บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 522 เจ้ามาหาเรื่องใช่หรือไม่

เข้าออกยังต้องได้เหยียบ เขายังจูงแม่ของเหล่าหมาป่าหิมะตัวน้อยมาด้วย ไปฉี่และอึอยู่บนบานประตูนั้น จากนั้นก็เงยหน้าที่ดูได้ใจมากพูดกับหยู่เหวินเห้าว่า “รัชทายาท พรุ่งนี้ตอนท่านไปที่จวนจูกั๋วกง ก็บอกเขาด้วย ประตูใหญ่ของจวนกั๋วกงนั้น

หยู่เหวินเห้ารู้สึกระอาใจอยู่บ้างกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่ดูราวกับเด็กเกเรของเซียวเหยากง ถ้าหากเขาเอาคำพูดนี้ไม่พูดจริงๆละก็ เท่ากับรนหาที่ตายน่ะสิ จูกั๋วกงคงตีเขาจนต้องค้นหาฟันที่หล่นเต็มพื้นของตัวเองให้วุ่น

ทำไมจึงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนี้ ท่านกับจูกั๋วกงมีความแค้นอะไรต่อกันแน่ ข้าเคยลองถามดูแล้ว สมัยก่อนพวกท่านเคยเป็นเพื่อนที่ดีกันมาก เคยผ่านเหตุการณ์ความเป็นความตายมาด้วยกันหลายครั้ง ทำไมจึงทะเลาะกันมาจนถึงจุดนี้ได้

หยู่เหวินเห้านั่งลงและถามขึ้น สายตาพยายามไม่มองไปยังบานประตูสีแดงนั่น ช่างขวางหูขวางตาเสียจริง

ก็ระเบิดอารมณ์ออกมาทันที “รัชทายาทอย่าพูดจาเหลวไหล ข้าไม่เคยเป็นเพื่อนที่ดีกับเขามาก่อน ไม่รู้จักคนคนนี้ คนที่ขายเพื่อนเช่นเขา

“ท่านระงับอารมณ์สักหน่อยเถอะ ท่านว่าเขาขายเพื่อน ขายเพื่อนนักรบ ท่านลองดูมาสิว่าเขาขายอย่างไร

ไม่อยากพูดถึง พูดถึงแล้วก็รู้สึกขยะแขยง ”เซียวเหยากงนั่งลง เอ่ยอย่างรู้สึกโมโหเต็มอก “เดิมทีข้าคิดว่าทุกคนต่างก็ล่วงเลยมาจนถึงอายุปูนนี้แล้ว ไม่ว่าจะมีบุญคุณความแค้นอะไร เพื่อบ้านเมืองแล้วก็ควรจะวางลงได้แล้ว จึงไปหาเขาด้วยตนเอง เขากลับให้คนไปหาฉี่มารดใส่ตัวข้า ราวกับว่าเรื่องในอดีตนั้นข้าเป็นคนผิดอย่างไรอย่างนั้น เขาไปเอาหน้ามาจากไหน จึงได้กล้าทำกับข้าเช่นนี้ เรื่องพันธมิตร ถ้าหากเขาไม่เห็นด้วย ข้าจะเอามีดไปฟันเขา เจ้าแก่หนังเหนียว ให้เกียรติเขาหน่อยก็ทำเป็นหยิ่งผยอง เขายังมียางอายหรือไม่ ต่ำช้าเสียจริง รัชทายาท แม่ทัพใหญ่ ถ้าหากที่พวกท่านมาวันนี้ก็เพื่อจะมาขอร้องแทนเจ้าจูละก็ ไม่ต้องพูด

หยู่เหวินเห้ากับจิ้งถิงที่ได้ยินเสียงด่าราวรัวราวกับระเบิด สุดท้ายยังมีคำสั่งไล่แขกอีกด้วย ต่างก็มองหน้ากัน ไม่รู้จะยิ้มหรือร้องไห้ดี นี่ไม่มีทางพูดจาอะไรได้เลย

หยู่เหวินเห้ารู้ว่าจะรับมือกับเด็กแก่เกเรได้อย่างไร ไม่สามารถแข็งชนแข็งได้ ก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่ได้มาเพราะเรื่องนี้ มาเพราะเรื่องหมาป่าหิมะตัวน้อยต่างหาก”

เซียวเหยากงพอได้ยินว่ามาเพราะเรื่องของหมาป่าสุดที่รัก สีหน้าก็อบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย “ทำไมหรือ”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “หลายวันก่อนไทเฮาพาเด็กๆเข้าไปอยู่ในวัง เข้าไปสามวัน หมาป่าหิมะตัวน้อยก็ไม่กินข้าวสามวัน เมื่อคืนพาเด็กๆกลับจวนมาแล้ว หมาป่าหิมะก็กินข้าวทันที ท่านว่าน่าประหลาดหรือไม่ หมาป่าหิมะตัวเล็กแค่นี้ หรือว่าจะรู้จักยอมรับเจ้านายของมันแล้ว”

เซียวเหยากงนั้นรู้สึกภูมิใจมาก “แน่นอน หมาป่าหิมะมีจิตวิญญาณ พวกมันถูกไท่ซ่างหวงประทานให้กับเหล่าพระราชนัดดา พวกมันรู้ว่าเจ้านายของตัวเองเป็นใคร หมาป่าหิมะยังเล็ก ห่างจากกลิ่นอายของเจ้านายไม่ได้ ห่างแล้วก็จะป่วย ไม่สบาย ภายหน้าหากจะเข้าไปอยู่ในวัง ต้องพาหมาป่าหิมะไปด้วย”

แม่ทัพใหญ่จิ้งถิงถามขึ้นอย่างอยากรู้ว่า “หมาป่าจำเจ้านายได้ เรื่องนี้น่าประหลาดใจจริงๆ ”

เซียวเหยากงมองเขาแวบหนึ่ง “มีอะไรให้น่าประหลาดใจ บ้านท่านก็มีหมาป่าอยู่ตัวหนึ่งมิใช่หรือ ”

“นี่ท่านรู้ด้วยหรือ”จิ้งถิงเบิกตากว้าง

เซียวเหยากงรู้สึกประหลาดใจ “เรื่องหมาป่า ยังมีที่ข้าไม่รู้อีกหรือ”

“ท่านชื่นชอบหมาป่ามากเลยหรือ”