บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 508 ลูกก็กลับมาให้แม่เห็นหน้าหน่อยเถอะ
แม่ของหยวนชิงหลิงกอดนาง พลางร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจสุดแสน
หยวนชิงหลิงตบหน้าตัวเองแรง ๆ ไปสองครั้ง โทษฐานทำให้แม่เสียใจ ทำให้คนในครอบครัวเสียใจ
นางคลายอ้อมกอดจากแม่ แล้วรีบถามว่า "พ่อล่ะคะ? พี่ชายล่ะ คุณย่าล่ะคะอยู่ที่ไหนกัน?"
แม่หยวนชิงหลิงเช็ดน้ำตา มองนางแล้วพูดว่า “พวกเขาไปทำงานกันหมดแล้ว คุณย่าของลูกเข้าโรงพยาบาล หลังจากที่ลูกจากไป ท่านก็สุขภาพไม่ดีเลย ปีนี้ก็แทบจะแอดมิดอยู่ในโรงพยาบาลตลอด”
“สวรรค์” หยวนชิงหลิงผุดลุกขึ้นทันที “หนูจะไปเยี่ยมคุณย่าที่โรงพยาบาล ท่านอยู่โรงพยาบาลไหนคะแม่?”
“อยู่ที่โรงพยาบาลประจำเมืองที่หนึ่ง เอาเถอะ เดี๋ยวแม่จะพาไป” แม่หยวนชิงหลิงเดินไปหยิบมือถือ “แม่จะโทรหาพ่อของลูก จะโทรหาพี่ชายของลูกด้วย บอกพวกเขาว่าลูกกลับมาแล้ว รอเดี๋ยวนะ รอเดี๋ยว......."
หยวนชิงหลิงรู้สึกเหมือนว่าท้องฟ้ากำลังหมุน เสียงข้างหูค่อย ๆ เลือนหายไป แต่กลับได้ยินเสียงร้องเรียกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาแทน "ชิงเอ๋อ ชิงเอ๋อ ลูกอยู่ไหนน่ะ? ลูกอยู่ไหน?"
“แม่คะ!” นางร้องตะโกนด้วยความตกใจ
“หยวน! หยวน! ตื่นสิ! รีบตื่นเร็วเข้า! เจ้าร้องไห้ทำไม? ฝันร้ายใช่หรือไม่?” หยู่เหวินเห้ากอดนางแน่น เห็นนางร้องไห้สะอึกสะอื้นหนักมาก ถึงขั้นร้องตะโกนออกมาในขณะฝันเลยทีเดียว
หยวนชิงหลิงลืมตาขึ้น ได้เห็นใบหน้าที่เป็นกังวลของหยู่เหวินเห้า จู่ ๆ ก็เกิดความรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่คนละโลกกับที่นี่ขึ้นมา "เจ้าห้า แม่ของข้าล่ะ? แม่ของข้าอยู่ที่ไหน?"
นางผลักเขาออกไป สะบัดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นจากเตียง ตะโกนอย่างบ้าคลั่งราวกับคนเสียสติว่า “ไม่! ทำไมถึงกลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะ? ข้าอยากเจอแม่ ย่าของข้าอยู่ที่โรงพยาบาล ข้าจะไปเยี่ยมท่าน เจ้าห้า ข้าต้องกลับไป ข้าต้องกลับไปนะ...”
หยู่เหวินเห้ากลัวมากจนต้องรีบกอดนางเอาไว้อย่างรวดเร็ว "เจ้าหยวน เจ้าแค่ฝันไป เจ้าแค่ฝันร้ายเท่านั้น ไม่ต้องกลัวนะ ข้าอยู่นี่แล้ว ข้าอยู่นี่"
ๆ แม่ข้าท่านเสียใจมาก ท่านป่วยแล้วด้วย ปกติท่านมักจะเข้มแข็งอยู่เสมอ ท่านล้มป่วยเพราะข้าเป็นต้นเหตุ ท่านป่วยแล้ว....” หยวนชิงหลิงร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า ทั้งทุบทั้งตีที่ไหล่หยู่เหวินเห้าไม่หยุด "เจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ข้าต้องกลับไป
หยวนชิงหลิง เจ้าใจเย็น ๆ ก่อน” หยู่เหวินเห้าได้ยินสิ่งที่นางพูด ในใจก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่ง “เจ้าไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เจ้าต้องอยู่ข้างกายข้าเท่านั้น
เจ้าไม่เข้าใจ แม่ของข้าป่วยแล้ว ท่านเป็นคนที่ใช้ชีวิตเข้มแข็งถึงขนาดนั้น แต่ท่านก็ป่วยแล้ว กระทั่งงานท่านก็ไม่ไปทำแล้วด้วยซ้ำ... ท่านกำลังเรียกข้าอีกแล้ว เจ้าฟังสิ
ร่างของนางอ่อนยวบ ทรุดลงไปในอ้อมแขนของเขา หยู่เหวินเห้ากอดนางเอาไว้แน่น ในใจหวาดกลัวตื่นตระหนก จนเกินขอบเขตของความตื่นตระหนกใด
ตอนที่หยวนชิงหลิงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ล่วงเข้าสู่ยามเช้าของวันถัดมาแล้ว
แต่ตัวเขาไม่ได้หลับตาลงเลยทั้งคืน ตอนที่นางตื่นขึ้นมา ก็ได้พบกับแววตาที่แฝงความวิตกกังวล
“หยวน!” เขาลูบใบหน้าของนางเบา ๆ “ดีขึ้นบ้างแล้วหรือไม่?”
หลังผ่านอาการเมาค้าง นางก็ทั้งรู้สึกปวดหัว ทั้งรู้สึกหัวบวมไปหมด นางใช้มือเคาะ ๆ
“อื้ม เจ้าดื่มจนเมาน่ะ”สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของนาง “ตอนนี้เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ปวดหัว!” หยวนชิงหลิงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย” ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ก็จะไม่ดื่มแล้ว ต้องโทษพระชายาจี้นั่นล่ะ”
หยวนชิงหลิงสะบัดหัวที่ยังรู้สึกมึน ๆ หนักๆ ตั้งสติแล้วพูดว่า "ข้ารู้สึกเหมือนว่าตัวเองฝันไป"
หยู่เหวินเห้าชักมือกลับด้วยความหวาดวิตก “ไม่! เจ้าไม่ได้ฝัน”
หยวนชิงหลิงหันไปมองเขา "ข้าจะฝันหรือไม่ เจ้าจะมารู้ด้วยได้อย่างไรล่ะ?"
“ข้า... ข้าไม่ได้นอนทั้งคืน เฝ้าดูแลเจ้าอยู่ เจ้าหลับลึกมากเลยเชียวล่ะ” หยู่เหวินเห้าอธิบาย
หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ต่อให้หลับลึกจริง ข้าก็สามารถฝันได้นะ"
หยู่เหวินเห้าจ้องมองนางเขม็ง "ถ้าเช่นนั้นเจ้า....เจ้าจำสิ่งที่ตัวเองฝันถึงได้หรือไม่?"
หยวนชิงหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า "จำไม่ได้แล้วล่ะ แต่ยังจำความรู้สึกนั้นได้ เป็นความรู้สึกโศกเศร้าอย่างน่าประหลาด"
“เช่นนั้นย่อมต้องเป็นฝันร้ายแน่ ไม่ต้องคิดแล้ว” หยู่เหวินเห้ารีบพูดอย่างรวดเร็ว
หยวนชิงหลิงส่งเสียงตอบรับ ยกผ้าห่มขึ้นแล้วลุกจากเตียง "ข้าจะไปดูลูก ๆ หน่อย"
“ข้าจะไปกับเจ้า” หยู่เหวินเห้าลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว มือข้างหนึ่งจับข้อมือนางไว้ “รอข้าด้วย”
หยวนชิงหลิงหันกลับมามองเขาด้วยความประหลาดใจ “ยังต้องรอเจ้าด้วยรึ? ก็แค่ไปหาลูกตรงๆ เลยก็ได้นี่ อยู่ที่ห้องถัดไปนี้เองนะ”
หยู่เหวินเห้าพูดว่า “ถึงอย่างนั้นก็ต้องไปด้วยกัน เจ้ายังไม่ได้ล้างหน้า กลิ่นเหล้าก็คลุ้งไปทั้งตัว รมลูก ๆ แย่เลย”
หยวนชิงหลิงหัวเราะพลางพูดว่า “ก็จริงนะ เมื่อคืนเจ้าทนไปได้อย่างไรกัน? เจ้าเมารึ?”
“ข้าแค่กึ่ง ๆ เมา ยังพอไหว” หยู่เหวินเห้าพูด
หมันเอ๋อเคาะประตู “ฝ่าบาท พระชายา ต้องการให้ข้าเข้าไปรับใช้หรือไม่เพคะ?”
“ไปยกน้ำมาหน่อย” หยู่เหวินเห้าสั่ง
“เพคะ!” หมันเอ๋อรับคำแล้วถอยออกไป
โดยปกติจะไม่ต้องการให้คนมาคอยดูแลรับใช้เวลาแต่งตัว ดังนั้น คุณชายใหญ่อย่างหยู่เหวินเห้าจึงไม่ต้องการให้ใครมาดูแลรับใช้เวลาแต่งตัวด้วยเช่นกัน แต่วันนี้เขาจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
หยวนชิงหลิงเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “เจ้ายังจะบอกว่าไม่เมาอีก เมื่อคืนเจ้าน่าจะเมากว่าข้าเสียอีกกระมัง? แค่แต่งตัวก็ยังทำไม่เป็นเสียแล้ว”
จากนั้นค่อยสวมเสื้อคลุมตัวนอกอีกชั้น รูปทรงผ้าต่วนนั้นทำให้เขาดูสูงโปร่งงามสง่า อกผายไหล่ผึ่งอย่างยิ่ง “ทำไมถึงเอาแต่จ้องหน้าข้าตลอดเลยล่ะ ?
เมื่อหยวนชิงหลิงเห็นสายตาของเขา ที่จ้องมองมาที่นางอย่างเอาเป็นเอาตาย จึงยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าตัวเองแบบไม่รู้ตัว
กอดนางแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “หยวน สัญญากับข้านะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าใครจะเรียกหาเจ้า หรือไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม เจ้าต้องทำทุกอย่างที่ทำได้ เพื่อหาทางกลับมาอยู่ข้างกายข้า กลับมาอยู่ข้างกายลูก ๆ ให้ได้นะ
“แล้วข้าจะไปไหนได้ล่ะ?” หยวนชิงหลิงถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่เลยทีเดียว
“ไม่ว่าจะไปที่ไหน” หยูเหวินห่าวเน้นย้ำคำเดิม “เจ้าต้องทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อกลับมาหาข้า ข้าอยู่ไม่ได้หากไม่มีเจ้า”
ข้ารู้แล้ว ทำไมหลังจากดื่มจนเมาไปครั้งเดียว ถึงกลายเป็นจอมเกาะหนึบขนาดนี้ไปได้เสียแล้วล่ะ? เจ้าเป็นรัชทายาทแล้วนะ
อ่าน บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 508 ลูกก็กลับมาให้แม่เห็นหน้าหน่อยเถอะ
ผู้แต่ง ลิ่วเยว่ ที่ บัลลังก์หมอยาเซียน นวนิยาย บทที่ 508 ลูกก็กลับมาให้แม่เห็นหน้าหน่อยเถอะ ให้รายละเอียดที่น่าสนใจอย่างยิ่ง นางเอกใน บทที่ 508 ลูกก็กลับมาให้แม่เห็นหน้าหน่อยเถอะ บัลลังก์หมอยาเซียน ที่มีบุคลิกเสรีนิยมและเข้มแข็ง ได้นำเรื่องราวมาสู่รายละเอียดที่คาดไม่ถึง ส่งผลให้ความรักของคนสองคนเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น นวนิยาย บัลลังก์หมอยาเซียน ลิ่วเยว่ บทที่ 508 ลูกก็กลับมาให้แม่เห็นหน้าหน่อยเถอะ ได้อัปเดตบทล่าสุดที่ th.readeraz.com อ่านชุดเต็ม บัลลังก์หมอยาเซียน แล้ววันนี้
บัลลังก์หมอยาเซียน ลิ่วเยว่ บทที่ 508 ลูกก็กลับมาให้แม่เห็นหน้าหน่อยเถอะ
บัลลังก์หมอยาเซียน นวนิยาย บทที่ 508 ลูกก็กลับมาให้แม่เห็นหน้าหน่อยเถอะ