บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 541 ไปวัดฮู่กว๋อ

ทำให้จูกั๋วกงเห็นถึงจิตใจที่โฉดชั่วเสมือนหมาป่าของอ๋องอาน เขาคงไม่แสดงท่าทีแน่ จูกั๋วกงแม้ดื้อดึง แต่เขาไม่ได้โง่เขลา ตอนนี้ตระกูลจูเปรียบเสมือนเสาค้ำฟ้าต้นใหญ่ แต่ความจริงเสาค้ำฟ้าต้นนี้เช่นเขา ไม่สามารถแผ่ขยายออกไปได้ หากเขาตาย ตระกูลจูถูกผู้อื่นข่มเหงรังแกอย่างไร้ทางสู้ แต่เพียงเกี่ยวข้องกับการช่วงชิงบัลลังก์ของนางจูใหญ่และตี๋เว่ยหมิง ไม่มีผู้ใดสามารถปกป้องตระกูลจูได้ ดังนั้นเวลานี้ เขาจะยังสามารถสู้รบกับเซียวเหยากงด้วยอคติได้อีกหรือ เขาสามารถสู้รบกับเซียวเหยากงจนตายได้ เกรงว่าแม้สิ้นชีวิตนี้เขาล้วนไม่สนใจ แต่เขาไม่อาจให้ทุกชีวิตในตระกูลจูต้องจบลงเพราะโทษทัณฑ์ในการช่วงชิงบัลลังก์ได้ ประจวบกับฮูหยินใหญ่ตระกูลหยวนมาด่าทอยกหนึ่ง

หยวนชิงหลิงมองนาง พร้อมชื่นชมในใจ “พระชายาจี้ หากพูดว่าท่านคือจูกัดเหลียงหญิง คงไม่ใช่การกล่าวเกินจริง”

เจ้าหาว่าข้าคือกวาวเครือแดงหรือ?” พระชายาจี้ไม่พอใจ (ในภาษาจีน จูกัดและ กวาวเครือแดง

หยวนชิงหลิงจึงหัวเราะขึ้นมา “ถูกต้อง ท่านคือกวาวเครือแดงที่เฉลียวฉลาดเครือหนึ่ง”

“เจ้านะสิเป็นกวาวเครือแดง คำว่าเฉลียวฉลาด ทางที่ดีเจ้าควรใช้รากบัวในการเปรียบเทียบ” พระชายาจี้หัวเราะพลางด่าทอ

หยวนชิงหลิงกลับไม่ใส่ใจว่าทางจูกั๋วกงนั้นจะคิดเช่นไร เพราะเรื่องเชื่อมสัมพันธไมตรีล้วนกำหนดไว้แล้ว

นางกังวลเรื่องแม่นมสี่ และโม่ยี่ว่าจะสามารถส่งข่าวได้หรือไม่มากกว่า

การตรวจสอบทังหยาง ตอนนี้ยังไม่ได้ผลสรุป ช่างทำให้คนร้อนใจจริง ๆ

แม่นมสี่ใช้ยา แต่ดึงดันจะย้ายออกไป อะซี่พูดว่านางเองแอบร้องไห้คนเดียว บอกว่าต่อไปไม่สามารถดูแลพวกเหล่าขนมหวานอีกแล้ว กระทั่งมองล้วนไม่กล้า ตายไปเสียยังจะดีกว่า

คำพูดเหล่านี้ถูกส่งกลับมาให้หยวนชิงหลิงฟัง หยวนชิงหลิงจึงเศร้าใจเป็นที่สุด

“คิดสิ่งใดอยู่หรือ ตอนนี้ไม่มีสิ่งใดให้กังวลแล้วสินะ อ๋องอานถูกเนรเทศทางใต้ หลายปีนี้คงไม่ได้กลับมา เจ้าห้ากลับมากรมการพระนครอีกครั้ง เรื่องดีถาโถมกันเข้ามา เจ้ายังจะทำหน้าอมทุกข์อีกหรือ?” พระชายาเอ่ยถาม

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า ก่อนกล่าว “ไม่ได้คิดสิ่งใด เพียงคิดว่าตอนนี้เกิดเรื่องดีมากมาย ข้าจึงไตร่ตรองว่าควรไปวัดฮู่กว๋อจุดธูปขอบคุณพระโพธิสัตว์หรือไม่?”

นางอยากไปหารุ่นน้อง เพื่อรับรู้ถึงสถานการณ์ของครอบครัว

“หากเจ้าอยากไป ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้าเอง” พระชายาจี้กล่าว

หยวนชิงหลิงมองนาง ก่อนกล่าวยิ้ม ๆ “จริงสิ ลืมไปเลยว่าเจ้าเลื่อมใสในศาสนาพุทธ”

พระชายาจี้กล่าวเสียงเรียบว่า “ข้าไม่ได้เลื่อมใส”

หยวนชิงหลิงตะลึงงัน “เจ้าไม่ได้เลื่อมใส? แต่ในจวนของเจ้าไม่ใช่สร้างอุโบสถหรือ?”

พระชายาจี้กล่าวอย่างไม่ละลายว่า “นั่นเพราะเลื่อมใสในศาสนาพุทธสามารถปกปิดความในใจได้มากมาย และผู้คนจำนวนมากเพราะรู้ว่าเจ้าเลื่อมใสศาสนาพุทธจึงลดการระแวงเจ้าลง ที่สำคัญไทเฮาเลื่อมใสในศาสนาพุทธ”

หยวนชิงหลิงขบขัน “พระชายาจี้ ข้าพบว่ายิ่งรู้จักเจ้ามากขึ้น ยิ่งรู้สึกว่าเจ้านั่นเป็นผู้มีความสามารถ”

พระชายากล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “ผู้มีความสามารถอันใด คำนี้ด่าทอกันชัด ๆ สตรีล้วนไม่หวังให้ตนมีความสามารถ หวังว่าจะคล้ายกับฉู่หมิงชุ่ยก่อนหน้านี้ หลบอยู่ใต้ปีกบุรุษใช้ชีวิตอย่างสงบ ผู้ใดอยากต้องคิดวางแผนกัน ผู้ใดอยากจะบีบให้ตนเป็นราวหญิงเสียสติตลอดเวลา พวกเจ้าเมื่อก่อนก็เกลียดชังข้าไม่ใช่หรือ ข้าชอบตีสองหน้า ปากหวานก้นเปรี้ยว จิตใจโหดร้าย พวกเจ้าล้วนคิดกับข้าเช่นนี้”