บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 509 ราชฑูตมาเยือน

ในใจของหยวนชิงหลิงยังคงรู้สึกเจ็บปวดหนัก ๆ ตื้อๆ ไม่หาย แต่นางก็พอจะเรียนรู้วิธีที่สามารถนำมาจัดการกับอารมณ์แบบนี้ได้บ้างแล้ว

หลังจากงานเลี้ยงครบเดือนของเด็ก ๆ ก็เป็นการเฉลิมฉลองพระราชพิธีสถาปนารัชทายาทแห่งราชวงศ์เป่ยถัง

เชิญราชทูตจากประเทศต่าง ๆ มา

หยู่เหวินเห้าก็มีความสุขเช่นกัน เพราะคนที่ส่งออกไปกลับมารายงานว่า แม่ทัพใหญ่จิ้งถิงจะมาถึงเมืองหลวงในวันพรุ่งนี้แล้ว

หยู่เหวินเห้านอนไม่หลับทั้งคืนด้วยความตื่นเต้น กอดหยวนชิงหลิงไว้พลางเล่าถึงเรื่องราวของเขากับแม่ทัพใหญ่จิ้งถิงไม่หยุด

แม้ว่าในใจจะมีความสุขที่เขามีเพื่อนที่ดีเช่นนี้ แต่ก็ยังแอบกังวลใจว่าแม่ทัพใหญ่จิ้งถิงผู้นี้เป็นคนแคว้นต้าโจว การที่เขามาที่นี่อาจยังมีจุดประสงค์บางอย่างแฝงมาด้วย จะก่อให้เกิดพายุอะไรขึ้นมาหรือไม่ ? ถ้าหากเขามีความคิดแอบแฝงจริง ๆ ด้วยความไว้ใจของเจ้าห้า

ดังนั้น ตอนที่หยู่เหวินเห้าพูดว่าเขาจะไปต้อนรับแม่ทัพใหญ่จิ้งถิงที่ประตูเมือง หยวนชิงหลิงก็เสนอตัวขอไปกับเขาด้วย

? แต่ไม่รู้นะว่าต้องรอนานแค่ไหน ข้าคิดว่าจะไปก่อนเวลา ” หยู่เหวินเห้ากลัวว่านางต้องรอนาน ตัดใจให้นางต้องไปลำบากไม่ได้

ถ้าต้องรอนาน ข้าจะหาร้านน้ำชาแถว ๆ นั่งรอเอง ได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพจะพาฮูหยินมาด้วย ข้าไปต้อนรับด้วยก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว นอกจากนี้ แม่ทัพใหญ่จิ้งถิง ก็เป็นคนบอกเจ้าพระยาเจียงหนิงให้นำผงอู๋โยวมาให้พวกเรา

“ใช่แล้ว ต้องขอบคุณเขาให้มากจริง ๆ ” หยู่เหวินเห้าได้ยินหยวนชิงหลิงพูดยกย่องแม่ทัพใหญ่จิ้งถิงเช่นนี้ ก็รู้สึกดีใจมาก “ในเมื่อเจ้าอยากไปด้วย พวกเราก็ไปด้วยกันเถอะนะ หลังจากไปถึงที่นั่นแล้ว เจ้าก็หาร้านน้ำชานั่งรอไปก่อน ข้าจะไปรอที่หน้าประตูเมืองเอง ถ้าเห็นว่ากองทัพมาถึง ข้าจะสั่งให้สวีอีมารายงานให้เจ้ารู้”

เมื่อได้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉงและตื่นเต้นของเขา หยวนชิงหลิงก็อดส่ายหน้าไม่ได้ ในโลกใบนี้ มีมิตรภาพที่ลึกซึ้งเหนียวแน่นขนาดนี้อยู่จริง ๆ น่ะหรือ? เคยแต่ได้ยินยังไม่เคยได้เห็นแม้แต่ครั้งเดียวเลยจริง ๆ

วันรุ่งขึ้น หลังกินมื้อเช้า ทั้งสองคนก็ออกเดินทางไปพร้อมกับอาซี่และสวีอี

เมื่อได้ยินว่าจะได้พบกับแม่ทัพใหญ่จิ้งถิง ทั้งอาซี่และสวีอีก็ตื่นเต้นกันมาก ตอนที่อยู่บนรถม้า อาซี่ก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับฮูหยินของแม่ทัพใหญ่จิ้งถิง ซึ่งมีนามว่าเฉินจิ่นหนิงให้หยวนชิงหลิงฟัง

“ฮูหยินเฉินผู้นี้ก็แซ่เฉินเช่นกัน ซึ่งนับว่าแปลกมาก ในแคว้นต้าโจวของพวกเขา ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงเรื่องที่มีแซ่เดียวกันก็สามารถแต่งงานกันได้ ข้าได้ยินมาว่านี่เป็นกรณีที่ไทเฮาหลงทรงเอื้อให้ เฉินจิ่นหนิงผู้นี้เกิดในจวนกั๋วกง ต่อมาได้รับการอวยยศเป็นจวิ้นจู่ พ่อของนางเป็นแม่ทัพ นางเองก็เช่นกัน เคยนำกองทัพออกไปสู้รบ สู้จนแม่ทัพน้อยหงเล่แห่งเซียนเปยต้องหนีหัวซุกหัวซุน ได้ยินว่าเกือบจะต้องตายในสนามรบ ข้าแทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะได้เจอวีรสตรีผู้นี้แล้ว ไม่รู้ว่านางมีสามเศียรหกกรหรืออย่างไรนะ? ” อาซี่พูดพลางหัวเราะซื่อบื้อ

หยวนชิงหลิงได้ยินแบบนี้ ก็หัวเราะออกมาเช่นกัน “คนธรรมดาจะไปมีสามเศียรหกกรได้อย่างไรกัน? นี่ไม่ใช่เรื่องเล่าขำขันหรอกรึ?”

“ถึงจะไม่ได้มีสามเศียรหกกร เช่นนั้นก็ต้องสูงใหญ่ทรงพลังมากแน่ ๆ ท่านคิดดูสิ เป็นแม่ทัพหญิงเชียวนะ” อาซี่พูดอย่างมุ่งหาเหตุผลมารองรับ

หยวนชิงหลิงหลุดขำออกมาเสียงหนึ่ง "อาซี่ ข้าได้ยินมาว่าตระกูลหยวนของเจ้าก็เป็นแม่ทัพหญิงทั้งกลุ่ม คนในตระกูลหยวนของเจ้าต่างก็สูงใหญ่ทรงพลังกันหรือไม่ล่ะ?"

เมื่อพูดถึงตระกูลของตัวเอง อาซี่ก็ภูมิใจมากเช่นกัน แต่นางกลับพูดว่า: "แน่นอนว่าตระกูลหยวนของข้านั้นร้ายกาจมาก แต่ก็ไม่เหมือนจวิ้นจู่เฉินจิ่นหนิงหรอกนะ นางเป็นผู้นำกองทัพออกไปรบเพียงลำพัง เพื่อขจัดความขัดแย้งวุ่นวายภายในแคว้น จากนั้นจึงออกไปสู้รบกับเซียนเปยต่อ ช่างเป็นผู้หญิงที่องอาจผึ่งผายนัก อีกทั้งยังสามารถสร้างชื่อเสียงได้ภายในศึกแรกด้วย กระทั่งผู้ชายอกสามศอก ก็ยังแทบจะทำแบบนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำกระมัง?”

สร้างชื่อเสียงได้ภายในศึกแรก นั่นเป็นอะไรที่ร้ายกาจมากจริง ๆ หยวนชิงหลิงก็มีนิสัยยกย่องชื่นชมคนที่มีความสามารถด้วยเช่นกัน ดังนั้น จึงรู้สึกมีความคาดหวังรอคอยที่จะได้พบหน้าฮูหยินแม่ทัพใหญ่เฉินผู้นี้อยู่ไม่น้อยทีเดียว