บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 510 เพื่อนรักตลอดชีวิต

หยวนชิงหลิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หันหน้ากลับไปมองอาซี่ "ทำไมเจ้าถึงคิดเช่นนี้ล่ะ?"

อาซี่ตอบว่า: “ข้าแค่รู้สึกว่า อุปสรรคเดียวในใจนางตอนนี้น่าจะเป็นอ๋องเว่ยเท่านั้นแล้ว ถ้าหากนางต้องการจะปล่อยวางให้ได้จริง ๆ ก็น่าจะไปหาอ๋องเว่ยแล้วคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยกระมัง?”

“ยังมีอะไรที่ต้องพูดกันอีกล่ะ?” หยวนชิงหลิงนึกถึงบาดแผลที่อ๋องเว่ยทำกับนางไว้อย่างแสนสาหัส ก็หวังเพียงว่า อ๋องเว่ยจะถอยออกไปจากชีวิตของนางเสียที อย่าได้ไปตามตอแยอะไรนางอีกเลยจะดีที่สุด

“ก็ไม่รู้สิ” อาซี่ไม่เข้าใจความรักระหว่างชายหญิงนัก แค่รู้สึกว่า ผู้หญิงคนหนึ่งจะสามารถไปไหนได้ล่ะ?

หยวนชิงหลิงก้าวไปข้างหน้า อาซี่รีบพูดขึ้นทันทีว่า: "พี่หยวน ก้าวไปข้างหน้าอีกไม่ได้แล้วนะ มันอันตราย"

หยวนชิงหลิงหันกลับมายิ้มให้นาง "ไม่เป็นไร ลมนี้กำลังดีเลย ข้าอยากรับลมหน่อย"

“ถ้าแม่นมสี่อยู่ที่นี่นางต้องว่าท่านอีกแน่ ๆ นี่เพิ่งจะออกไฟได้เดือนเดียวเอง ยังโดนลมไม่ได้นะ” อาซี่เอ่ยห้าม

“ไม่เป็นไรหรอก อากาศอบอุ่นขึ้นแล้วล่ะ” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

อาซี่ยิ้ม “ก็ไม่นับว่าอบอุ่นนัก เมื่อวานไต้เท้าทังยังส่งเครื่องนอนไปที่คุกอยู่เลย พ่อของท่านบอกว่าในคุกอากาศหนาว”

เพราะฝ่าบาทยังรับสั่งให้สืบสวนอยู่ แม้ว่าทางเจ้าพระยาจิ้ง จะใช้วาทศิลป์พูดจาให้เรื่องมันฟังดูดีแค่ไหน แต่จะหลอกล่อให้พระองค์สับสนได้หรือ ? ดังนั้น ฝ่าบาทจึงมีรับสั่งให้คุมขังเขาไว้ในคุกของที่ทำการปกครองในกรมการพระนครก่อน

แต่หยู่เหวินเห้าพูดว่าฝ่าบาทคงจะไม่ตรวจสอบเข้าไปลึกกว่านี้ ในกระบวนการสอบสวน เป็นเพราะที่ปรึกษาหุ้ยยืนกรานแล้วว่าเป็นความตั้งใจของเขาเอง อีกทั้งยังเรียบเรียงคำสารภาพบางอย่างออกมาในทำนองว่า เป็นเพราะเขามีความขุ่นข้องหมองใจกับหยู่เหวินเห้าเป็นการส่วนตัว จึงคิดอยากแก้แค้นหยู่เหวินเห้า โดยอ้างชื่อของอ๋องอานติดต่อไปยังเจ้าพระยาจิ้ง แล้วสัญญาว่าจะช่วยเรื่องตำแหน่งขุนนาง โดยให้เจ้าพระยาจิ้งอุ้มตัวข้าวเหนียวน้อยออกมา

แล้ววิ่ง "ตึง ๆ ๆ " ลงไปอย่างรวดเร็ว พูดกับคนจากกรมพิธีการว่า: "มาแล้ว ๆ รีบเตรียมพรมแดง

ๆ ก็เกิดอาการหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกขึ้นมาทันที "นั่นเขาตัวจริงหรือนี่? ทำไมข้ารู้สึกว่าเหมือนเขาเป็นตัวตลกเข้าไปทุกที ๆ

“อะไรคือตัวตลก?” อาซี่ถาม

หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า " ตัวตลกคือคนที่ชอบทำอะไรที่เด๋อด๋าน่ารัก แต่ก็ซื่อบื้อโง่เขลาบ้างเป็นบางครั้งน่ะ"

ก็รู้สึกว่ามันขัดภาพลักษณ์มาก ตอนที่เดินลงไปกับนางจึงพูดว่า "ข้าไม่เคยเห็นเขาทำตัวคลุมเครือ หรือโง่เขลาเวลาทำธุระสำคัญเลย

ก็ได้เห็นรัชทายาทผู้เฉลียวฉลาดตามคำชมจากปากอาซี่ กำลังควบม้าตะบึงออกไปต้อนรับเขา เสียงกีบม้าวิ่งดังกุบกับ ๆ นั้นทำเอาฝุ่นลอยตลบเต็มท้องฟ้า เรียกว่าเขากับม้า

ชั่วขณะที่ผู้มาเยือนกำลังมาถึง เขาก็ถลาลงจากหลังม้า แล้ววิ่งตรงไปอย่างรวดเร็ว

หยวนชิงหลิงยกมือขึ้นมาปิดหน้า สวรรค์! เจ้าห้า! นี่เจ้าช่วยรักษาภาพลักษณ์หน่อยได้หรือไม่?

ก็ได้เห็นคนที่มีกริยาไม่สำรวมพอ ๆ กันคนหนึ่ง กระโดดลงจากหลังม้า

ชั่วเวลานั้น หยวนชิงหลิงคิดว่าพวกเขาอาจจะวิ่งเข้าไปกอดกันก็เป็นได้

โชคยังดีที่พวกเขาไม่ได้กอดกัน พวกเขาแค่ตบไหล่กันและกัน แล้วส่งสายตาทักทายกันเท่านั้น