บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 546 รู้ถึงสาเหตุ

ประตูไม่ได้เปิดออก แต่หน้าต่างเปิดแง้มออกมา แม่นมสี่ผ้าสวมปิดจมูกชะโงกออกมาจากด้านในอย่างตื่นตระหนก โสวฝู่ฉู่รีบวิ่งไปที่หน้าต่าง คิดจับกุมมือนาง

แม่นมสี่เห็นเขาไม่ได้บาดเจ็บ แต่ดวงตาดำคล้ำ ท่าทางการวิ่งเข้ามาก็โผลกเผลก พลันหลบถอยไปด้านหลังทันที ทว่ากลับไม่ได้ปิดหน้าต่างลง

เพียงมองอยู่เงียบ ๆ และเอ่ยประโยคหนึ่งกับเขา “อายุมากขนาดนี้แล้ว ยังลงไม้ลงมืออันใดกัน คิดว่ากระดูกเปราะไม่พออีกหรือ?”

โสวฝู่ฉู่มองนาง “แค่เห็นคนรังแกเจ้าไม่ได้”

“ดูบาดแผลบนกายท่านพวกนี้สิ!” เสียงแม่นมสี่สะอึกสะอื้น หลุบตาลง ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ช่างน่าปวดใจ

โสวฝู่ฉู่ยิ้มแย้มออกมา “วางใจเถิด ตาเฒ่านั่นเจ็บหนักกว่าข้านัก”

แม่นมสี่มองท่าทางถือดีของเขา เอ่ยอย่างจนใจ “ท่านนะดื้อดึง ท่านมัวสนใจเรื่องงานบ้านงานเมือง ไม่ได้ฝึกวรยุทธมานาน จูกั๋วกงไม่ละเลยการฝึกวรยุทธ ท่านจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้เช่นไร ถูกต่อยจนกลายเป็นเช่นนี้ ถือว่าเขายังยั้งมือไว้บ้าง ท่านอย่าไปพบเขาอีกเลย มันเกี่ยวข้องอันใดกับเขา เขาไม่ได้ทำข้าโมโหจริง ๆ”

โสวฝู่ฉู่อยากปีนหน้าต่างเข้าไปอย่างอดใจไม่ไหว “เช่นนั้นเจ้าหลบหน้าข้าทำไม เจ้าสวมสิ่งนี้เพื่ออันใด คนที่เป็นวัณโรคถึงใช้สิ่งนี้ รีบถอดออกเร็ว เดี๋ยวจะโชคร้าย”

แม่นมสี่ถอยหลังหนึ่งก้าว ก่อนเอ่ยอย่างเย็นชา “ข้าป่วย ท่านอย่าเข้ามา”

“ป่วยเป็นอันใด?” แววตาโสวฝู่ฉู่พลันเคร่งขรึมลง แต่ใบหน้าไม่ได้แสดงออกถึงความตกตะลึงหรือเศร้าโศก ราวกับเขาเรื่องที่เขาคาดการณ์ไว้มากนั้น เวลานี้ได้เกิดขึ้นแล้ว

“ร้องขอเพียงใดก็ไม่ได้ จะไม่ให้คิดได้เช่นไร?” สีหน้าจริงจังของหยู่เหวินเห้าสลายไป ก่อนเอ่ยอย่างน้อยใจอย่างหนัก

“เจ้าใช่ร้องขอแล้วไม่ได้จริงหรือ มีผู้ใดเหมือนเจ้าบ้าง เจ้าไม่หลับไม่นอนทั้งคืนแล้วผู้อื่นไม่ต้องหลับนอนหรือ?” หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างโมโห

หยู่เหวินเห้าเอ่ยอย่าวไม่ยอมแพ้ “เหตุใดเจ้าถึงรู้ว่าไม่มีคนเช่นข้า เจ้าไม่ได้หลบแอบฟังอยู่ใต้เตียงผู้อื่น ข้าเป็นคนหนุ่ม เจ้าคิดว่าแก่ชราเช่นเสด็จพ่องั้นหรือ?”

หยวนชิงหลิงได้ยินประโยคนี้ ภายในสมองพลันปรากฏเด็กมากมายขึ้นมา ก่อนกระตุกมุมปากขึ้น “หุบปาก!”

หยู่เหวินเห้ากุมมือนาง “ได้ พวกเราไม่พูดเรื่องนี้แล้ว จริงสิ เตรียมการไว้พร้อมแล้ว พรุ่งนี้จะส่งบิดาเจ้าออกจากเมืองหลวง”

“ดี!” หยวนชิงหลิงถอนหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดต้องส่งคนผู้นี้จากไปแล้ว “เขาไปผู้เดียวหรือพาผู้ใดไปด้วย?”

“มารดาเจ้ายืนกรานจะตามไปด้วย นางโจวไม่ยอมไป ให้เหตุผลว่าจะอยู่ปรนนิบัติฮูหยินใหญ่ในเมืองหลวง กลัวไปถิ่นทุรกันดารแล้วเสียมากกว่า!”

หยวนชิงหลิงนิ่งเงียบ นางหวงคือหญิงเทิดทูนสามี บิดามารดาและบุตรชายไม่สำคัญเท่ากับบุรุษ เกรงว่าแม้ชายผู้นี้เป็นขยะ นางต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อไขว่คว้าไว้

หยวนชิงผิงมาก่อนแต่งออกไป เอ่ยว่านางหวงทราบเรื่องเจ้าพระยาจิ้งมีความสัมพันธ์กับฮูหยินมากมายอยู่ข้างนอก นางหวงไม่เพียงไม่โมโห ยังเอ่ยว่าเขาถูกบังคับ นี่ทำให้เขาลำบากและได้รับความไม่เป็นธรรม