บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 5 ตบฉาดหนึ่ง

แม่นมฉีคุกเข่าลงกับพื้น อ้อนวอนขอร้องไห้หมอลี่ช่วยเหลือ หมอลี่หันไปมองขุนนางรับใช้ที่มีนามว่า ทังหยาง อย่างขอความช่วยเหลือ ทังหยางพูดขึ้นอย่างอึกอักลำบากใจว่า "ท่านหมอ ถ้าอย่างไรก็ลองดูสักหน่อยดีหรือไม่ขอรับ?"

หมอลี่แค่นเสียงหัวเราะเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง “ ลองดู ? คนใกล้จะตายอยู่แล้ว หากข้ารับรักษา จะพลอยส่งผลให้ชื่อเสียงของข้า ต้องเสียหายด่างพร้อยไปเสียเปล่าๆน่ะสิ”

หลังจากแม่นมฉีได้ยินคำพูดนี้ ก็ร้องไห้จนแทบจะเป็นลมล้มลงไปให้ได้ เอาแต่ตีอกชกหัวตัวเองพลางกู่ร้องก้องตะโกนว่า“ หลานชายข้า! หลานชายที่น่าสงสารของข้า!”

ลู่หยารีบก้าวขึ้นไปข้างหน้า ช่วยประคองนางแล้วพาไปนั่งลงอีกด้าน

ทางฝั่งของขุนนางรับใช้นามทังหยาง ก็ยังคงพูดกับหมอต่อไปว่า "เด็กคนนั้นกำลังเจ็บปวดมากจริงๆนะขอรับ หรืออย่างไรท่านหมอโปรดสั่งยาสักเทียบ ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของเขาลงบ้าง ทางเราจะไม่บอกกับใครทั้งนั้น ว่าได้รับการรักษาจากท่านหมอ"

ระหว่างที่ทังหยางพูดไป เขาก็ยัดเงินเข้าไปในแขนเสื้อของหมอไปด้วย

ตอนนี้เองหมอลี่ถึงค่อยพูดขึ้นว่า “ถ้าแค่บรรเทาความเจ็บปวดก็ยังพอคุยกันได้ แต่แค่ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดได้เท่านั้นนะ มันไม่ได้มีผลในการรักษาให้หายดี คนเราหากถึงเวลาต้องไป อย่างไรก็ต้องไป”

"ขอรับ ขอรับ!" ทังหยางเอง ก็หวังเพียงแค่ให้หกเกอเอ๋อได้ไปแบบสบายสักหน่อยก็ยังดี เด็กคนนี้น่าสงสารมากจริงๆ ตัวเขาเองก็เป็นคนหนึ่ง ที่ได้เห็นเด็กน้อยคนนี้เกิดและเติบโตขึ้นมากับตาเช่นกัน

หยิบยาปฏิชีวนะแบบฉีดออกมาฉีดให้เขาเข็มหนึ่งก่อน จากนั้นค่อยหยิบมีดผ่าตัดกับเบตาดีนออกมา หลังจากฆ่าเชื้อเสร็จ

การฝืนกรีดระบายหนองออก จึงส่งผลให้เด็กน้อยทนไม่ไหว

นางก็ถึงกับเอาหัวกระแทกกับประตูอย่างรุนแรง พลางร้องก่นด่าสาปแช่งไม่หยุด " มีอะไรก็มาลงที่ข้าสิ! ถ้าเจ้าทรมานเขาอีก ต่อให้ข้าต้องตายกลายเป็นผี

"ช่างโหดเหี้ยมร้ายกาจเกินไปแล้ว!" เมื่อหมอได้ยินเสียงร้องนั้น ยังถึงกับอดส่ายหัวให้ไม่ได้

ทังหยางทั้งโกรธทั้งปวดใจ แต่เขาก็กลัวว่าแม่นมฉีจะเอาหัวชนจนเป็นอะไรไปอีกคน จึงจำต้องรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วคว้าตัวนางเอาไว้

เพียงไม่นาน ลู่หยาก็เชิญอ๋องฉู่มาถึงที่นั่น

อ๋องฉู่เพิ่งจะเดินเข้าประตูลานอ่ายมา ก็ได้ยินเสียงร้องของหกเกอเอ๋อ ดังลั่นออกมาจากข้างใน