บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 520 หมาป่าทำไมหรือ

หยู่เหวินเห้าอ๋อเสียงหนึ่ง แล้วกล่าวถาม “เช่นนั้นตอนนี้อาการป่วยของลูกๆหายแล้วสินะ?”

“บอกว่าหายแล้ว ทุกวันแม่นมสี่ล้วนวิ่งเข้าไปรอบหนึ่ง นางก็ไม่วางใจ ก็กลัวว่า.......” หยวนชิงหลิงเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “เกรงว่าเสด็จแม่จะเข้ามาแย่งลูกไป”

“เจ้าก็วางใจเถอะ ครั้งนี่เป็นเสด็จย่าลงโทษนางด้วยตัวเอง นางไม่กล้าก่อความวุ่นวายแล้ว อย่างอื่นเรื่องอะไรก็สามารถปล่อยตามใจนางได้ แต่เด็กๆเป็นลูกรักดั่งดวงใจของเสด็จย่า แตะต้องไม่ได้

ดังนั้นจึงวางใจ” หยวนชิงหลิงกล่าว ชะงักครู่หนึ่ง มีความซึมเศร้าเล็กน้อย “แต่ว่า ลูกๆอยู่ข้างในวังตลอดข้าก็ไม่วางใจ ท่านว่า

หยู่เหวินเห้าหัวเราะแล้วกล่าว “ภายในสามวันห้าวันนี้เจ้าเลิกคิดได้เลย เสด็จย่าแย่งไปแล้ว จะคืนให้พวกเราได้ง่ายๆที่ไหนกัน? หากว่าเจ้าคิดถึงจนทนไม่ไหว พรุ่งนี้เข้าวังไปเยี่ยมเป็นเพื่อนเจ้า”

หยวนชิงหลิงอยากเข้าวังไปเยี่ยมแล้วจริงๆ พูดไปก็นึกอีกเรื่องนึงขึ้นได้ กล่าว “ถูกแล้ว สวีอีบอกว่าหลังจากที่พวกเด็กๆเข้าวังแล้ว

หยู่เหวินเห้าแปลกใจ “น่าแปลกขนาดนี้เชียว? ทั้งสามวันก็ไม่ได้กินหรือ?”

ท่าทางหมดอาลัยตายอยาก ให้เนื้อก็ไม่กิน เมื่อก่อนข้าเคยหยอกเล่น ดมได้กลิ่นเนื้อก็มา ชอบมากเชียว แต่วันนี้ข้าเข้าไปดูครู่หนึ่ง สวีอีเอาเนื้อป้อนพวกเขา

หยู่เหวินเห้าหัวเราะแล้วกล่าว “เจ้าถามพวกมันไม่พูดเป็นแน่ เจ้าก็ฟังภาษาสัตว์ไม่รู้เรื่องอีก”

หยวนชิงหลิงชะงัก ยิ้มเยาะ “ก็ไม่ใช่เพราะฟังไม่ออกหรือ? ข้าร้อนใจจนเลอะเลือนแล้วจริงๆ”

หยู่เหวินเห้าจูงมือของนาง “ไป พวกเราไปดู อาจจะเพราะสภาพอากาศร้อน ไม่ชอบกินของ อีกทั้งบวกกับหมาป่าก็ไม่ใช่ว่าต้องกินทุกวัน”

หมาป่าหิมะตั้งแต่ที่มาแล้ว ก็อยู่ห้องข้างๆห้องของทารกมาโดยตลอด สวีอีทำเตียงให้พวกมันหมดแล้ว อย่างไรก็ตามเป็นของขวัญที่ไท่ซ่างหวงประทานให้ ดังนั้นจึงล้ำค่าเป็นพิเศษ ก็กลัวว่าจะทำให้เหล่านายน้อยหมาป่าเสียหาย

สวีอีหวงแหนลูกหมาป่าทั้งสามตัวนี้เป็นอย่างมาก เป็นเขาที่ดูแลมาโดยตลอด พาออกไปเดินเล่น พาเข้าไปให้เด็กๆดู เฝ้าดูอยู่ข้างๆ สามารถบอกได้ว่าดูแลอย่างรอบคอบ

ตอนนี้สวีอีก็อยู่ด้านในห้อง เห็นหยู่เหวินเห้าและหยวนชิงหลิงเข้ามา เขากล่าวขึ้นด้วยความกังวลใจ “รัชทายาท พระชายารัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ เหล่านายน้อยหมาป่ายังไม่กินอะไรเลย ไม่เช่นนั้นหาหมอหลวงมาตรวจหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

หยู่เหวินเห้าเผลอหัวเราะออกมา “เขาไม่ได้รักษาหมาป่าสักหน่อย หาเขามีประโยชน์อะไรล่ะ?”

เขามองดูหมาป่าน้อยทั้งสามหมอบอยู่บนเตียง ร่างกายเล็กๆหดเป็นก้อน ท่าทางเซื่องซึม อาจเป็นเพราะไม่ได้กินข้าว แสดงให้เห็นความตัวเล็กซูบผอมอ่อนแอเป็นพิเศษ หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความแปลกใจ “ผอมลงเยอะขนาดนี้เชียว? ไม่ใช่ว่าหมาป่าทนหิวได้มากหรือ?”

“หมาป่าที่โตแล้วถึงสามารถทนหิวได้ กินมื้อหนึ่งสามารถอยู่ได้ครึ่งเดือน ตอนนี้พวกมันยังเป็นเด็กน้อย ต้องกินเนื้อถึงจะได้พ่ะย่ะค่ะ” สวีอีได้ทำการศึกษาการเลี้ยงหมาป่ามาแล้วรอบหนึ่ง

หยู่เหวินเห้าอุ้มขึ้นตัวหนึ่งในนั้นขึ้นมา เห็นเพียงหมาป่าหิมะตัวเล็กๆเกาะบนข้อมือของเขาอย่างเซื่องซึม เหมือนปุยฝ้ายก้อนหนึ่ง ไม่มีน้ำหนักอะไร “นี่คือของใคร?”