz.com
บัลลังก์หมอยาเซียน ลิ่วเยว่ บทที่ 495 ได้รับลาภลอย
บัลลังก์หมอยาเซียน นวนิยาย บทที่ 495 ได้รับลาภลอย