บัลลังก์หมอยาเซียน บทที 534 พระชายารัชทายาทต้องดูแลคนของตัวเองให้ดี

อะซี่ที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นว่า “นี่จะกลัวอะไร? ไม่ยอมรับก็หมดเรื่องแล้ว”

หมันเอ๋ออึ้งไปสักพัก พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ยอมรับได้หรือ? เรื่องที่กระทำไปแล้ว จะไม่ยอมรับได้อย่างไร?”

อะซี่พูดขึ้นว่า “เจ้าทึ่มทื่อ กระทำความดีต้องยอมรับ กระทำความผิดกับคนดีก็สามารถยอมรับได้ แต่กับคนเลวทำไมต้องยอมรับ? เจ้าเห็นนางยอมรับว่านางพูดจาว่าร้ายเหยียดหยามพี่หยวนไหม? นางพูดเองเออเองว่าตนเองมีเหตุผล ตอนนี้ข้าหวนคิด นางตั้งใจทำให้ข้าโกรธเพื่อทำลายชื่อเสียงของพี่หยวน คนแบบนี้โหดร้ายมาก สมควรถีบนางอยู่แล้ว ถีบหนึ่งทีไม่พอ สมควรระเบิดหัว”

หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “อะซี่ อย่างสอนให้หมันเอ๋อเสียคน”

“หมันเอ๋อทึ่มทื่อ พี่หยวนคิดว่าข้าพูดไม่ถูกหรือ?”อะซี่ถามกลับ

หยวนชิงหลิงพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ พูดได้ถูกต้องมาก บางครั้งสำหรับคนไม่ดี จะพูดแต่คุณความดีมีศีลและธรรมไม่ได้ คนอื่นจะคิดว่าเจ้าน่ารังแก เราไม่เริ่มรังแกคนอื่นก่อน แต่เมื่อถูกคนอื่นรังแก ก็จะยอมถูกรังแกอยู่ฝ่ายเดียวไม่ได้ มีกำลังก็ต้องตอบโต้ หากไม่มีกำลังก็อดทนไว้ รอเมื่อมีโอกาสค่อยเอาคืน ไม่ว่ายังไง อย่าให้ตนเองถูกเอาเปรียบ”

หมันเอ๋อพยักหัวอย่างเข้าใจหรือไม่เข้าใจก็ไม่รู้ พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นที่บ่าวถีบในครั้งนี้ นับว่าถีบถูกต้องแล้ว”

“ไม่ผิด ถูกต้องแล้ว” อะซี่เอาวางบนบ่าหมันเอ๋ออย่างภาคภูมิ พร้อมพูดขึ้นว่า “วางใจ มีเรื่องอะไร ข้ารับหน้าแทนเจ้า และก็ไม่ทำให้พี่หยวนเดือดร้อน แต่พวกเรายังคงพูดประโยคนั้น ไม่ยอมรับ ผู้หญิงโตแล้ว ทำบ้างไม่ทำบ้าง บางครั้งยอมรับได้ แต่บางครั้งต้องไม่ยอมรับ”

“พวกเขาเห็นเจ้าชัดเจนไหม?”หยวนชิงหลิงถามขึ้น

ถึงจะไม่ได้กำหนดโทษ แต่ว่าในที่เกิดเหตุมีคนเห็นเหตุการณ์ เป็นบ่าวใช้ข้างกายพระชายารัชทายาทที่ถีบฮูหยินของแม่ทัพใหญ่ จนฮูหยินของแม่ทัพใหญ่ล้มหัวทิ่มไปในเกี้ยว ศีรษะได้รับบาดเจ็บ

หยวนชิงหลิงถามว่า “งั้นหมายถึงบ่าวใช้ของข้าคนไหนหรือ? ใช่คนที่วันนี้ทะเลาะกับฮูหยินของแม่ทัพใหญ่คนนั้นหรือไม่?”

ผู้ช่วยเจ้ากรมไม่รู้ว่ามีเรื่องทะเลาะกัน แต่คิดว่าเป็นแค่บ่าวใช้คนหนึ่งก็ยังกล้าทะเลาะกับฮูหยินของแม่ทัพใหญ่ แสดงให้เห็นว่ากำเริบเสิบสานอย่างมาก อาจจะคิดแก้แค้นลับหลังก็เป็นได้ จึงพูดขึ้นว่า “นางนั่นแหละ”

อะซี่ก้าวเดินมา ยืนอยู่ตรงหน้าผู้ช่วยเจ้ากรม พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่เคยถีบนาง นางใส่ร้ายข้า”

ผู้ช่วยเจ้ากรมเห็นน้ำเสียงอะซี่ก้าวร้าว จึงตะคอกพูดขึ้นว่า “บังอาจ ข้าอยู่ตรงนี้ ควรที่เจ้าจะมากำเริบเสิบสานหรือ?”

อะซี่อึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ากำเริบเสิบสานยังไง? ข้าแค่พูดว่าข้าไม่เคยถีบนาง กลายเป็นกำเริบเสิบสานยังไง?”

“ระวังท่าทีของเจ้าด้วย ท่าทีที่กำเริบเสิบสานของเจ้า จะทำให้พระชายารัชทายาทขายหน้า ส่วนที่เจ้าเคยถีบหรือไม่นั้น

ท่าทีข้ากำเริบเสิบสานตรงไหน? เมื่อกี้ก็พูดดีๆอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? ครั้งนี้ข้ากำเริบเสิบสาน แต่ข้าถูกใส่ร้ายข้าไม่ได้กำเริบเสิบสานไม่ใช่หรือ? ใช่ วันนี้ข้าทะเลาะกับนาง เกือบจะทำร้ายร่างกายกันแล้ว แต่ล้วนเป็นเพราะนางปากเสีย ท่านกั๋วกงก็สั่งสอนนางแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมเราออกมาจากจวนแล้ว หลังจากนางถูกท่านกั๋วกงตำหนิสั่งสอน