บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 503 เปิดงานเลี้ยง

แล้วเราควรทำอย่างไรกับเด็กที่เกินมาล่ะ?” จู่ ๆ หยวนชิงหลิงก็นึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ “ต้องถามให้รู้ว่าเจ้าพระยาจิ้งไปอุ้มเด็กมาจากไหน

หยู่เหวินเห้าพูดว่า: "แม่ทัพหลอบอกว่าเด็กคนนี้นับตั้งแต่ที่เจ้าตั้งครรภ์ เขาก็สั่งให้ฮูหยินรองในจวนไปหาไว้ แล้วซื้อมาด้วยเงินสองตำลึงน่ะ"

ก็อดส่ายหน้าไม่ได้จริง ๆ "ไม่รู้จะด่าว่าเขาอย่างไรดีจริง ๆ เลย

หยู่เหวินเห้าตอบว่า: "ส่งเข้าไปด้วยเหมือนกัน"

หยวนชิงหลิงพูดอย่างเย็นชาว่า: "สมควรตาย"

หยู่เหวินเห้ามองนาง แล้วพูดอย่างครุ่นคิดว่า: "ครั้งนี้ เขากลับไม่นับว่าสมควรตาย"

หยวนชิงหลิงมองเขาเขม็ง “ เจ้ายังจะพูดแทนเขาอยู่อีกรึ ? เขาอุ้มลูกชายของเจ้าไปนะ”

ไปได้ครึ่งทางก็คิดจะกลับมาแล้ว" หยู่เหวินเห้าอุ้มข้าวเหนียวน้อยมาพลางอธิบายกับนาง "เสี้ยวหงเฉิงได้เตรียมวางคนสอดแนมไว้ใกล้ ๆจวนเจ้าพระยาจิ้งมานานแล้ว รถม้าเป็นสิบ ๆ คันนั้นก็ล้วนเป็นคนของนางทั้งสิ้น คิดไว้แล้วล่ะว่าเขาต้องจ้างรถม้าแน่นอน เพราะหลังจากที่คนในจวนถูกจัดระเบียบเสียใหม่ คนในจวนต่างก็ภักดีต่อเสด็จย่า เขากลัวว่าแผนการอาจถูกเปิดโปงจึงทำได้เพียงจ้างรถม้าเท่านั้น หลังจากไปได้ครึ่งทาง ข้าวเหนียวน้อยเกิดร้องไห้ขึ้นมา ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหลังจากร้องไห้แล้ว เขาก็สั่งให้คนขับรถม้าหันหน้ากลับมาที่จวนของเรา คนขับรถม้าถึงเปิดเผยตัวตน แล้วบอกให้เขามุ่งไปยังภูเขาซีชานต่อไปเพื่อจะได้ส่งมอบและรับช่วงต่อที่นั่น ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าแม่ทัพหลอจะพาตัวเขาเข้าวังไปก็จริง แต่ก็ยังมีข้อแก้ตัวที่พอจะช่วยล้างข้อหาให้เขาได้บ้าง อย่างมากที่สุดคือถูกลงโทษเล็กน้อย ไม่ถึงขั้นฆ่าแกงเอาชีวิตแก่

“เช่นนั้นแล้วเรื่องของฮูหยินซ่าง....”

หยู่เหวินเห้าพูดอย่างเฉยเมย: “นั่นก็ต้องขึ้นอยู่กับว่าพี่สี่จะทำอย่างไรแล้วล่ะ จากคำพูดของเขา ก็คล้ายว่าครั้งนี้ชีวิตของพ่อเจ้าคงรักษาไว้ไม่ได้แน่แล้ว แต่ข้าคิดว่าพี่สี่คงไม่มีทางพูดออกมาแน่ เรื่องนี้ทำได้แค่ขู่ให้พ่อเจ้าตกใจกลัว เพราะถ้าเขาเล่าเรื่องนี้ออกมาในเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ มันจะไม่เผยไต๋เรื่องที่ว่า เขาบังคับให้พ่อของเจ้าพาตัวข้าวเหนียวน้อยไปหรอกรึ? เสด็จพ่อก็ไม่ใช่คนโง่หรอกนะ "

หยวนชิงหลิงถามอีกว่า "แล้วครั้งนี้ที่จับได้ เป็นคนของจวนอ๋องอานใช่หรือไม่?"

“ใช่แล้ว เป็นที่ปรึกษาหุ้ยจากจวนอ๋องอาน” หยูเหวินห่าวหรี่ตาพลางพูดอย่างเย็นชาว่า: “แม้ว่าที่ปรึกษาหุ้ยจะยอมรับเอาความผิดทุกอย่างมาไว้กับตัว แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เสด็จพ่อจะทรงเชื่อทั้งหมด แน่นอนว่าต้องมีใจระแวงในตัวพี่สี่มากขึ้นอีกขั้น ที่ผ่านมาพี่สี่แอบซ่อนความคิดแฝงเร้นอยู่ลึก ๆ มาเนิ่นนาน ไม่แน่ว่าเสด็จพ่ออาจจะไม่เคยรู้ว่าเขามีความคิดร้ายลึกขนาดนั้น แต่ตอนนี้มาเกิดเรื่องนี้ขึ้น ก็ถือได้ว่าตัวเขาเองเอาตัวเองใส่พานมาถวายตรงหน้าเสด็จพ่อชัด ๆ ทำให้เสด็จพ่อจับตามองเขาแบบระยะประชิด”

จู่ ๆ หยวนชิงหลิงก็นึกไปถึงการลอบสังหารอ๋องฉี จึงพูดขึ้นว่า: "เช่นนั้นเสด็จพ่อจะเชื่อมโยงเขาเข้ากับการลอบสังหารอ๋องฉีหรือไม่? คงไม่ใช่เพราะเหตุการณ์นี้จะช่วยทำให้อ๋องจี้พ้นผิดไปได้หรอกนะ?"

“เสด็จพ่อน่าจะรู้ว่าพี่ใหญ่ถูกใส่ร้าย ดังนั้น ผ่านไปอีกไม่นานก็คงจะหาเหตุผลอะไรสักอย่างปล่อยตัวออกมา แต่หลังจากผ่านศึกครั้งนี้ ในราชสำนักก็คงมีคนไม่มากแล้วที่ยังสนับสนุนพี่ใหญ่ บวกกับเครือข่ายสายข่าวทั้งหลาย ล้วนถูกควบคุมอยู่ในมือของพระชายาจี้มาโดยตลอด ดังนั้น จึงพูดได้เลยว่าพี่ใหญ่ไร้ประโยชน์ใช้สอยแน่นอนแล้ว”

หยวนชิงหลิงนึกถึงฉู่หมิงหยางขึ้นมาได้ "เช่นนั้น คุณหนูรองตระกูลฉู่ผู้นั้น ก็เท่ากับใช้ตะกร้าหวายตักน้ำ กลับไม่ได้อะไรเลยจริง ๆ สินะ"

อ๋องจี้ที่เพียรแสดงให้คนรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา จำต้องถอนตัวออกจากเวทีไปในฐานะลูกชายคนโตที่ไม่ได้เกิดจากเมียเอกเช่นนี้ แม้แต่หยวนชิงหลิงก็ยังรู้สึกเลยว่าเขาเป็นตัวละครที่น่าอนาถจริง ๆ แน่นอนว่าความรู้สึกในเวลาเดียวกัน เมื่อคิดไปถึงเรื่องร้าย ๆ เหล่านั้นที่เขาทำขึ้น ก็ยังทำให้รู้สึกโกรธเคืองไม่หายด้วยเช่นกัน

เมื่อวิเคราะห์สถานะอ๋องจี้อย่างละเอียด นอกจากการเป็นลูกชายคนโตที่เกิดจากนางสนมแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่จับต้องได้จริงเลยแม้แต่อย่างเดียว

อย่างมากก็แค่ เป็นเจ้าพระยาจิ้งรุ่นยกระดับขึ้นมาหน่อย