บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 502 ความปลอดภัย

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วมองไปที่หยู่เหวินเห้า

แล้วจูบเบา ๆ ที่หน้าผากของเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อย ทุกคนรู้สึกแค่ว่าพระองค์ทรงรักใคร่โอรสของตนมากจริง ๆ ไม่มีใครรู้ว่าในใจของเขายังไม่อาจสงบนิ่งลงได้ กระทั่งมือก็ยังมีอาการสั่นน้อย

อ๋องอานโกรธจนแทบคลั่ง เจ้าพระยาจิ้งช่างเป็นตัวไร้ประโยชน์สิ้นดี กับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็ยังทำไม่สำเร็จ

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำหรับเรียกคะแนนจากทุกคน บัญชีแค้นระหว่างเขากับอ๋องอานรอหลังจากนี้ยังสามารถค่อย ๆ หาทางชำระสะสางได้ อีกทั้งวันนี้จะอย่างไร

โสวฝู่ฉู่เดินเข้าไป แล้วพูดกับหยู่เหวินเห้าว่า: "ให้ข้าอุ้มหน่อย"

หยู่เหวินเห้าวางเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยลงในอ้อมแขนของโสวฝู่ฉู่ โสวฝู่ฉู่ก็แกว่งไกวเด็กน้อยไปมาเบา ๆ การเคลื่อนไหวของเขาดูคล่องแคล่วชำนาญอย่างมาก

อ๋องซุนที่ยืนมองอยู่ข้างๆหัวเราะพลางพูดว่า: “โสวฝู่ นี่ท่านยังถึงกับอุ้มเด็กเป็นด้วยรึ?”

ก็ไม่เคยเห็นหมูวิ่งหรือไร?" (เป็นสุภาษิตจีนที่ใช้สื่อถึงคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์ในสิ่งนั้น ๆ โดยตรง แต่เคยได้ยิน

การอุ้มเด็กน้อยนุ่มนิ่มเป็นก้อนแป้งเปียกเช่นนี้ ร่างกายทั้งนุ่มทั้งอ่อน กลัวทำตกจะแย่ ข้าคนหนึ่งล่ะที่ไม่กล้าอุ้ม

โสวฝู่ฉู่สวนขึ้นทันควันว่า: "นี่มันยากตรงไหนกัน?"

เขาก็พลิกฝ่ามืออย่างคล่องแคล่วเพื่อรองรับแผ่นหลังของเจ้าข้าวเหนียวน้อย ขยับเลื่อนมือจากศีรษะเล็ก ๆ ไล่ลงไปตามหน้าอก ทันทีที่มือเชื่อมต่อกัน เขาก็ดันศอก เจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยก็ถูกส่งผ่านไปยังมืออีกข้างอย่างมั่นคง การเคลื่อนไหวทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในรวดเดียว หากจะบอกว่าไม่เคยฝึกฝนมาก่อน

ดังนั้น อ๋องซุนจึงพูดด้วยความประหลาดใจว่า: "โสวฝู่ ท่านเคยฝึกฝนมาก่อนใช่หรือไม่?"

โสวฝู่พูดอย่างเฉยเมยว่า: "อุ้มครั้งแรกต่างหาก"

หยู่เหวินเห้ายิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ไม่รู้ว่าใครกันแน่ ที่ช่วงนี้หมั่นมาหาแม่นมสี่บ่อย ๆ ปากก็อ้างว่ามาเยี่ยมเด็ก ๆ แล้วรวดขอให้แม่นมสี่สอนวิธีอุ้มเด็กให้เขาไปด้วย

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เจ้าหยวนได้ยินพวกเขาคุยกัน โสวฝู่บอกว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมาของเขา เขาไม่เคยมีโอกาสได้อุ้มลูกของตัวเองเลยสักครั้ง

เจ้าหยวนได้ยินประโยคนี้แล้ว ยังรู้สึกเศร้าไปพักใหญ่เลยทีเดียว

โสวฝู่เป็นผู้ที่ได้รับความเคารพนับถือจากบรรดาราชวงศ์ รวมทั้งผู้สืบทอดบัลลังก์มาทุกรุ่น แต่อย่างไรก็ตาม การอุ้มเด็กนี้ก็นับว่าเป็นงานที่ต้องใช้ทักษะมากจริง ๆ คนเช่นเขาเหล่านี้ ไม่ว่าจะเป็นวรยุทธ์ก็ดี วิชาการศาสตร์ความรู้ก็ดี มักมีความชำนาญให้เห็นเด่นชัด แต่ในด้านนี้นับได้ว่าเป็นไปไม่ได้จริงๆ

โสวฝู่ก็สมแล้วที่ได้เป็นโสวฝู่ เขามีความเชี่ยวชาญในการทำเรื่องต่าง ๆ ได้ดีมากจริง ๆ

เนื่องจากเด็ก ๆ นั้นน่ารักมากจริง ๆ เมื่อได้เห็นโสวฝู่ฉู่อุ้มได้ดีมาก ๆ ทุกคนต่างก็กระตือรือร้นอยากจะลองอุ้มให้เป็นมงคลกันสักคนละเล็กละน้อย

ด้วยเหตุนี้ ในห้องโถงใหญ่ขนาดใหญ่ จึงเหมือนเกิดการแข่งขันวิ่งผลัดขึ้นมาอย่างไรอย่างนั้น คนนึงผลัดกันอุ้มเด็ก ๆ แล้วก็ส่งต่อไปให้อีกคนอย่างครึกครื้น

จะพูดไปก็นับว่าแปลก ปกติแล้วเด็ก ๆ มักไม่ค่อยชอบให้คนที่ไม่คุ้นเคยมาแตะต้องนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เจ้าก้อนข้าวเหนียวคนเล็ก จะมีนิสัยจู้จี้จุกจิกมาก หากเจอคนไม่คุ้นเคยจะร้องไห้ง่ายมาก แต่วันนี้ช่างไว้หน้าแก่ ๆ ดวงนี้ของพ่อจริง ๆ ถึงขั้นหัวเราะเอิ้กอ้ากหน้าบาน หน้าตาตอนหัวเราะนี้ ได้ใจคนไปแล้วมากมายเท่าไหร่กันหนอ?

เจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อย ถูกส่งผ่านไปจนถึงข้างตัวอ๋องอานแล้ว

คนที่ยื่นส่งมาให้คืออ๋องชินลุ่ย

อ๋องชินลุ่ยพิสมัยในการอุ้มเด็กน้อยมาก เขามีท่าทียากจะตัดใจปล่อยมือที่อุ้มอยู่ เมื่อเห็นว่าอ๋องอานไม่รับเด็กน้อยไป เขาก็พูดขึ้นว่า “หากเจ้าไม่อุ้ม เช่นนั้นข้าขออุ้มนานขึ้นอีกหน่อยเถอะนะ”