บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 512 พวกเขามีความหวังไหม
จากนั้น ภายใต้สายตายั่วยุที่จ้องมองของอ๋องฉี เฉินจิ้งถิงดื่มหมดไปถ้วยหนึ่งโดยไม่พูดพร่ำ สีหน้าไม่เปลี่ยน ราวกับว่าดื่มน้ำเปล่าถ้วยหนึ่ง
อ๋องฉีกัดฟัน คิดว่าเขาเสแสร้ง จึงเทอีกถ้วยหนึ่ง “ที่กล่าวกันว่าสามแก้วเพื่อเป็นการให้เกียรติ มาอีก!”
พูดจบ แหงนหน้าอึกอึกอึกดื่มอีกถ้วยหนึ่ง
เฉินจิ้งถิงมองดูเขาด้วยความชื่นชม “อ๋องฉีมีความสามารถในการดื่มเหล้าดีพ่ะย่ะค่ะ”
อ๋องฉีโซเซเล็กน้อย รีบร้อนดื่มเกินไป แผ่นฟ้าแผ่นดินหมุนเล็กน้อยแล้ว เขาชี้ในถ้วยเหล้า “ตาท่าน ท่านแม่ทัพใหญ่อย่าได้ไม่ให้เกียรติ”
“อ๋องฉีน้ำใจไมตรีเปี่ยมล้น ข้าน้อยจะกล้าขัดขืนได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?” เฉินจิ้งถิงดื่มลงไปอีกแก้ว สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง อีกทั้งยิ้มอย่างอ่อนโยน
คราวนี้อ๋องฉีรู้แล้วว่าตัวเองบุ่มบ่าม ประเมินตัวเองสูงเกินไป นึกไม่ถึงว่าความสามารถในการดื่มเหล้าของคนอื่นจะดีเพียงนี้
แต่ว่า เมื่อครู่ได้ปฏิญาณไปแล้วว่าสามถ้วย นี่ยังเหลืออีกหนึ่งถ้วย หากว่าเขาดื่มถ้วยนี้ ก็เมาเป็นแน่แล้ว
เขากลอกลูกตา คนฉลาดจะหลบหลีกสถานการณ์ที่เสียเปรียบ มองดูหยู่เหวินเห้าแล้วกล่าว “ท่านพี่ห้า ยังมีอีกหนึ่งถ้วย ท่านมาดื่มให้แม่ทัพใหญ่สิพ่ะย่ะค่ะ”
ผลัดเปลี่ยนกันมาดื่มให้เขา ไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถยืนอยู่ได้โดยไม่เมา
หยู่เหวินเห้าจะไม่รู้ความคิดน้อยๆในใจของเขาได้อย่างไร? กล่าวอย่างช้าๆ “ดื่มเหล้าต้องค่อยๆดื่ม เจ้านี่คือกรอกเหล้า สิ้นเปลือง กินอาหารก่อน ประเดี๋ยวค่อยดื่ม”
อ๋องฉีกล่าวด้วยความรั้น “เช่นนั้นไม่ได้ พูดไว้แล้วคือสามถ้วย ถ้วยหนึ่งก็ขาดไม่ได้”
เทเหล้าด้วยตัวเอง เหล้าใสๆเต็มถ้วย มีเพียงพอครึ่งกิโลกว่า เขายิ้มแล้วยกถ้วยขึ้น “ด้วยพระมหากรุณาธิคุณของอ๋องฉี
เขาพูดจบ ดื่มหมดในหนึ่งคำ คว่ำถ้วยลง อมยิ้มมองดูอ๋องฉี
อ๋องฉีปอดแหกในพริบตาแล้ว กล่าวด้วยใบหน้าเหยเก “นี่......นี่รีบร้อนดื่มเกินไปหน่อยแล้ว”
หยู่เหวินเห้ากวาดตามองเขาแวบหนึ่ง “นี่คือแม่ทัพใหญ่ดื่มให้เจ้า เจ้าดื่มให้เขาสองถ้วย เขาดื่มหมดแล้ว ตอนนี้ดื่มกลับให้เจ้าถ้วยหนึ่ง เจ้าไม่ให้เกียรติใช่หรือไหม?”
ดวงตาโตๆที่น้อยใจของอ๋องฉีปิดลง “ดื่มก็ดื่ม”
เขายกถ้วยขึ้น รู้สึกว่าในสมองวิงเวียนครู่หนึ่ง นี่ดื่มลงไปก็กลัวเพียงแค่จะล้มลงไปแล้ว
หยวนหย่งอี้เอามือแย่งมาทันที กล่าวอย่างวางอำนาจ “ข้าดื่มแทนท่าน”
หลังจากรับมา หยวนหย่งอี้ยืนขึ้นมา กล่าวต่อเฉินจิ้งถิง “แม่ทัพใหญ่ แก้วนี้ข้าดื่มแทน ต้อนรับท่านสองสามีภรรยามาถึงเป่ยถังด้วยความนอบน้อมและจริงใจ”
หยวนหย่งอี้พูดจบ ก็แหงนหน้าดื่มหมด เหล้ารสชาติเข้มข้น โดยมากเป็นความรู้สึกความสุขที่ยังไม่จบ
อ๋องฉีมองดูหยวนหย่งอี้ยืดตัวออกมาด้วยความอาจหาญอย่างตะลึง ความซาบซึ้งพรั่งพรูออกมาจากในใจ ผู้หญิงคนนี้ เวลาใดๆก็ยังคงปกป้องเขาที่สุด
เฉิงจิ้งถิงมองดูหยวนหย่งอี้ด้วยความชื่นชม “ผู้หญิงไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้ชายจริงๆ!”
เรื่องวุ่นวายเล็กๆจบลงตรงนี้ อ๋องฉีสบายใจแล้ว จึงพิงไปทางข้างกายของหยวนหย่งอี้เรื่อยๆ
ดื่มเหล้าไปสามรอบ โดยพื้นฐานทั้งงานเลี้ยงต้อนรับการเดินทางมาจากแดนไกลก็คืองานชุมนุมรำลึกถึงอดีตของหยู่เหวินเห้าและเฉินจิ้งถิง
เรื่องเล็กๆนั่นในการพบปะของพวกเขา ถูกพูดวนไปมา หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง รายละเอียดมากมายในนั้นล้วนหยิบออกมาสนทนาวิเคราะห์แยกแยะอย่างละเอียด
ความสนใจของคนที่พูดยิ่งมากขึ้น แต่คนที่ฟังกลับฟังจนเหนื่อยหน่ายใบหูแล้ว
เฉินจิ่นหนิงจึงพูดขึ้นอย่างตรงไปตรงมาว่า “ในเมื่อพวกท่านเริ่มจากไม่ต่อสู้ไม่รู้จักกันจนกระทั่งรู้จักรักใคร่กัน ไม่เช่นนั้น ก็ออกไปสู้กันสักรอบ และจะได้หวนคิดถึงความรู้สึกตอนนั้นให้ดีๆครู่หนึ่ง”
หยู่เหวินเห้าและเฉินจิ้งถิงฟังจบ ก็รู้สึกว่าเป็นข้อเสนอที่ดี จึงรีบเรียกคนให้ความสะอาดสถานที่ เอาดาบออกมาสองด้าม ต้องการประลองสักรอบ หวนคิดถึงความฝันเก่าๆ
ในลานแขวนตะเกียงกันลมไว้หลายอัน ส่องจนในลานดูสลัวงดงาม
หยู่เหวินเห้าสวมชุดสีขาว เฉินจิ้งถิงสวมชุดสีเขียว เห็นเพียงทั้งสองเหาะขึ้นมา ดาบยาวๆเปล่งเสียงไพเราะน่าฟังในอากาศ วิชาดาบงดงามดั่งดอกไม้ ไม่มีแรงสังหารแม้แต่น้อย มีเพียงความรู้สึกในจิตใจที่อธิบายออกมาไม่ได้
หยวนชิงหลิงพูดเบาๆประโยคหนึ่ง “พอแล้วจริงๆ!”
ประจวบเหมาะ เฉินจิ่นหนิงมองเข้ามา หยวนชิงหลิงมีความเคอะเขินเล็กน้อย แต่เฉินจิ่นหนิงกลับยิ้มด้วยความเข้าใจฝ่ายตรงข้าม “พอแล้วจริงๆ”
อะซี่และหยวนหย่งอี้มองดูพวกเขาระบำดาบอยู่ตลอด เดิมทีคิดว่าสามารถเห็นการประลองยุทธที่น่าตื่นตาตื่นใจมากๆฉากหนึ่ง นึกไม่ถึง กลับเหมือนเป็นการเต้นระบำว่ารูปร่างท่าทางใครงดงามกว่าใคร อดไม่ได้และหมดความสนใจแล้ว
ตบโต๊ะแล้วลุกขึ้น หยิบดาบของอะซี่แล้วเหาะออกไป แยกคนทั้งสองออก กล่าวเสียงดัง
จิ้งถิงรีบยื่นดาบออกไปแยกออก จิ่นหนิงกลับตัวแล้วหมุน แทงไปทางจิ้งถิง หยู่เหวินเห้ารีบขึ้นหน้าไปช่วย เกิดเรื่องนี้ขึ้น
ไม่สนใจว่าตัวเองตั้งครรภ์ วิชาดาบชุดหนึ่งสามารถใช้ได้ถึงระดับสุดยอด เพราะทั้งสองล้วนหลบหลีกเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ เฉินจิ่นหนิงต่อพวกเขา ก็ได้เปรียบแล้ว
เกิดความน่าสนใจขึ้นมาแล้วจริงๆ ทั้งสองเริ่มต่อสู้ด้วยฝีมือที่แท้จริง วิชาดาบรวดเร็วและดุดัน กำลังภายในแรงสุดๆ ทุกที่ที่วิชาดาบไปถึง พัดกระพือใบไม้ให้ปลิวว่อนวุ่นวาย แสงเย็นของตัวดาบก็เหมือนดั่งสายฟ้าเช่นนั้น เกิดขึ้นฉับพลัน ตกลงฉับพลัน
ขณะที่ลงถึงพื้น ลมหายใจไม่ปกติเล็กน้อย แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มองดูทั้งสองต่อสู้กันขึ้นมา
หยวนชิงหลิงมองดูจนหลงใหล ความเลื่อมใสในก้นบึ้งของจิตใจที่มีต่อตาห้าลอยขึ้นมา
ดูเสื้อคลุมสีขาวของเขาลอยพลิ้วในอากาศ ดูดาบยาวเหมือนสายรุ้งของเขา ดูกำลังภายในที่สง่างามของเขา แม้ว่าจะเผชิญหน้ากับเฉินจิ้งถิงแม่ทัพที่ออกกระบวนท่ารวดเร็วปราดเปรียวเช่นนี้ เขาก็ไม่มีวี่แววจะพ่ายแพ้แม้แต่น้อย
แต่ได้ยินหยวนหย่งอี้ชมเปาะอยู่ข้างกาย “โอ้พระเจ้า พวกเขาออกกระบวนท่าเร็วยิ่งนัก ข้าตาลายหมดแล้ว ล้วนมองไม่ชัดเจนแล้วว่าออกกระบวนท่าอย่างไรรับกระบวนท่าอย่างไร พวกเขาเข้ากันได้อย่างยอดเยี่ยมจริงๆ สองชุดแยกได้ชัดว่าสกัดกั้นวิชาดาบของกันและกัน แต่กลับเจอกระบวนท่าไหนก็สามารถรับกระบวนท่านั้นได้
บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 512 พวกเขามีความหวังไหม ออนไลน์ฟรี
นวนิยายชุด บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 512 พวกเขามีความหวังไหม เป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมของผู้แต่ง ลิ่วเยว่. ในที่นี้ ผู้แต่ง ลิ่วเยว่ ได้เจาะลึกถึงบุคลิกของตัวละครหลัก ทำให้ผู้อ่านรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่น่ารักมากแต่ก็น่าประทับใจไม่แพ้กัน ทั้งสองคนถูกครอบครัวทอดทิ้ง แต่พวกเขาก็เป็นคนที่โหยหาความรักมากที่สุด.. นางเอกทั้งชายและหญิงจะมารวมตัวกันที่ บทที่ 512 พวกเขามีความหวังไหม บัลลังก์หมอยาเซียน หรือพบอีกคนหนึ่ง ปัญหา? ติดตาม บัลลังก์หมอยาเซียน นวนิยาย บทที่ 512 พวกเขามีความหวังไหม ได้ที่เว็บไซต์ th.readeraz.com
บัลลังก์หมอยาเซียน ลิ่วเยว่ บทที่ 512 พวกเขามีความหวังไหม
บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 512 พวกเขามีความหวังไหม นวนิยาย