บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 53 กระดาษติดค้าง

ถึงรู้สึกว่าร่างกายมีเรี่ยวแรงเพิ่มขึ้น ฝูเป่าอ้าปากแลบลิ้นออกมาด้วยความหิว พร้อมทั้งน้ำลายไหลออกมา นางจึงหันไปพูดกับแม่นมสี่ “ฝูเป่ากินโจ๊กได้แล้ว ทำให้หน่อยนะแบบไม่ต้องใส่เกลือ สุนัขต้องกินของที่จืดหน่อย

“ข้าไม่เสวยอาหารจืด” ไท่ซ่างหวงรีบพูดขึ้น

“ต้องเสวยเพคะ！” หยวนชิงหลิงหันมามองเขาด้วยสายตาจริงจัง

“เจ้ามันพวกยุ่งเรื่องคนอื่น ยุ่งไปซะทุกเรื่อง แล้วยังจะมายุ่งเรื่องข้าเสวยอาหารจืดไม่จืดอีก？” ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างโมโห และนางก็รู้ที่เขาเรียกมานั้นก็เพื่อต่อว่า

“เรื่องอื่นหม่อมฉันไม่ยุ่ง แต่เรื่องอาหารหม่อมฉันจำเป็นต้องยุ่งเพคะ” หยวนชิงหลิงพูดออกมาสองแง่สองง่าม

ไท่ซ่างหวงจึงไม่พูดต่อ

ตาแก่นี่ เฉลียวฉลาด

ดังนั้นเขาจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนวางยาพิษได้หรือ？เขาจะคิดว่าเป็นฝีมือเสี่ยวโหลจื่อจริงหรือ？

แม่นมสี่เอาโจ๊กให้ฝูเป่าที่เตียงไม้ ฉางกงกงก็ไปดูแลเรื่องการต้มซุป

หยวนชิงหลิงพึ่งเดินมาจึงอยากถามไท่ซ่างหวง แต่กลับได้ยินเสียงเรียกจากด้านนอก “ฝ่าบาทมีรับสั่งพระราชทานของให้พระชายาอ๋องฉู่！”

หยวนชิงหลิงชะงักไปชั่วขณะ พลางหันไปมองด้านนอก ไท่ซ่างหวงจึงพูดขึ้น “ยืนนิ่งอยู่ทำไม？ยังไม่รีบออกไปรับของพระราชทานอีกหรือ？”

“เพคะ！” หยวนชิงหลิงจึงรีบออกไป พลันเห็นมู่หรูกงกงยืนถือถาดอย่างสวยอยู่ด้านนอก อ๋องฉีกับฉู่หมิงชุ่ยที่ยังไม่กลับ ก็หันมามองหยวนชิงหลิง

“ฝ่าบาทมีรับสั่ง พระชายาอ๋องฉู่มีคุณความดี จึงได้พระราชทานไข่มุกหนันสองเส้นที่หลิวฉิวบรรณาการมาให้ และทองคำอีกพันตำลึง！” มู่หรูกงกงพูด

หยวนชิงหลิงคุกเข่าลง “ขอบพระทัยเสด็จพ่อเพคะ”

ฉู่หมิงชุ่ยหันมามองจนลูกตาแทบถลนออกมา พระราชทานไข่มุกหนันให้ยังไม่พอ ยังพระราชทานทองคำให้อีกหนึ่งพันตำลึงเลยหรือ？ทำไมเสด็จพ่อถึงให้ความสำคัญกับนางขนาดนี้？

มู่หรูกงกงวางถาดใส่มือหยวนชิงหลิง พร้อมกับยิ้มแล้วพูดขึ้น “พระชายา นี่คือไข่มุกหนันที่หลิวฉิวนำเข้ามาพ่ะย่ะค่ะ ล้ำค่ามาก ไม่มีอะไรเทียบได้เลย พระชายาต้องรักษามันไว้ให้ดีนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบคุณมาก กงกง” หยวนชิงหลิงลุกขึ้นแล้วพูด

“กระหม่อมเข้าไปคารวะไท่ซ่างหวงก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ” มู่หรูกงกงพูดขึ้น พลันหมุนตัวเดินออกไปทันที

หยวนชิงหลิงหันมามองที่ถาดกลับไม่เห็นทองคำ มีแค่เพียงไข่มุกหนันสองเส้นที่แวววาวสวยงามมาก และด้านล่างไข่มุกก็ทับกระดาษไว้หนึ่งใบ นางจึงเปิดดู และเหมือนจะพูดอะไรไม่ออก เป็นการติดค้างทองคำพันตำลึง

พระราชทานยังจะติดค้างหรือ？

ฉู่หมิงชุ่ยเดินเข้ามา พร้อมกับรอยยิ้ม “ขอแสดงความยินดีกับชายาอ๋องฉู่ที่ได้รับพระราชทานจากเสด็จพ่อเพคะ”

หยวนชิงหลิงหันไปมองนาง ใบหน้านางนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาก็ดูปลื้มปีติ ไม่ได้ดูว่ามีความริษยาหรืออิจฉาเลยแม้แต่น้อย

หยวนชิงจึงพูดขึ้น “ขอบพระทัยเพคะ”

“ไข่มุกหนันคู่กับหญิงงาม พระชายาทำไมไม่ลองสวมใส่ดูล่ะเพคะ？” ฉู่หมิงชุ่ยพูดขึ้น

หวนชิงหลิงส่ายหน้า “ไม่เป็นไรหรอก ข้ายังต้องอยู่ที่นี่ดูแลไท่ซ่างหวง ถ้าใส่คงจะดูไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่”

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่านางเป็นคนที่วางแผนล้ำลึก ทุกคำที่นางพูดออกมานั้นต้องระวังทุกอย่าง เพราะไม่รู้ว่านางต้องการอะไร

“ก็จริง ใช่สิ อาการไท่ซ่างหวงเป็นอย่างไรบ้าง？” ฉู่หมิงชุ่ยถามขึ้น

หยวนชิงหลิงจึงหันไปมองนาง “พระชายาไม่ลองเข้าไปดูด้วยตัวเองล่ะเพคะ？”

สีหน้าฉู่หมิงชุ่ยเปลี่ยนไปทันที

อ๋องฉีจึงเดินเข้ามา แล้วถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย “เจ้าช่วยถามเสด็จปู่ให้ได้หรือไม่ทำไมถึงไม่ให้เข้าพบ？แบบนี้มันดูแปลกมาก”