บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 507 ความฝันย้อนกลับไป

หยู่เหวินเห้าหันไปมองหมอหลวงเฉา "รีบหาวิธีเร็วเข้า"

สมองของหมอหลวงเฉาหมุนเร็วจี๋ กัดฟันพลางพูดว่า “ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ต้องล้วงคอ”

“ทำอย่างนั้นไม่ได้ มันจะส่งผลร้ายกับกระเพาะ” หยู่เหวินเห้าตัดใจทำไม่ลง

หมอหลวงเฉาพูดขึ้นว่า "เช่นนั้นก็พาพระชายาออกไปเดินเล่นเถอะ ให้นางได้เดินออกกำลังกายให้เหงื่อออกบ้าง หลังจากเหงื่อออกกลับมาค่อยเช็ดตัวด้วยน้ำร้อน วิธีนี้จะช่วยบรรเทาฤทธิ์เหล้าให้เจือจางลง อย่างน้อยก็พอจะทำให้นางรู้สึกดีขึ้นได้"

หยู่เหวินเห้าทนกับความทรมานใจไปวูบหนึ่ง แต่ก็จนใจอย่างยิ่ง ถ้ามันพอจะทำให้นางรู้สึกดีขึ้นได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว

ดึกดื่นค่อนคืน เขาประคองนางเดินออกไปข้างนอก ตอเป่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายหญิงของมัน จึงเดินตามหลังไปตลอดทาง

ร่างทั้งร่างของหยวนชิงหลิงกดทับลงไปบนร่างของหยู่เหวินเห้า นางมีสติสัมปชัญญะอยู่ แต่ก็เมามากจนเหมือนโลกหมุน อยากอาเจียนก็อาเจียนไม่ออก รู้สึกอึดอัดทรมานอย่างยิ่ง

หลังจากเดินไปได้ครู่หนึ่ง หยู่เหวินเห้ากลับมีสติแจ่มชัดขึ้นมาแล้ว ฤทธิ์เหล้าก็สลายหายไปจนหมดไม่มีเหลือ

เขาตัดสินใจอุ้มหยวนชิงหลิงขึ้นมาแล้วกลับไปที่ห้อง แล้วสั่งให้คนเตรียมน้ำร้อน

เขาให้แม่นมสี่กับแม่นมฉีกลับไปพักผ่อน ส่วนเขาก็อยู่คอยดูแลหยวนชิงหลิงด้วยตัวเอง

เมื่อถอดเสื้อผ้า ค่อยบรรจงเช็ดผิวของนางด้วยผ้าขนหนูร้อน ๆ เช็ดเบา ๆ ตรงแผลที่ท้องของนาง เขายื่นมือออกไปลูบไล้เบา ๆ นึกถึงความเจ็บปวดที่นางได้รับในตอนนั้น ก็รู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก ไหนเลยจะยังสนใจเรื่องที่ตัวเองต้องอดกลั้นต่อความปรารถนามาเป็นเวลาหลายเดือนได้อีก?

อันที่จริงเมื่อนึกย้อนกลับไป ฉากในวันนั้นมันเป็นอะไรที่น่าตื่นตระหนกมาก ถ้าหากวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกับนางจริง ๆ โลกของเขาคงพังทลายไม่มีชิ้นดีไปแล้ว

ไม่รู้ว่าชีวิตที่อยู่โดยปราศจากนาง จะยังมีความหมายอะไรอีก?

หยวนชิงหลิงตกใจจนพูดอะไรไม่ออกไปแล้ว นางลุกขึ้นช้า ๆ มองแม่ด้วยแววตาทึ่มทื่อ ทำไมคุณแม่ถึงได้ทั้งผอมทั้งซีดเซียวขนาดนี้ล่ะ?

นางรีบผุดลุกขึ้น ยังคงรู้สึกเวียนหัวเหมือนเดิม แต่โซฟา ทีวี โต๊ะน้ำชา ตู้

สวรรค์ ที่นี่คือบ้านนี่นา นางกลับมาบ้านแล้วเหรอ?

ตู้เสื้อผ้าในห้องมีกระจกสูงจากพื้นจรดเพดาน นางเห็นตัวเองในกระจก กางเกงยีนส์ เสื้อ Τ-sɦἱrτ ผมหางม้า

เนื้อละเอียด เป็นของขวัญวันเกิดตอนอายุครบยี่สิบสามที่คุณแม่มอบให้นางนั่นเอง

สวรรค์! สวรรค์! สวรรค์!

หยวนชิงหลิงนั่งลงบนเตียง นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน? นางกลับมาแล้วเหรอ? เจ้าห้าล่ะ? ลูกๆล่ะ?

นางเอามือปิดหน้าแล้วเริ่มร้องไห้

เป็นอะไรไปน่ะ?” แม่หยวนชิงหลิงยืนอยู่ที่ประตูพร้อมผ้าขนหนูร้อน สายตาตื่นตระหนก

น้ำตาไหลอาบนองหน้า ยืนขึ้นแล้วโผเข้าไปซุกหน้าลงในอ้อมแขนแม่ "คุณแม่คะ ขอโทษนะคะ

พึมพำเสียงแผ่วเบาว่า: “ไม่เป็นไรหรอกลูก ไม่เป็นไร กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว แม่รออยู่ที่นี่มาโดยตลอด

เห็นน้ำตาของแม่ไหลอาบเต็มสองตา นางรู้สึกเหมือนว่าตัวเองอยู่ในความฝัน แต่เมื่อเอื้อมมือออกไปเช็ดน้ำตาให้แม่ กลับรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริงอย่างมาก