บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 544 พาพวกเราไปได้หรือไม่

ศาสตราจารย์หยวนหยิบโทรศัพท์ออกมา เห็นมีสายมากมายที่ไม่ได้รับ จึงเอ่ยอย่างเสียใจ “เมื่อวานภรรยาฉันหายออกไป พวกเราจึงกังวลอย่างมาก จึงเอาแต่ออกตามหาเธอ เจอตัวเธอก็ดึกดื่นแล้ว จึงไม่ได้โทรกลับหาเธอ”

แม่หยวนชิงหลิงหยิบโทรศัพท์มือถือมาดูทันที และเทียบหมายเลขโทรศัพท์กับของศาสตราจารย์หยวน เพื่อยืนยันว่าที่โม่ยี่พูดคือความจริง เธอโทรหาพวกเขาจริง

“ที่พูดในจดหมายเป็นความจริงเหรอ ตอนนี้เธออยู่ในประเทศหนึ่งที่ชื่อว่าเป่ยถัง และยังเป็นพระชายารัชทายาท คลอดแฝดสาม?” พี่ชายของหยวนชิงหลิงรู้สึกยากที่เชื่อ

โม่ยี่กล่าวอย่างสะอื้นว่า “เป็นความจริงแน่นอน หากฉันโกหกแม้คำเดียว ขอให้โดนฟ้าผ่าห้าครั้งจนตาย พวกคุณดูของขวัญที่เธอมอบให้พวกคุณสิ วิศกรตัวเล็ก ๆ อย่างฉันซื้อไม่ได้ อีกอย่างฉันและพวกคุณไม่ได้รู้จักกัน ฉันจะควักเงินในกระเป๋าซื้อของราคาแพงแบบนี้ให้พวกคุณทำไม?”

พี่ชายหยวนชิงหลิงเปิดกล่องผ้าสี่อันวางอยู่บนโต๊ะทีละอัน

กำไลหยกชั้นดีคู่หนึ่ง เนื้อแข็ง มันวาว แม่หยวนชิงหลิงรู้เรื่องหยก เพียงมองเนื้อหยกนี้ รู้ว่ากำไลคู่นี้ราคาไม่ต่ำกว่าสองแสน

ด้านล่างกล่องผ้ายังมีกระดาษแผ่นหนึ่งซ่อนอยู่ ด้านบนเขียนด้วยลายมือของหยวนชิงหลิงว่า “สุขสันต์วันเกิดอายุครบห้าสิบห้าปีค่ะแม่!”

แม่หยวนชิงหลิงร้องไห้ออกมา วันเกิดอายุห้าสิบหกของเธอเพิ่งผ่านไป แต่ตอนที่ชิงเอ๋อจากไป แน่นอนว่ายังไม่ถึงวันเกิดอายุครบห้าสิบห้าปี

กล่องผ้าชิ้นที่สองเป็นตราพิสูจน์ตัวรูปเต่าคู่หนึ่ง น่าจะรังสรรค์ขึ้นมาใหม่ทั้งหมด เพราะร่องรอยการแกะสลักยังคงใหม่เอี่ยม ตราพิสูจน์ตัวรูปเต่าในยุคโบราณถือเป็นสัญลักษณ์แสดงตนประเภทหนึ่ง ขุนนางขั้นสามขึ้นไปหรือฮ่องเต้ของแคว้นจึงจะประดับได้

และยิ่งอาการแย่ลง สุดท้ายเกิดภาพหลอนมากมายขึ้นจริง จนทำให้อารมณ์เธอยิ่งไม่คงที่ หลังผ่านการพยายามฆ่าตัวตายมาสามสี่ครั้ง คืนวานยังวิ่งเตลิดออกไป พวกเขาตามหาอยู่นานกว่าจะพบ เธอกลับไปที่โรงเรียนอนุบาลที่ลูกสาวเคยเรียน โรงเรียนแห่งนั้นกำลังจะถูกทุบทิ้ง

หลังพากลับมา ให้กินยาและนอนหลับ เดิมคิดว่าผ่านไปด้วยดีแล้ว คิดไม่ถึงวันนี้เธอจะฆ่าตัวตายอีก

จนถึงตอนนี้ ทั้งสามคนในตระกูลหยวนจึงเชื่อในคำพูดของโม่ยี่

แต่พี่ชายหยวนชิงหลิงพลันเอ่ยถามว่า “รัชสมัยที่คุณบอกไม่มีบันทึกอยู่ แล้วคุณไปได้ยังไง คุณสามารถเดินผ่านข้ามเวลาไปเหรอ มีเครื่องย้อนเวลาจริงเหรอ?”

ความจริงเรื่องนี้พูดแล้วก็ลึกลับ เมื่อกี้ฉันบอกว่าน้องสาวฉันผ่าตัด เพราะก่อนนี้เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้หมดสติ ตอนฉันสิ้นหวังนั้นมีคนมาหาฉัน ให้ฉันไปที่แห่งหนึ่งช่วยพวกเขาสร้างอาวุธจากโลหะหายากประเภทหนึ่ง เพียงฉันไป เขาหาหมอเก่งที่สุดมาผ่าตัดเปิดกะโหลกให้น้องฉัน ช่วยน้องสาวฉัน ตอนนั้นฉันไร้หนทาง จึงตอบตกลงเขา และยังมีอีกหลายคนที่ไปพร้อมกับฉัน หากพวกคุณไม่เชื่อ อีกเดี๋ยวให้จะเบอร์โทรศัพท์ของทุกคนแก่พวกคุณ พวกคุณโทรไปตรวจสอบด้วยตนเอง แคว้นที่ฉันไปคือต้าโจว เป็นแคว้นที่อยู่ติดกับแคว้นเป่ยถัง ภารกิจสุดท้ายของฉันคือพูดเชื่อมความสัมพันธ์ด้านการทหารระหว่างสองแคว้น ดังนั้นฉันจึงตามแม่ทัพของแคว้นต้าโจวไปที่เป่ยถัง ตอนนั้นฉันจึงได้พบกับหยวนชิงหลิง เธอเป็นพระชายารัชทายาทแห่งแคว้นเป่ยถัง เพิ่งคลอดบุตรเป็นแฝดสาม ระหว่างคุยกันเธอรู้ว่าฉันเองมาจากปัจจุบัน ดังนั้นจึงถามเวลาและสถานที่กับฉัน สุดท้ายอยู่ในยุคเดียวกันกับที่เธอใช้ชีวิตพอดิบพอดี เลยวานให้ฉันนำจดหมายมาให้พวกคุณ เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้ ความจริงคำพูดพวกนี้ฉันพูดออกมาไม่ได้ แต่ตอนนี้น้องสาวฉันหายดีแล้ว

พี่ชายของหยวนชิงหลิงตื่นเต้นอย่างมาก ก่อนรีบเอ่ยถาม “คุณแนะนำคนคนนั้นให้พวกเรารู้จักได้ไหม ให้เขาพาพวกเราไปสักครั้งได้หรือเปล่า เพียงสามารถพาพวกเราไปได้ จะต้องแลกด้วยอะไรพวกเราล้วนยอมหมด”

โม่ยี่เอ่ยขอโทษ “เรื่องนี้ฉันช่วยไม่ได้จริง ๆ เพราะฉันไม่มีวิธีติดต่อเขา มีเพียงเขาที่มาหาฉัน ฉันไม่มีวิธีติดต่อเขา”

โม่ยี่เห็นสีหน้าพวกเขาพลันผิดหวัง ในใจรู้สึกผิดอย่างมาก แต่เรื่องนี้เธอช่วยไม่ได้จริง ๆ

แววตานี้น่าสงสาร ทำให้คนปวดใจ โม่ยี่จึงส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนเงียบงันชั่วขณะ แล้วเธอเอ่ยว่า “ฉันจะช่วยถามคนอื่นให้พวกคุณแล้วกัน ฉันช่วยไม่ได้จริง