บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 530 ไท่ซ่างหวงก็ไม่สบาย

ตี๋เว่ยหมิงได้ยินคำพูดนี้ ก็เกิดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา โดยเฉพาะ คำพูดนี้ได้พูดต่อหน้าคนของตระกูลจูมากมาย ไม่ให้เกียรติเข้าเลยแม้แต่น้อย ยังคิดว่าเขาเป็นไอ้หนุ่มไม่รู้ประสาเหมือนสมัยก่อน

เพียงแต่ เขารู้ว่าอารมณ์ของพ่อตานั้นรุนแรงมาก ตอนนี้คงล่วงเกินไม่ได้จริงๆ

กลับเป็นนางจูใหญ่ที่ช่วยสามีพูดขึ้นมา “ท่านพ่อ ท่านพูดเช่นนี้ได้อย่างไรกัน เขาเองก็หวังดีกับท่าน เกรงว่าท่านจะหลงกล เดิมทีท่านก็ไม่สนใจและไม่เลือกข้าง ถ้าหากถูกคนอื่นเอาจุดอ่อนจากการป่วยของท่านแม่มาบีบท่านให้ยืนอยู่ฝ่ายรัชทายาท แล้วท่านจะเอาอ๋องอันไปไว้ที่ไหน ”

สีหน้าของจูกั๋วกงขรึมลงทันที ใช้สายตาอันโกรธเคืองจ้องมองนางจูใหญ่ “รัชทายาทกับอ๋องอันยืนอยู่คนละฝั่งหรือ รัชทายาทเป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ ภายหน้าจะสืบทอดอำนาจของประเทศที่ยิ่งใหญ่ เจ้าว่าอ๋องอันจะตั้งตนเป็นปรปักษ์กับรัชทายาท เท่ากับกำลังชี้ให้เห็นว่าอ๋องอันเป็นผู้มักใหญ่ใฝ่สูงใช่หรือไม่ ไม่รู้ถึงเป็นอะไรทั้งคืน เอาแต่พูดจาเหลวไหล ถ้าหากคำพูดนี้หลุดรอดออกไป เท่ากับเจ้าทำร้ายอ๋องอัน เมื่อครู่ข้าก็อยากจะด่าเจ้า พระชายารัชทายาทออกมาตรวจรักษาอาการของแม่เจ้าในเวลาดึกดื่น เจ้าไม่ขอบคุณสักคำยังจะพูดจาขัดขวางสร้างความลำบากใจ เจ้าคิดอยากจะทำอะไร เจ้าลองพูดสิว่าเจ้าจะทำอะไร ไม่เข้าใจจริงๆ”

ใบหน้าของนางจูใหญ่เต็มไปด้วยความอับอาย เอ่ยอย่างโมโหว่า “ท่านพ่อ ลูกก็แค่เป็นห่วงท่าน ทำไมท่านต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟด้วย ลูกเขยของท่านกับข้าทำอะไรผิดอย่างนั้นหรือ”

จูกั๋วกงเอ่ยอย่างไร้เยื่อใยว่า “ถ้าเจ้าไม่รู้แม้กระทั่งว่าเจ้าทำอะไรผิดไป ก็ไม่สมควรเกิดเป็นคน ไม่ยินดีต้อนรับพวกเจ้า กลับไปเถอะ”

พูดจบ จูกั๋วกงก็เดินจากไปทันที

ทิ้งทุกคนเอาไว้ ชั่วขณะนั้นทำเอาทุกคนทำตัวไม่ถูกไปเลยทีเดียว ท่านพ่อยังไม่เคยแสดงท่าทีเช่นนี้ต่อตี๋เว่ยหมิงเลย การตำหนิในค่ำคืนนี้ ทำเอาทุกคนไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไรต่อไป

เมื่อพูดถึงหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงที่รถม้าเพิ่งจะกลับมาถึงจวนอ๋องฉู่ ก็เห็นรถม้าของในวังก็มาถึงพอดี หยู่เหวินเห้าเลิกผ้าม่านขึ้นประคองหยวนชิงหลิงลงมา “ใครกัน”

ไทเฮาเช็ดน้ำตา มองหยวนชิงหลิงแวบหนึ่ง “เจ้ารีบเข้าไปดู ว่าเป็นอะไรกันแน่ คงไม่ใช่เจอเคราะห์ร้ายหรอกนะ”

หยวนชิงหลิงรับคำและพูดว่า “เสด็จย่าอย่าร้อนใจ ข้าขอตรวจดูก่อน”

นางเดินเข้าไป เห็นเพียงผิวหนังของไท่ซ่างหวงแห้งกร้าน ดวงตาโบ๋ลึก ริมฝีปากแห้งแตกร้าว เป็นอาการสูญเสียน้ำจริงๆ

ตรวจร่างกายสักพัก และถามหมอหลวงไม่กี่คำ ก็ทำการให้น้ำเกลือก่อน

ให้เขากินยาไปหลายเม็ด กลับให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี กลืนยาเข้าไปทันที

ผ่านไปชั่วครู่ ดวงตาของไท่ซ่างหวงค่อยๆรวบรวมจุดสังเกตมองไปยังหยวนชิงหลิง ราวกับเพิ่งจะตื่นขึ้นมา “มาทำไม”

หยวนชิงหลิงมองเขา “กินอะไรมั่วอีกแล้ว ทำไมจึงท้องเสียได้”

ก็กินตามที่เจ้าบอก เน้นอาหารจืดย่อยง่ายเป็นหลัก ”ไท่ซ่างหวงเผยให้เห็นแววตาที่ค่อนข้างฉงนน่าสงสารเป็นพิเศษออกมา เป็นเพราะท้องร่วงทำให้ผอมลงไปมาก ดวงตาดูแล้วค่อนข้างใหญ่ขึ้นมาก กลับเพิ่มความหล่อเหลาขึ้นมาอีกหลายส่วน “ไม่กินอะไรก็มีอาการท้องร่วง