บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 550 ลาก่อนหมิงหยาง
ไท่ซ่างหวงมองนาง ก่อนเอ่ยอู้อี้ “จู่ ๆ เจ้ามีเหตุผลเช่นนี้ ข้าไม่คุ้นชินยิ่งนัก”
หยวนชิงหลิงนั่งลงบนบันไดหิน มองไท่ซ่างหวงนั่งอยู่ด้านข้าง นึกถึงหลายวันก่อนนางนั่งเช่นนี้อยู่ข้างกายท่านยา
ทันใดนั้นคิดว่าคนที่มีความสุข ความจริงคือตนเองถึงจะถูก
บ้านหนึ่งมีหนึ่งเฒ่า เหมือนมีเจ้าทรัพย์ นางตอนนี้มีเจ้าทรัพย์สองคนแล้ว
น่าเสียดายก็คือ คุณย่าของนาง
ในใจหยวนชิงหลิงอดโศกเศร้าขึ้นมาไม่ได้ ความโศกเศร้านี้ไร้คำอธิบาย กระทั่งนางไม่มีวิธีรับรู้ถึงสถานการณ์ตอนนี้ของพวกเขา
หากสามารถพบหน้าพวกเขาสักครั้ง ให้นางทุ่มเทมากเพียงใดล้วนยินยอม แต่ความจริงไม่ว่านางจะทุ่มเทเพียงใด ล้วนเป็นไปไม่ได้
พอคิดถึงตรงนี้ นางอดตาแดงก่ำไม่ได้
ไท่ซ่างหวงเอียงมองอยู่ตลอด เมื่อเห็นนางจะร้องไห้อย่างไร้เหตุผล เอ่ยด้วยเสียงอ่อนลงว่า “เอาล่ะ ต่อไปข้าจะสูบให้หน่อยลง ไม่ต้องกังวล”
หยวนชิงหลิงเช็ดดวงตาอย่างสะเปะสะปะครู่หนึ่ง “ท่านพูดเอง อย่าเสียใจภายหลังนะเพคะ”
“ข้าพูดคำไหนคำนั้น!” ไท่ซ่างหวงเอ่ยเสียงต่ำ
ฉางกงกงยืนอยู่ด้านข้าง กลอกตาขึ้นลงอย่างดูถูกออกมา พูดคำไหนคำนั้น? ผายลมไล่ตามทันจริง ๆ เพียงปล่อยออกมาสลายไป
ๆ และไร้ทางควบคุมออกมา ตัวอย่างเช่น การเล่นหูเล่นตาอย่างรุนแรง สองมือไม่รู้ว่าต้องวางที่ใด
ทุกครั้งมักต้องให้ไท่ซ่างหวงถลึงตาใส่เขา เขาจึงสงบใจลงได้
หยวนชิงหลิงคุ้นชินกับรูปแบบความสัมพันธ์ของทั้งสองคน ดังนั้นเอาแต่ยิ้มไม่พูด ในใจอิจฉาความรู้สึกไม่เคยเปลี่ยนแปลงของนายบ่าวทั้งสอง ทำให้รับรู้ถึงการพึ่งพาอาศัยกัน
ไท่ซ่างหวงเอ่ยถามถึงเรื่องแม่นมสี่และการเปิดโรงเรียนแพทย์ของนาง
หยวนชิงหลิงย่อมบอกความจริงเรื่องอาการป่วยของแม่นม แต่โชคดีที่ไท่ซ่างหวงไม่คิดว่าโชคนี้เลวร้าย เพียงเอ่ยว่าแม่นมสี่โชคร้าย ได้รับความเจ็บปวดเช่นนี้ ช่างโชคร้ายเสียจริง
โชคร้ายจริง ๆ เพียงประคองคนบนถนนก็ติดเชื้อ
ไท่ซ่างหวงเมื่อได้ยินหยวนชิงหลิงสามารถรักษาโรคเรื้อนให้หายขาดได้ เบิกดวงตากว้าง “โรคเรื้อน”
“เพคะ” หยวนชิงหลิงกล่าว
ไท่ซ่างหวงจัดท่านั่ง “โรคเรื้อนรักษาให้หายได้หรือ?”
“ได้เพคะ” ทันใดนั้นหยวนชิงหลิงรู้สึกภูมิใจเล็กน้อย มีเพียงด้านนี้ที่ทำให้นางสามารถนางรับรู้ถึงการมีตัวตน
ไท่ซ่างหวงก็เผยความปิติยินดีและภูมิใจออกมา
ส่วนเรื่องโรงเรียนแพทย์ หยวนชิงหลิงกลับแปลกใจบางส่วน “เหตุใดท่านจึงรู้เรื่องนี้เพคะ?”
ตามจริงแล้วนางหาสถานที่หรือสร้างโรงเรียนล้วนดำเนินการอย่างเป็นความลับ และแม้จะรู้ว่านางก่อสร้างสิ่งขนาดใหญ่ ก็ไม่รู้ว่านางต้องการทำสิ่งใด
ไท่ซ่างหวงเอ่ยอย่างโอหังว่า “เรื่องใดของเจ้าที่สามารถปิดบังข้าได้?”
หยวนชิงหลิงครุ่นคิดก็รู้สึกว่าเอ่ยถามประโยคนี้ช่างไร้ความจำเป็น จึงระบายความทุกข์ออกไป “เลือกสถานที่ได้แล้วเพคะ ตอนนี้มีที่ปรับที่ดินและกำลังคนมาสร้าง แต่ปัญหาหนักคือไม่มีอาจารย์ผู้สอน ท่านว่า สามารถใช้บารมีท่าน...”
หยวนชิงหลิงยังเอ่ยไม่จบ ไท่ซ่างหวงรีบเอ่ยขึ้น “ไม่ได้!”
“เหตุใดไม่ได้เพคะ? นี่เป็นเรื่องความสุขของราษฎร!” หยวนชิงหลิงถลึงตาพลางกล่าว
ไท่ซ่างหวงเอ่ยเสียงเรียบว่า “ข้าอายุปูนนี้แล้ว ยังต้องใช้สมองมากมายทำไมหัน เรื่องนี้เดิมทียากที่จัดการ หมอคนใดจะยอมทิ้งโรงหมอของตนมาเป็นอาจารย์สอนศิษย์ให้กับเจ้า นี่ยังถือว่าไม่สำคัญ ต่อไปนักเรียนในโรงเรียนแพทย์ของเจ้าจบมาเป็นหมอ โรงหมอหุ้ยหมิงต้องขยายสาขาเพิ่มขึ้น เจ้ากำลังทำลายเส้นทางทำมาหากินผู้อื่น เกรงว่าเพียงเจ้าเอ่ยเรื่องโรงเรียนแพทย์นี้ออกไป หมอทั่วเมืองหลวงต้องลุกขึ้นคัดค้าน เป็นปรปักษ์กับเจ้าแน่”
“ปัญหานี้ข้าคิดไว้เช่นกัน แต่เรื่องนี้ถึงอย่างไรต้องตัดสินใจทำ โรงหมอหุ้ยหมิงเหตุใดไม่สามารถขยายสาขาไปพื้นที่อื่นได้ นั่นเพราะจำนวนหมอไม่เพียงหมอ และโรงหมอหุ้ยหมิง นอกจากผู้อาวุโสหลายคนนั้น ฝีมือแพทย์ของหมออื่นล้วนไม่ได้เรื่อง รักษาได้เพียงเป็นไข้ตัวร้อนปกติเท่านั้น โรคที่ซับซ้อนขึ้นมาไม่สามารถรักษา คนกินอาหารหลายประเภท ล้วนต้องป่วยไข้แน่ โรงหมอส่วนตัวแพงหูฉี่ โรงหมอหุ้ยหมิงเข้าแถวรอนาน ฝีมือการรักษายังไม่ได้เรื่อง นี่คือปัญหาของราษฎรนะท่าน!”
ไท่ซ่างหวงสะบัดพัด ก่อนเอ่ยว่า “ผู้ใดจะไม่รู้ว่าคือปัญหาของราษฎร แต่ปัญหาของราษฎรมีมากมาย ไม่เพียงแค่เรื่องนี้”
“เห็นปัญหาใดก็แก้ไขไป” หยวนชิงหลิงกล่าว
“งั้นเจ้าดำเนินการเถอะ” ท่าทีไท่ซ่างหวงคือไม่คิดเข้าไปยุ่งแม้แต่น้อย
หยวนชิงหลิงกังวล เดิมคิดว่าสุดท้ายหากไร้หนทาง จะระบายความยากลำบากต่อหน้าไท่ซ่างหวงสักสองประโยค เขาต้องออกหน้าอย่างมีคุณธรรมแน่
ดูท่า คงชอบพึ่งพาอาศัยมากเกินไป นางและเจ้าห้าต้องเลิกอาศัยผู้อื่นแล้ว
ดังนั้นเรื่องการรักษาคนบนเขาโรคเรื้อนนี้ หยวนชิงหลิงเก็บงำเอาไว้ไม่บอกไท่ซ่างหวง เลี่ยงไม่ให้ฉางกงกงปากพล่อยออกไปประกาศแทนนาง
หลังออกจากวัง นางขบคิดอยู่บนรถม้าครู่หนึ่ง คิดว่าเรื่องอาจารย์ผู้สอนต้องรีบจัดการ พระชายาจี้มีเส้นสาย มิสู้ไปพบนาง ดูว่ามีหนทางใดบ้าง
นางเรียกให้สวีอีหันหัวรถม้ากลับ มุ่งตรงไปที่วังอ๋องจี้
เพิ่งก้าวเข้ามาในวังอ๋องจี้ ยังไม่ได้พบพระชายาจี้ ฉู่หมิงหยางกลับออกมาพบนาง
และแต่งกายอย่างสวยหรู บนศีรษะเต็มไปด้วยไข่มุก คิ้ววาดอย่างประณีต ริมฝีปากแดงสด มวยเหล้าผมขึ้นสูง ขณะเดินเข้ามา ป้ายหยกส่งเสียง
แต่ สายตาหยวนชิงหลิงกลับพบ ใต้การแต่งหน้าครบครัน รอบดวงตาดำคล้ำ ผิวหนังบวมเป่ง
ในความคิดของฉู่หมิงหยาง นี่คือหญิงที่นางดูแคลน ตั้งครรภ์แฝดสาม สามีถูกแต่งตั้งเป็นรัชทายาท
แต่ภายในความชื่นชมนี้แฝงไว้ด้วยความดูถูกดูแคลน มักคิดว่าพวกเก่งกาจทางทหารเช่นหยู่เหวินเห้านี้ สุดท้ายมักตำแหน่งไม่สูง เพราะไม่ใช่บุตรของฮองเฮาและไม่ใช่บุตรคนแรก ต่อมารู้ว่าท่านปู่คาดหวังกับเขาสูง สับสนอยู่ชั่วขณะ หลังอภิเษกเป็นชายารองกับอ๋องจี้
บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 550 ลาก่อนหมิงหยาง ออนไลน์ฟรี
นวนิยายชุด บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 550 ลาก่อนหมิงหยาง เป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมของผู้แต่ง ลิ่วเยว่. ในที่นี้ ผู้แต่ง ลิ่วเยว่ ได้เจาะลึกถึงบุคลิกของตัวละครหลัก ทำให้ผู้อ่านรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่น่ารักมากแต่ก็น่าประทับใจไม่แพ้กัน ทั้งสองคนถูกครอบครัวทอดทิ้ง แต่พวกเขาก็เป็นคนที่โหยหาความรักมากที่สุด.. นางเอกทั้งชายและหญิงจะมารวมตัวกันที่ บทที่ 550 ลาก่อนหมิงหยาง บัลลังก์หมอยาเซียน หรือพบอีกคนหนึ่ง ปัญหา? ติดตาม บัลลังก์หมอยาเซียน นวนิยาย บทที่ 550 ลาก่อนหมิงหยาง ได้ที่เว็บไซต์ th.readeraz.com
บัลลังก์หมอยาเซียน ลิ่วเยว่ บทที่ 550 ลาก่อนหมิงหยาง
บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 550 ลาก่อนหมิงหยาง นวนิยาย