บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 539 ตัดขาดความสัมพันธ์

จูโห้วเต๋อไปหานางจูใหญ่ อธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง นางจูใหญ่ได้ยินว่าคนที่ผู้ช่วยเจ้ากรมจับตัวมาเป็นหญิงสาวตระกูลหยวนคนนั้น ก็ทั้งโกรธทั้งโมโห ตอนนี้คนตระกูลหยวนมาหาถึงที่ ด้วยนิสัยของท่านพ่อ ไม่มีทางแข็งข้อคนตระกูลหยวนอย่างแน่นอน มีแต่จะบีบบังคับให้นางยอมอ่อนข้อ และตระกูลหยวนก็ไม่น่ามีเรื่องด้วย คิดถึงเช่นนี้ นางพูดกับจูโห้วเต๋อว่า “พี่ใหญ่ท่านไปก่อน ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวข้าตามไป บนเสื้อผ้ายังเลือดเปื้อน เสียมารยาท”

จูโห้วเต๋อเห็นบนไหล่ของนางมีเลือดเปื้อนอยู่จริง จึงพูดขึ้นว่า “งั้นก็ได้ เจ้ารีบหน่อย ท่านพ่อโกรธอย่างมากแล้ว”

หลังจากจูโห้วเต๋อออกไปแล้ว นางจูใหญ่ก็รีบพาบ่าวใช้ออกไปจากทางประตูหลัง

นางไม่มีทางไปปะทะเรื่องนี้แน่ วันนี้คนที่ตระกูลหยวนมาหาคือท่านพ่อ ไม่ใช่นาง ท่านพ่อจะต้องมีวิธีจัดการ ไม่ว่าจะเป็นการกระทำอย่างไร้ซึ่งจิตใจที่หยิ่งในศักดิ์ศรี หรือยอมแลกกับข้อแลกเปลี่ยนบางอย่าง ยังไงหลายปีมานี้เขาก็ปฏิบัติเช่นนี้กับตระกูลหยวนมาตลอด ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

จูกั๋วกงรออยู่ด้านนอกนานมาก ก็ไม่เห็นนางจูใหญ่ออกมา เมื่อสั่งคนไปตามอีกครั้ง กลับพบว่าคนหนีไปแล้ว สีหน้าจูกั๋วกงเขียวบึ้งขึ้นมาทันที หลังจากเขียวบึ้งแล้ว หันไปมองเห็นใบหน้าโกรธจัดของฮูหยินใหญ่ตระกูลหยวน เขาก็อับอายจนหน้าแดงขึ้นมา แล้วก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง

ภายใต้การจ้องเขม็งของฮูหยินใหญ่ตระกูลหยวน เขากลับทำตัวไม่ถูก เหมือนเด็กทำผิดแล้วไม่รู้จะขอโทษหรือชดเชยยังไง

ในนี้มาจากความอ่อนแอทางจิตใจที่เขามีต่อฮูหยินใหญ่ตระกูลหยวนมาตลอด แต่มากยิ่งกว่านั้นก็คือ เมื่อเขาหวนคิดดู จวนกั๋วกงทำเกินไปจริงๆ

หน้าผากจูกั๋วกงมีเม็ดเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมา เขายื่นมือไปเช็ด แล้วก็พูดอธิบายไม่ออกสักคำ

“ทหารผ่านศึกอย่างพวกเรา เพื่อผืนแผ่นดินเป่ยถัง เพื่อให้เป่ยถังไม่ถูกเป่ยโม่กับเซียนเปยรังแก แทบเกือบที่จะเอาชีวิตไปทิ้งในสนามรบ สู้รบกับเป่ยโม่เซียนเปยหลายครั้งนี้ ทหารเราบาดเจ็บล้มตามไปเท่าไหร่? อะไรคือความตั้งใจเดิมของเราที่ต้องออกไปสู้รบ? อะไรคือสาเหตุของการเสียสละของพวกเขา? ทั้งหมดนี้ล้วนไม่สำคัญในความคิดของเจ้า ในใจเจ้า สิ่งที่สำคัญที่สุดยังคงเป็นความแค้นเล็กน้อยนั่น ระหว่างเจ้ากับเซียวเหยากง ความแค้นส่วนตัวนี้ยิ่งใหญ่กว่าครอบครัว แผ่นดินประเทศ

ในที่สุดจูกั๋วกงก็ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด

“ในใจเจ้าคงคิดว่าข้ามาเพื่อช่วยพูดหว่านล้อมให้กับองค์ชายรัชทายาทใช่ไหม?” ฮูหยินใหญ่ตระกูลหยวนพูดต่อว่า “เจ้ารู้ไหมว่าข้อเสนอนี้ทำไมถึงตอนนี้เรายังไม่ผ่าน? ฮ่องเต้ก็เห็นด้วยแล้ว แต่ทำไมถึงยังไม่ผ่าน?”

“ฮ่องเต้เห็นด้วยแล้วหรือ?” จูกั๋วกงอึ้งไปสักพัก พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้ได้แสดงถึงทัศนคติแล้วหรือ?”

ไม่อย่างนั้น ทำไมถึงยอมให้องค์ชายรัชทายาทไปคุยกับเหล่าขุนนาง? ข้าบอกเจ้าก็ได้ เรื่องนี้ผ่านความเห็นเน่ย์เก๋อแล้ว ดังนั้นการดำเนินการของเรื่องนี้จึงจะเป็นไปได้อย่างแน่นอน แต่เรื่องนี้ผ่านความเห็นฮ่องเต้กับเน่ย์เก๋อแล้ว แต่เจ้ากลับยังคงคัดค้าน นั่นเป็นเพราะฮ่องเต้ไว้หน้าเจ้า ฮ่องเต้ล่าช้า เพราะหวังอยากให้เจ้าเห็นด้วย เป็นหนึ่งเดียวกับราชสำนัก ขุนนางคนอื่นๆ นี่เป็นการปฏิบัติการทางทหาร เขาจะต้องไว้หน้าเจ้าที่เป็นแม่ทัพเก่าแก่คนนี้ แต่เจ้าล่ะ? เจ้าทำอย่างไร? พระชายารัชทายาทมาช่วยรักษาอาการป่วยให้กับฮูหยินเจ้า เจ้ายังคิดว่ามาเพื่อข้อเสนอ เจ้าลองคิดดู ข้อเสนอนี้อำนาจเจ้าจูกั๋วกงคนเดียว สามารถขัดขวางได้หรือ? เจ้าอายุมากแล้ว ไม่ควรดื้อรั้น ไม่ควรที่จะให้คนอื่นเอาใจเจ้า ไล่ตามปลอบโลมเจ้า เรื่องระดับประเทศเป็นเรื่องใหญ่ ใหญ่กว่าเรื่องทุกสิ่งอย่าง เจ้าคิดว่าลูกสาวของเจ้าจูหวย(ชื่อจริงนางจูใหญ่) มีเจตนาร้ายยั่วยุอย่างจงใจหรือไม่? แต่สิ่งที่เจ้าทำพวกนั้นเร็วร้ายยิ่งกว่าจูหวย อย่างน้อยจูหวยก็มีเป้าหมาย ทำเพื่ออ๋องอานหลานชายของนาง เจ้าล่ะ? ลองคิดดูให้ดี จูหวยเห็นความหวังดีเป็นความหวังร้าย แล้วเจ้าไม่ใช่หรือ? ยังมีอีกนิด ข้าหวังอยากให้เจ้าฟังเข้าใจ จูหวยกับตี๋เว่ยหมิงตั้งใจจะทำอะไร?